Danton

Gatunek	dramat, historyczny
Rok produkcji	1982
Data premiery	12 stycznia 1983 (Francja)
Kraj produkcji	Francja Polska
Język	francuski
Czas trwania	130 min
Reżyseria	Andrzej Wajda
Scenariusz	Jean-Claude Carrière Andrzej Wajda Agnieszka Holland Bolesław Michałek Jacek Gąsiorowski (konsultacja historyczna: Jan Baszkiewicz Stefan Meller)
Główne role	Gerard Depardieu Wojciech Pszoniak
Muzyka	Jean Prodromides
Zdjęcia	Igor Luther
Scenografia	Allan Starski
Kostiumy	Yvonne Sassinot de Nesle
Montaż	Halina Prugar-Ketling
Produkcja	Margaret Ménégoz Barbara Pec-Ślesicka
Wytwórnia	Les Films du Losagne Zespół Filmowy „X” (współpraca)
Dystrybucja	Gaumont (Francja)
Cytaty w Wikicytatach

Danton – francusko-polski dramat historyczny z 1983 roku w reżyserii Andrzeja Wajdy, zrealizowany na podstawie scenariusza napisanego z Jean-Claude'em Carrière'em, Agnieszką Holland, Bolesławem Michałkiem i Jackiem Gąsiorowskim. Adaptacja dramatu scenicznego Stanisławy Przybyszewskiej Sprawa Dantona rozgrywa się podczas rewolucji francuskiej i koncentruje się na konflikcie pomiędzy dawnymi sprzymierzeńcami: Maximilienem de Robespierre (Wojciech Pszoniak) a Georges'em Dantonem (Gérard Depardieu).

W założeniu film miał być realizowany w Polsce na zamówienie wytwórni Gaumont, jednakże wprowadzenie w grudniu 1981 roku stanu wojennego w Polsce zniweczyło zarówno plany realizacji, jak i dystrybucji filmu w kraju. Nie rezygnując z tworzenia, reżyser przeniósł cały projekt do Francji, gdzie zrealizował go przy udziale grupy polskich aktorów.

Danton zebrał przeważnie przychylne recenzje zarówno w Polsce, jak i we Francji. Za jego reżyserię Wajda odebrał między innymi nagrodę Cezar, Prix Louis-Delluc oraz statuetkę BAFTA za najlepszy film nieanglojęzyczny (ex aequo z producentkami Margaret Ménégoz i Barbarą Pec-Ślesicką). Nagradzana była też tytułowa rola Depardieu.

Fabuła

Akcja rozpoczyna się wiosną 1794 roku, gdy w rewolucyjnej Francji szaleje już terror wprowadzony przez Georges'a Dantona. Na burzliwym posiedzeniu Komitetu Ocalenia Publicznego jakobin Jacques Nicolas Billaud-Varenne jawnie oskarża Dantona o działalność kontrrewolucyjną wymierzoną przeciw komitetom. Robespierre wprawdzie przeciwstawia się aresztowaniu i sądzeniu Dantona, lecz z trudem narzuca swe zdanie innym członkom Komitetu zaniepokojonych wpływami Dantona i jego popularnością. Sygnałem ostrzegawczym dla niego ma być likwidacja redagowanej przez Camille'a Desmoulins'go gazety stronników Dantona, „Vieux Cordelier”^[1].

Danton, który otrzymuje poufne ostrzeżenie, że rząd zmierza do aresztowania go wraz z najbliższymi współpracownikami, lekceważy je licząc na swą popularność wśród ludu Paryża i nietykalność osiągniętą dzięki zasługom dla rewolucji. Z inicjatywy Robespierre’a, który nadal pragnie go oszczędzić, dochodzi do poufnego spotkania obu przywódców, lecz nie skutkuje ono dojściem do porozumienia. Wówczas zdecydowany już Robespierre postuluje w Komitecie Ocalenia szybkie osądzenie Dantona w obawie przed radykalnymi działaniami z jego strony. Raport rewolucjonisty Louis de Saint-Juste’a jest podstawą do przygotowania listy osób przeznaczonych do uwięzienia. W nocy z 30 na 31 marca 1794 roku dochodzi do aresztowania dantonistów z ich przywódcą, internowanych w Pałacu Luksemburskim, a następnie zostaje im wytoczony publiczny proces. Na Dantonie zostaje wydany wyrok śmierci^[1].

