نشانه زبانی
| بخش از مجموعه |
| زبان‌شناسی |
|---|
|
 درگاه |
نشانۀ زبانی (انگلیسی: Linguistic sign)، رابطهٔ میان دال و مدلول است.
فردینان دو سوسور
[ویرایش]نظریه فردینان دو سوسور به ویژه در مطالعه نشانه‌های زبانی تأثیر گذار بوده است.
نشانهٔ زبانی
[ویرایش]نشانهٔ زبانی به اعتقاد سوسور، رابطهٔ میان دال و مدلول است که به دلیل ذهنی بودن دال و مدلولش، ذهنی است.
سوسور این رابطه، یعنی نشانهٔ زبانی را ماهیتاً اختیاری (arbitrary) می‌داند و به هنگام بحث دربارهٔ آن، صرفاً از نمونه‌هایی بهره می‌گیرد که محدود به واژه اند.
به همین دلیل چنین فرض شده است که وی نشانهٔ زبانی را به سطح واژه‌های زبان محدود دانسته است.
نشانهٔ زبانی در زبان‌شناسی سوسوری و پساسوسوری واحد زبان تلقی می‌شود
در معنی‌شناسی شناختی، نشانهٔ زبانی به همان شکلی که سوسور در نظر داشته، مورد تأیید قرار گرفته است و به واحدهای بزرگ‌تر از واژه، نظیر گروه و جمله تعمیم یافته است.[۱]
منابع
[ویرایش]- ↑ کورش صفوی (۱۳۸۴)، فرهنگ توصیفی معنی‌شناسی، فرهنگ معاصر، ص. ۱۱۶
برای مطالعهٔ بیشتر
[ویرایش]
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
Cover photo is available under {{::mainImage.info.license.name || 'Unknown'}} license.
Cover photo is available under {{::mainImage.info.license.name || 'Unknown'}} license.
Credit:
(see original file).
