Эльфы (англ.: Elves) — у свеце Толкіна старэйшыя дзеці Ілуватара. Вольны народ Серадзем'я. Называлі себя "Квэндзі" (англ. "Quendi"). Адпаведна іх мова мае назву "Квэнья". Правобразам толкінаўскіх персанажаў сталі эльфы ірландскага і брытанскага фальклору.

На самой справе эльфы - не бессмяротныя. Іх жыццё храналагічна рознае існаванню Арды (фантастычнага свету, у якім жылі ўсё істоты, якіх прыдумаў Толкін). Калі знікне Арда, не стане і эльфаў. Такім чынам, іх жыццё расцягваецца на бясконцыя тысячагоддзі. Ніколі не хварэюць, паскорана папраўляюцца пасля ран. Маюць зрок і слых мацнейшыя, чым у людзей [1]. Добра валодаюць магіяй, могуць чытаць будучыню.

Сталеюць эльфы значна марудней, чым людзі. Прыкладна ў 50 год эльф набывае дарослы воблік (адпаведны чалавечаму юнацтву), у якім застаецца ўсё жыццё. Па мудрасці эльфы переважаюць людзей, але духоўнай сталасці дасягаюць, верагодна, ва ўзросце 3 000 гадоў. Да гэтага свет здаецца ім новым, прыгожым і цікавым, а пасля пачынае абцяжарваць сваёй аднастайнасцю і цыклічнымі паўторамі падзей. Менавіта таму, магчыма, Толкін называў "юнымі" эльфаў Першай і Другой Эпохі, калі большасці гэтых істот не было 3 000 гадоў. У Трэцюю Эпоху такіх маладых эльфаў амаль не засталося. Іх культура прасякнулася песімізмам і сумам.

Пасля 3000-гадовага "юнацтва" пачынаецца новы цыкл жыцця эльфа - "сталасць", - якая скончваецца, верагодна, у 10 000 гадоў, пасля чаго пачынаецца "старасць". У тэкстах Толкіна згадваецца толькі адзін эльф, якому было больш за 10 000 - Кірдан. У яго ўжо была барада - рыса, не ўласцівая эльфам.

У Серадзем'і эльфы лічацца самымі цудоўнымі істотамі. Былі створаныя Валарамі — пазней за гномаў, але раней набылі прытомнасць. Прачнуліся ля возера Куйвіэйнен і пабачылі зорнае неба - з тых часоў назаўсёды палюбілі зоркі. Спачатку баяліся Валараў, але потым большая частка іх (якая атрымала потым назву "Эльдар") перасялілася ў чароўную краіну Валінор. Частка эльфаў засталася ля возера і атрымала назву "Авары" ("не прыняўшыя"). З Валінора многія перасяліліся ў Серадзем'е.

Першая Эпоха была эпохай эльфаў. У Другую іх культура пачала вянуць. У трэцюю эльфы сталі пакідаць Серадзем'е і вяртацца ў Валінор. Вядома, што ў Чацвёртую Эпоху эльфаў у Серадзем'і засталіся толькі адзінкі. Яны настолькі аслабелі, што сталі нябачныя чалавечаму воку, нібыта прывіды, якія блукаюць па Серадземью, усімі забытыя, і сумуюць аб былых часах, калі Серадзем'е было юным.

У часы Другой Эпохі яны выкавалі ўсе дзевятнаццаць пярсцёнкаў (Пярсцёнак Усяўладдзя выкаваў сам Саўран), і тры з іх дасталіся самім эльфам.

Да людзей эльфы спачатку ставіліся мірна, але пасля шматлікіх здрад прасякнуліся недаверам да іх.

Пасля Канца Свету эльфы далучацца да айнураў і сальюць з імі галасы ў Другой Мелодыі (Першая Мелодыя мела месца напярэдадні стварэння сусвету).

Эльфы ў "Энцыклапедыі Серадзем'я"

Свет Серадзем’я
Персанажы «Хобіта» і «Валадара пярсцёнкаў»	Арагорн Арвен Бард Лучнік Більба Борамір Галадрыель Гімлі Голум Грыма Чарвявуст Гандальф Даін Дрэвабарод Дэнетар II Кірдан Карабел Кароль-чарадзей Легалас Мэры Піпін Радагаст Саруман (Голас Сарумана) Саўран Смаўг Сэм Тэадэн Тэадрэд Том Бамбадзіл Торын Трандуіл Фарамір Фрода Шэлаб Элранд Эавін Эамер «Брацтва пярсцёнка»
Персанажы «Сільмарыліяна»	Амандзіл Анарыён Анград Арэдэль Арыэн Аэгнар Белег Берэн Гіл-Гэлад Глаурунг Гларфіндэл Гатмаг Даэран Дзіёр Ідрыль Індзіс Ісільдур Кархарот Келебрымбар Куруфін Луціень Маглар Маэглін Маэдрас Меліян Мелькар Мірыель Нэсса Ольвэ Орамэ Орафер Руміл з Тырыёна Тыліён Цінгал Тулкас Туор Турган Турын Турамбар Ульма Унголіянт Феанар Фінвэ Фінган Фінголфін Фіндуілас Фінрад Хуан Эарендзіл Элрас Эльвінг Эру Ілуватар
Геаграфія	Арда Азанулбізар Азёрны горад Аман Ангбанд Ангмар Андуін Арнор Артэдайн Барад-дур Белерыянд Бэкланд Гандалін Гондар Дол-Гулдур Дарыят Дэйл Жалезныя Пагоркі Ізенгард Кардалан Куівіэнен Лебенін Ліндон Цемналессе Лорыен Менеграт Мінас-Моргул Мінас-Цірыт Мордар Морыя Нан Эльмат Нуменор Арадруін Артханк Асгіліят Прыгорра Раздол Рохан Рудаўр Сірыён Стары лес Тангарадрым Тол-Сірыён Тол-Эрэсеа Туманныя горы Утумно Фангорн Харад Шыр Эльдамар Эрэбор Эрэд Энгрын
Бітвы	Пешая бітва за Белерыянд Дагор-нуін-Гіліят Дагор Агларэб Дагор Браголах Нірнаэт Арноэдзіяд Вялікая вайна Вайна Гнева Бітва пры Баюотэры Аблога Барад-Дура Бітва пры Дагорладзе Бітва пры Доле Бітва на Зялёных Палях Падзенне Ізенгарда Бітва пры Асгіліяце Бітва пры Мараноне Бітва ў Морыі Бітва пры Пеларгіры Бітва на Пеленорскіх палях Бітва пры Форнасце Бітва пры Хельмавай Падзі Бітва Пяці Воінстваў
Артэфакты	Альфірын Аркенстон Ацэлас Белае дрэва Гламдрынг Джала Лембас Мітрыл Нарсіль Оркрыст Паланціры Пярсцёнкі Улады Пярсцёнак Усеўладдзя Сільмарылы
Расы і народы	Айнур Валар Маяр Балрагі Варгі Гномы Драконы Людзі Эдайн Істэрлінгі Нуменорцы Рахірым Оркі Урук-хаі Тролі Хобіты Эльфы Эльдар Авары Энты
Эпохі	Першая Другая Трэцяя Чацвёртая

Шаблон:Мовы Серадзем’я