การปฏิวัติเงียบสงบ (เยอรมัน: Friedliche Revolution) เป็นกระบวนการของการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่นำไปสู่การเปิดชายแดนของเยอรมนีตะวันออกและตะวันตก จุดสิ้นสุดของพรรคเอกภาพสังคมนิยมเยอรมนี(SED)ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมนี(เยอรมนีตะวันออก) และการเปลี่ยนแปลงมาเป็นระบอบประชาธิปไตย ซึ่งนำไปสู่การรวมประเทศของเยอรมนีในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1990 สิ่งที่เกิดขึ้นนี้มาจากการริเริ่มและการเดินขบวนที่ไม่ใช้ความรุนแรง การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ได้ถูกเรียกในภาษาเยอรมันว่า Die Wende (เสียงอ่านภาษาเยอรมัน: [diː ˈvɛndə], "จุดเปลี่ยน")

เหตุการณ์เหล่านี้เชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับการตัดสินใจของผู้นำโซเวียต มีฮาอิล กอร์บาชอฟ ที่จะละทิ้งอำนาจโซเวียตในยุโรปตะวันออก รวมทั้งขบวนการปฏิรูปที่แผ่ขยายไปทั่วประเทศกลุ่มตะวันออก นอกเหนือจากการเปลี่ยนแปลงนโยบายต่างประเทศของสหภาพโซเวียต การขาดความาสามารถในการแข่งขันในตลาดโลกของสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมนี รวมทั้งหนี้สินของชาติที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้เกิดความไม่มั่นคงในสถานะรัฐพรรคการเมืองเดียวของพรรคเอกภาพสังคมนิยมเยอรมนี

การขับเคลื่อนกระบวนการปฏิรูปในสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมนี ได้รวมถึงกลุ่มปัญญาชนและคริสจักรชนที่อยู่ในการคัดค้านใต้ดินเป็นเวลาหลายปี ผู้คนที่พยายามหลบหนีออกจากประเทศ และผู้ประท้วงอย่างสันติที่ไม่ยอมทนต่อการคุกคามจากความรุนแรงและการกดขี่ข่มเหง

เพราะการไม่เป็นมิตรกับการตอบสนองต่อการปฏิรูปการดำเนินภายใน"ดินแดนภราดรภาพสังคมนิยม" ความเป็นผู้นำของพรรคเอกภาพสังคมนิยมเยอรมนั้นโดดเดี่ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ ภายในกลุ่มประเทศตะวันออก เมื่อได้รับอนุญาตให้เปิดชายแดนที่กำแพงเบอร์ลิน เมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1989 ผ่านการเปลี่ยนแปลงความเป็นผู้นำและความเต็มใจที่จะเจรจา พรรคเอกภาพสังคมนิยมเยอรมนีพยายามที่จะเอาชนะความคิดริเริ่มทางการเมือง แต่การควบคุมสถานการณ์ได้ทวีคูณมากขึ้นกับรัฐบาลเยอรมันตะวันตกภายใต้การนำโดยเฮ็ลมูท โคล

ตั้งแต่เดือนธันวาคม ค.ศ. 1989 รัฐบาลสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมนีของนายกรัฐมนตรี ฮันส์ โมโดร ได้มีอิทธิพลจากการประชุมบนกลางโต๊ะกลม ซึ่งนำไปสู่การดำเนินทำการยุบหน่วยสตาซีและเตรียมการเลือกตั้งแบบเสรี ภายหลังชนะการเลือกตั้งเพื่อพรรคร่วมกันที่สนับสนุนการรวมประเทศเยอรมนี เส้นทางการเมืองภายในสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมนีได้กระจ่างแจ้งแล้ว

เหตุการณ์ที่สำคัญ:

• ปลายปี ค.ศ. 1980 - ช่วงเวลาที่กลุ่มประเทศโซเวียตได้ประกาศนโยบายการเปิดเสรี(กลัสนอสต์) และการปฏิรูป(เปเรสตรอยคา).^[1]
• 27 มิถุนายน ค.ศ. 1989 - การเปิดรั้วชายแดนติดกับออสเตรียของฮังการี.^[2]
• 19 สิงหาคม ค.ศ. 1989 - การปิกนิกรวมกลุ่มชาวยุโรปที่ชายแดนฮังการี-ออสเตรีย, เมื่อชาวเยอรมนีตะวันออกจำนวนร้อยกว่าคน, ที่ได้รับอนุญาตให้เดินทางไปยังฮังการี แต่ไม่ใช่ตะวันตก ได้หลบหนีไปยังเยอรมนีตะวันตกผ่านทางออสเตรีย.^[3]
• ตั้งแต่วันที่ 4 กันยายน ค.ศ. 1989 - การเดินขบวนวันจันทร์ในเยอรมนีตะวันออกได้เรียกร้องให้เปิดชายแดนติดกับเยอรมนีตะวันตกและคุ้มครองสิทธิมนุษยชนมากขึ้น.^[4]
• 18 ตุลาคม ค.ศ. 1989 - เอริช ฮ็อนเน็คเคอร์ ประกาศลาออกจากเลขาธิการแห่งพรรคเอกภาพสังคมนิยมเยอรมนี.^[5]
• 9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1989 - การล่มสลายกำแพงเบอร์ลิน, ทำให้เยอรมนีตะวันออกสามารถเดินทางไปยังทางตะวันตกได้อย่างเสรี.^[1]
• 3 ธันวาคม ค.ศ. 1989 - การก้าวลงจากอำนาจของพรรคเอกภาพสังคมนิยมเยอรมนี.^[6]
• 4 ธันวาคม ค.ศ. 1989 - การเข้ายึดอาคารของหน่วยสตาซีของประชาชนทั่วทั้งประเทศ, เริ่มต้นในแอร์ฟวร์ท. กองบัญชาการของหน่วยสตาซีในเบอร์ลินได้ถูกยึด เมื่อวันที่ 15 มกราคม ค.ศ. 1990.^[6]
• 13 มกราคม ค.ศ. 1990 - การยุบหน่วยสตาซี.^[7]
• 18 มีนาคมคม ค.ศ. 1990 - การเลือกตั้งทั่วไปในเยอรมนีตะวันออก ค.ศ. 1990, ซึ่งเป็นการลงประชามติในการรวมประเทศ ซึ่งพันธมิตรเพื่อเยอรมนี ได้สนับสนุนในการรวมประเทศ จึงได้รับผลคะแนนสูงสุด.^[8]
• 1 กรกฎาคม ค.ศ. 1990 - The Währungs-, Wirtschafts- und Sozialunion (การเงิน, เศรษฐกิจ และสหภาพสังคม) ข้อตกลงระหว่างเยอรมนีตะวันตก-ตะวันออก, ได้มีผลบังคับใช้.^[9] เยอรมนีตะวันออกได้นำสกุลเงินเยอรมนีตะวันตกมาใช้ในวันนี้.^[9]
• 31 สิงหาคม ค.ศ. 1990 - การลงนามใน Einigungsvertrag (สนธิสัญญาการรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน) ระหว่างสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมนีและสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี เมื่อวันที่ 31 สิงหาคม ค.ศ. 1990 และสนธิสัญญาว่าด้วยการตกลงขั้นสุดท้ายเกี่ยวกับดินแดนเยอรมนี เมื่อวันที่ 12 กันยายน ค.ศ. 1990.^[9]
• 3 ตุลาคม ค.ศ. 1990 - การรวมประเทศเยอรมนีได้บรรลุผลด้วยรัฐเยอรมนีตะวันออกทั้งห้ารัฐที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นมาใหม่ ซึ่งรวมเข้ากับสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี.^[1]