Obsada

Źródło: FilmPolski.pl^[1]

• 
  Gérard Depardieu
• 
  Wojciech Pszoniak
• 
  Patrice Chéreau
• 
  Bogusław Linda
• 
  Jerzy Trela

Produkcja

Pierwowzorem filmowego Dantona była wielokrotnie wystawiana sztuka Stanisławy Przybyszewskiej pod tytułem Sprawa Dantona. Jej autorka przedstawiała organizatora terroru jakobińskiego podczas rewolucji francuskiej, Maximiliena de Robespierre, jako nieprzekupnego krzewiciela wielkich idei, podczas gdy Georges Danton jawił się według Przybyszewskiej jako skorumpowany populista i zdrajca. Taki ton też przeważał w wystawianej przez Andrzeja Wajdę reinterpretacji dzieła Przybyszewskiej z 1977 roku, w której reżyser Ziemi obiecanej uszlachetniał Robespierre’a kosztem Dantona. O ile teatralny wykonawca Robespierre’a, Wojciech Pszoniak, miał się pojawić w planowanej przez Wajdę adaptacji filmowej, o tyle rolę filmowego Dantona Wajda przewidział dla Gérarda Depardieu^[3]. Ten ostatni wynegocjował zgodę ze strony francuskiego Ministerstwa Kultury na dofinansowanie produkcji polskiego reżysera^[4]. Wajda pisał scenariusz do Dantona wraz z francuskim scenarzystą Jean-Claude'em Carrière'em (dawnym współpracownikiem Luisa Buñuela)^[5], Agnieszką Holland^[6], Bolesławem Michałkiem i Jackiem Gąsiorowskim^[1].

Prace nad filmem trwały od 1980 roku, jednak w trakcie kręcenia filmu w Polsce został wprowadzony stan wojenny, wskutek czego Wajda pośpiesznie wyemigrował wraz z częścią obsady do Francji. Tam też, pod wpływem nasilających się komunistycznych rządów terroru w jego ojczyźnie, zmienił przesłanie utworu. Wajda zniwelował cechujące sztukę Przybyszewskiej dysproporcje w wizerunku głównych bohaterów sztuki. Robespierre pozbawiony został kwestii „znajdźcie ten punkt, gdzie zaczął się błąd”, która pada w momencie, gdy nabiera on wątpliwości co do swoich działań; w wersji filmowej jest bardziej przebiegły i zaprowadza Dantona na szafot. Jednak w filmie to Danton cechuje się większą charyzmą, finansowany jest dobrowolnie przez wielmożów z Francji i Anglii, którzy pokładają w nim nadzieję na zakończenie rządów terroru. Danton w wykonaniu Depardieu ma również poparcie ludu, a jego śmierć na szafocie przesądza paradoksalnie o losie, który – jak sugeruje Wajdowski film – czeka Robespierre’a^[7].

Wszelako, adaptując dramat Przybyszewskiej, Wajda nie wyrażał się źle o rewolucji jako takiej. W nieopublikowanym wywiadzie z Wandą Wertenstein z 1982 roku przekonywał, iż „trudno przecież robić film o rewolucji francuskiej bez wiary w rewolucję. Co z tego, że pożarła Dantona, pożarła Robespierre'a, skoro dokonała olbrzymich przemian, skoro stworzyła prawa człowieka, […] stworzyła zasady, które do dziś stanowią o demokracji”^[8]. Wajda jednak wiedział, że moment powstania filmu kazał mu zwątpić w możliwość stworzenia entuzjastycznego filmu o rewolucji^[8].

