Yasunari Kawabata

川端 康成

Yasunari Kawabata przy pracy, 1946
Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1899 Osaka
Data i miejsce śmierci	16 kwietnia 1972 Zushi
Narodowość	japońska
Dziedzina sztuki	literatura
Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie literatury
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Yasunari Kawabata (jap. 川端 康成 Kawabata Yasunari; ur. 14 czerwca 1899 w Osace, zm. 16 kwietnia 1972 w Zushi) – prozaik i poeta japoński, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za 1968 rok^[1] jako pierwszy japoński pisarz^[2].

Urodził się w Osace w bogatej i wykształconej rodzinie. Jego rodzice zmarli, kiedy miał 3 lata, parę lat później zmarła jego babcia, a tuż po niej jedyna siostra, co wywarło wielkie piętno na jego życiu i twórczości. W latach 1920–1924 studiował literaturę japońską na Tokijskim Uniwersytecie Cesarskim. Poznał tam Kana Kikuchiego (dziennikarz, dramaturg, pisarz), który zaprosił go do pracy w redakcji Bungei Shunjū, a po studiach w 1924 r. wraz z pisarzem Riichi Yokomitsu (1898–1947) założył pismo Bungei Jidai. Stało się ono ośrodkiem nowej orientacji literackiej, nazwanej neosensualizmem. W swoim eseju programowym Kankaku katsudō – kaikyū bungakusha shokui (Działalność zmysłów – klasowi panowie literaci, 1925) Yokomitsu zaliczył do niego: futuryzm, ekspresjonizm, kubizm, dadaizm, symbolizm, a przede wszystkim te ich aspekty, które służyły odnowie widzenia świata i zmianie środków artystycznych^[3].

Pierwszy sukces pisarski odniósł w 1925 r. autobiograficznym opowiadaniem Izu no odoriko (jap. 伊豆の踊子 Tancerka z Izu).

W 1931 r. ożenił się z Hideko Matsubayashi i zamieszkał w Tokio. W czasie II wojny światowej zajmował się pracą naukową i podróżował po Mandżurii.

W latach 1948–1965 był prezesem japońskiego PEN Clubu. Wtedy też opublikował swoje najsłynniejsze powieści – Tysiąc żurawi (jap. 千羽鶴 Senba-zuru) i Głos góry (jap. 山の音 Yama no oto), które przyniosły mu w 1959 r. prestiżowy Medal Goethego we Frankfurcie, a w 1968 r. Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Pod koniec życia był bardzo schorowany. W 1972 r. – dwa lata po samobójstwie swojego przyjaciela, Yukio Mishimy – również odebrał sobie życie.

• Dziennik szesnastolatka (jap. 十六歳の日記 Jūrokusai no nikki; 1925)
• Tancerka z Izu (jap. 伊豆の踊子 Izu no odoriko; 1926)
• Ozdoby uczuć (jap. 感情装飾 Kanjō sōshoku; 1926)
• Krystaliczne fantazje (jap. 水晶幻想 Suishō gensō; 1931)
• Pieśń liryczna (jap. 抒情歌 Jojōka; 1932)
• Ptaki i zwierzęta (jap. 禽獣 Kinjū; 1935)
• Kraina śniegu (jap. 雪国 Yukiguni; 1935-1937)
• Tysiąc żurawi (jap. 千羽鶴 Senbazuru; 1949)
• Głos góry (jap. 山の音 Yama no oto; 1949-1954)
• Meijin – mistrz go (jap. 名人 Meijin; 1951) – powieść opowiadająca o ostatniej grze wielkiego mistrza w go
• Jezioro (jap. みづうみ Mizuumi; 1954)
• Śpiące piękności (jap. 眠れる美女 Nemureru bijo; 1961)
• Piękno i smutek (jap. 美しさと哀しみと Utsukushisa to kanashimi to; 1961−1963)
• Stara stolica (jap. 古都 Koto; 1962)

• Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011. ISBN 978-83-01-16431-7. OCLC 802091768.
• W kręgu «Yukiguni». Język i sztuka pisarska Kawabaty Yasunariego, red. Romuald Huszcza, Katarzyna Sonnenberg-Musiał, Aleksandra Szczechla, WUJ, Kraków 2020, str. 327, ISBN 978-83-233-4878-8.

• Biografia Yasunari Kawabaty. hanamiweb.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-06)]. w witrynie Tazoe Masanori Office ] (zarchiwizowano = 2014-10-06) (ang.)
• Yasunari Kawabata w bazie authorscalendar.info (ang.)