56 Dywizja Strzelców
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Działania zbrojne | |
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Leplem (14-15 maja 1920) bitwa pod Czernicą Wielką (4–5 lipca 1920) bitwa pod Twarogami (1 sierpnia 1920) bitwa pod Ciechanowcem (1–3 sierpnia 1920) bitwa o Obuchowo (26 września 1920) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
15 Armia |
56 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
[edytuj | edytuj kod]56 Dywizja Strzelców sformowana została jesienią 1919 jako 2 Swodna Dywizja Strzelców. Walczyła z oddziałami Judenicza. W kwietniu 1920 weszła w skład 15 Armii i walczyła na Białorusi, między innymi pod Leplem.
Podczas drugiej ofensywy Tuchaczewskiego, 4 lipca 1920 dywizja stanowiła odwód armii[1]. 5 lipca, weszła do natarcia bez przygotowania artyleryjskiego i przełamała obronę Wileńskiego pułku strzelców[2][3]. Dalej maszerowała na Lidę – Nowogródek i Wołkowysk. 17 lipca nad Gawią nie zdołała rozbić Wileńskiego pułku strzelców.
1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 4021 żołnierzy z tego piechoty 3059, a kawalerii 103. Na uzbrojeniu posiadała 62 ciężkie karabiny maszynowe i 24 działa[4]. We wrześniu 1920 w składzie 3 Armii broniła rejonu Grodna. Podczas odwrotu poniosła wysokie straty pod Lidą i do końca wojny nie przedstawiała większej wartości bojowej[5].
W dniu 23 sierpnia 1920 po skutecznym ataku polskiego 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej na Łomżę wielu żołnierzy ze składu osobowego 56 Dywizji Strzelców dostało się do polskiej niewoli.
Dowódcy dywizji
[edytuj | edytuj kod]- I.I. Muchtorow (XI 1919 – VI 1920)[5]
- K.N. Annenkow (VI – VIII 1920)[5]
- F. Mironow (VII – XII 1920)[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Waligóra 1928 ↓, s. 250.
- ↑ Waligóra 1928 ↓, s. 260.
- ↑ Jędrzejczyk 1930 ↓, s. 31.
- ↑ Moszczeński 2020 ↓, s. 248.
- ↑ a b c d Odziemkowski 2004 ↓, s. 315.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ludwik Jędrzejczyk: Zarys historji wojennej 80-go Pułku Strzelców Nowogródzkich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
- Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.* Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Bolesław Waligóra: Dzieje 85-go pułku Strzelców Wileńskich. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