Zdjęcia do filmu kręcono w takich miejscowościach jak Paryż, Wersal i Senlis oraz w departamencie Sekwana i Marna (Jossigny, Guermantes)^[9]. Po realizacji zdjęć niektórzy polscy aktorzy (m.in. Andrzej Seweryn i Wojciech Pszoniak) zdecydowali się pozostać za granicą ze względu na trwający wciąż w kraju stan wojenny^[10][11]. Kolaudacja filmu, która odbyła się w Polsce 6 grudnia 1982 roku, była jednak pozytywna. Komisja kolaudacyjna nie wygłaszała skrajnie krytycznych uwag do Dantona Wajdy. Jan Baszkiewicz, konsultant historyczny przy filmie, doceniał dzieło Wajdy za realistyczne ukazanie atmosfery rewolucyjnego Paryża i konfliktów politycznych w trakcie rewolucji^[12]. Potencjalne obiekcje dotyczyły jedynie obaw, że film może sprawiać problemy ze zrozumieniem jego przesłania u współczesnych widzów. Stanisław Trepczyński twierdził, że konflikt Dantona i Robespierre'a może nie być czytelny „dla widza nieznającego historii rewolucji francuskiej”, ale zaznaczał, że jego uwagi „nie umniejszają walorów tego filmu”^[12].

Odbiór

Danton wzbudził burzliwą reakcję we Francji. Część krytyków upatrywała w filmie Wajdy ostrej krytyki rządów totalitarnych, na które lud nie ma żadnego wpływu. François Furet na łamach „Le Nouvel Observateur” z uznaniem pisał, że „film odtwarza z niebywałą wyrazistością uczucie, jakie przeżywali wszyscy wielcy aktorzy rewolucji: że historia toczy się raczej po nich niż dzięki nim”^[13]. Zdaniem Jeana Tularda w Dantonie „dobrze przedstawiono kapitalną rolę Komitetu Bezpieczeństwa Powszechnego […]. Po upadku Dantona rywalizacja obu policji [KBP i Komitetu Ocalenia Publicznego] miała zgubić Robespierre’a”^[13]. Claude Baingères z „Le Figaro” przekonywał, iż „Wajda wciąga nas za kulisy rewolucji w momencie, kiedy kat zdziera swój kaptur, kiedy szef państwa zdejmuje perukę. Co nie przeszkadza reżyserowi dać nam zupełnie urzekający obraz epoki”^[13]. Pierre Billard z „Le Point” doszukiwał się w Dantonie aktualnej wymowy politycznej; Robespierre miałby być aluzją do Wojciecha Jaruzelskiego, który wprowadził stan wojenny w Polsce^[14].

Z niechęcią film Wajdy przyjmowały środowiska lewicowe. Jean-Philippe Domecq w recenzji dla pisma „Positif” oskarżał reżysera o zafałszowanie obrazu terroru rewolucyjnego, który „zdradzał wiele umiarkowania i w ciągu półtora roku pociągnął dziesięć razy mniej ofiar niż rok normalnego reżymu monarchistycznego” i pierwszy tydzień pacyfikacji Komuny Paryskiej, kiedy rozstrzelano około 25 000 osób^[14]. Zygmunt Kałużyński dla „Polityki” pisał: „Film jest przeciętny, […] teksty są sumaryczne, psychologia szkicowa i niekonsekwentna”^[15]. Znaczna część krytyków polskich nie podzielała tego zdania. Tadeusz Sobolewski z „Tygodnika Powszechnego” przyrównał film do Popiołu i diamentu^[14], a Maria Malatyńska na łamach „Życia Literackiego” twierdziła, że film Wajdy to „prawdziwe autorskie zwycięstwo”^[14]. Scott Sullivan z niemieckiego „Frankfurter Allgemeine Zeitung” podsumowywał: „Danton Wajdy jest arcydziełem”^[15].

Janina Garycka prywatnie pisała po premierze filmu, że aluzji do poniżenia środowiska solidarnościowego przez Jaruzelskiego jest w filmie mnóstwo: Robespierre „martwy jak Jaruzelski, twarz na którą nałożono nieruchomość […]. Tłum, który daje się sterroryzować oddziałem wojska w sądzie. Bożyszcze tłumu nagle aresztowane. Policja jako podstawowy argument w dyskusji politycznej”^[16]. Robespierre zdaniem Garyckiej ma jednak ludzkie oblicze, gdyż zaczyna rozumieć, że „zsuwa się w tej sytuacji bez wyjścia”^[16].

Nagrody i wyróżnienia