محیی‌الدین شهرزوری (۱۱۱۶-۱۱۹۰م) (نسب: محمد بن عبدالله بن قاسم بن مظفّر شهرزوری) قاضی، کاتب و شاعرکُردتبار عربی در سدهٔ ششم هجری بود.^{[۱][۲][۳][۴][۵]}

در سال ۱۱۱۶م/۵۱۰ق در موصل زاده شد.^[۱] نخست از عموی پدرش «ابوبکر بن قاسم» دانش آموخت و به بغداد رفت. آنجا نزد یکی از شاگردانش غزالی فقه آموخت. به منصبِ قضاوت موصل رسید. به شام رفت و قضاوت آنجا را به نیابت از پدرش گرفت. در رمضان ۵۵۵ق، قاضی حلب شد.^[۱]
پس از درگذشت پدرش، نزد امیرِ حلب، جایگاهش بالا رفت. تا حدی که در شعبان ۵۷۳ق/۱۱۷۸م تدبیر امور سرزمین حلب به او تفویض شد. پس از این، شهرزوری خانه‌نشین شد و به موصل بازگشت.^[۱]
در موصل، منصب قضاوت را عهده‌دار شد و به تدریس نیز پرداخت؛ در مدرسه‌ای که پدرس ساخته بود. همچنین در مدرسهٔ نظامیه نیز تدریس داشت. چندی امور موصل به او تفویض شده بود، از سوی امیر آن.^[۱]
محیی‌الدین شهرزوی در ۱۸ ژوئیه ۱۱۹۰م / ۱۴ جمادی‌الثانی ۵۸۶ق درگذشت.^[۱]

ن ب و زبان و ادبیات عربی در دوران عبّاسی و مملوکی
دوران عباسیان : ۷۵۰ - ۱۲۵۸ میلادی/ ۱۳۲ - ۶۵۶ قمری • دوران مملوکان : ۱۲۵۰ - ۱۵۱۷ میلادی/ ۶۴۸ - ۹۲۳ قمری
دورهٔ اول عبّاسی
دورهٔ دوم عبّاسی
دورهٔ سوم عبّاسی
دورهٔ اول مملوکی
دورهٔ دوم مملوکی