Front Wołyński – związek operacyjny Wojska Polskiego utworzony w trakcie wojny polsko-ukraińskiej rozkazem Wodza Naczelnego gen. Józefa Piłsudskiego z 30 marca 1919. Rozwiązany 2 czerwca, reaktywowany 27 lipca.

Działania polskie na Wołyniu stanowiły przedłużenie działań na froncie wschodniogalicyjskim, a zatem były mniej ważne. Podejmowała je dwutysięczna grupa Chełm pod dowództwem gen. ppor. Majewskiego, zastąpionego przez gen. ppor. Śmigłego. Początkowo miała bronić linii Bugu, lecz potem podjęła ofensywę i 24 stycznia 1919 zdobyły Włodzimierz Wołyński a 3 lutego Kowel. Następne działania przeciwko wciąż wzmacnianemu przeciwnikowi podjął ppłk. Leopold Lis-Kula, którego grupa taktyczna w dniach 1–2 marca, 5–6 marca i 7 marca uderzyła na Ukraińców, pokonując ich, lecz sam podpułkownik poległ podczas ostatniego natarcia. Wówczas dowództwo polskie postanowiło zespolić grupy Chełm i Bug w nowy związek operacyjny. Rozkazem NDWP z 30 marca 1919 powołano dowództwo Frontu Wołyńskiiego. Dowódcą frontu został gen. Aleksander Karnicki^[1].

Mimo reorganizacji działania wojsk polskich na terenie Wołynia straciły rozmach. Wiązało się to większym zaangażowaniem WP na terenie wschodniej Galicji oraz ACzURL w walce z bolszewikami. W związku z tym do 14 maja stały one na pozycjach: Maniewicze-Włodzimierz Wołyński-Rawa Ruska, kiedy to miały wziąć udział w rozstrzygającej operacji małopolsko-wołyńskiej, pod dowództwem gen. por. Józefa Hallera. Grupa gen. Babiańskiego miała prowadzić działania osłonowe na Łuck i Styr, a następnie na linii Równe-Sarny, a płk Minkiewicza wesprzeć uderzenia na Buczacz i Krasne.

Jednak na skutek komplikacji związanych z użyciem jednostek armii generała Hallera postanowiono 1 DSP przerzucić na strefę między Łuckiem a Galicją, lecz nie zdążono i oddziały gen. Babiańskiego ruszyły na wyznaczone cele, zdobywając w końcu maja przyczółek w Łucku nad Styrem. Została wtedy też wsparta siłami 3 DPLeg. i I BP (z b. Armii Polskiej we Francji) i z początkiem czerwca zespolona z ND Wschód we Front Galicyjsko-Wołyński.

W związku z przygotowaniami do podjęcia ofensywy na Wołyniu, 23 lipca 1919 Front Galicyjsko-Wołyński został podzielony na dwa samodzielne fronty: Galicyjski gen. Wacława Iwaszkiewicza i Wołyński gen. Antoniego Listowskiego^[1]. Już 8 sierpnia z Brodów 4 DP uderzyła na Krzemieniec i Dubno 9 sierpnia zdobywając je. Wtedy 1 DSP po walkch pod Klewaniem i Równem w nocy z 12 na 13 sierpnia zdobyła twierdzę w tym mieście. W tym czasie grupa Zygadłowicza zajęła Sarny. Do 16 sierpnia siły Frontu osiągnęły linię Ostróg-Horyń-Tuczyn-Bereźno-Klesów-Słucz i nawiązały kontakt z 9 DP. Następnie IV BJ zdobyła Rokitno, po czym nastąpił czasowy zastój w działaniach wojennych. W tym czasie w październiku naprzeciwko wojsk Listowskiego stanęła biała armia Denikina, niedługo potem wyparta przez bolszewików, w grudniu wysunięto forpoczty nad Słucz.

7 marca 1920 został wydany rozkaz o likwidacji dowództw frontów. Józef Piłsudski nakazał, aby z dniem 1 kwietnia 1920 wszystkie dowództwa frontu zostały skasowane, a w oparciu o ich dowództwa powstały dowództwa armii. Na mocy tego rozkazu dotychczasowe dowództwo Frontu Podolskiego zostało przekształcone w dowództwo 2 Armii^[1] pozostającej pod dowództwem gen. ppor. Listowskiego.

Początkowy skład:

• grupa Chełm
• grupa Bug
• 3 Dywizja Piechoty Legionów

Front liczył 18 tysięcy oficerów i żołnierzy (marzec/czerwiec 1919).

20 stycznia 1920 roku

• Kwatera Główna Frontu Wołyńskiego
• 4 Dywizja Piechoty
• 13 Dywizja Piechoty
• III Brygada Jazdy
• IV Brygada Jazdy
• 2 baon Wojsk Kolejowych
• II Grupa Lotnicza
• I Lubelski batalion etapowy
• II Lubelski batalion etapowy
• I Łódzki batalion etapowy
• II Łódzki batalion etapowy
• kompania telegraficzna ciężka nr II
• pluton specjalny nr I/2
• stacja radiotelegraficzna polowa nr 4
• stacja Hughesa
• stacja Hughesa przy Dowództwie Okręgu Etapowego

Dowódcy armii

• gen. por. Aleksander Karnicki (III – VI 1919)
• gen. ppor. Antoni Listowski (VII 1919 – III 1920 → dowódca 2 Armii)

Oficerowie

• szef sztabu – ppłk SG Marian Przewłocki (III 1919 – III 1920)
• szef łączności frontu – kpt. Zygmunt Grudziński
• szef telegrafii frontu – por. Roman Szczerbowski

• Tadeusz Wawrzyński. Dowództwa frontów 1919-1920. „Biuletyn Centralnego Archiwum Wojskowego 20/1997”. brak numeru strony
• Juliusz S. Tym: Naczelny wódz w kampaniach wojennych 1919–1920 oraz 1939–1945. W: Tomasz Kośmider (red.): Naczelny dowódca sił zbrojnych w systemie obronnym państwa polskiego. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-329-2.
• Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
• Mieczysław Wrzosek: Wojny o granice Polski Odrodzonej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1992. ISBN 83-214-0752-8. Brak numerów stron w książce