ارتباطات سیاسی به ارتباطات هدفمند پیرامون سیاست گفته می‌شود، که عمدتاً شامل موارد زیر است:

• همه شکل‌های ارتباطی که برای کسب هدف‌های معین زیر نظر سیاستمداران و دیگر عاملان یا بازیگران سیاسی قرار دارند.
• همه شکل‌های ارتباطی دربارهٔ بازیگران سیاسی و فعالیت‌های آنان مثل گزارش‌های خبری، سرمقاله‌ها و همه شکل‌های مباحثه رسانه که سیاست را دربر می‌گیرد.
• همه شکل‌های ارتباطی که افراد غیر سیاسی مانند رای‌دهندگان و نویسندگان روزنامه برای بازیگران سیاسی ارسال می‌کنند.

هر ارتباطی از سه عنصر اساسی فرستنده، پیام و گیرنده تشکیل شده‌است. در ارتباط سیاسی نیز این عناصر عبارتند از فرستنده یا پیام دهنده (بازیگران سیاسی، سازمانها و احزاب سیاسی)، وسیله ابزار ارتباطی (رسانه‌ها) و پیام گیرنده (شهروندان) پیام مورد نظر و واکنش و منظور خواسته شده از سوی پیام دهنده.

هر فرد یا گروهی که به منظور تأثیرگذاری بر قدرت سیاسی و خط مشی دولت اقدام کند یک پیام دهنده سیاسی است. انواع اصلی چنین پیام دهندگانی در جوامع سیاسی مدرن، احزاب و سازمان‌های سیاسی هستند. همچنین روابط عمومی‌های سازمان‌های دولتی و غیردولتی نیز در پی تأثیرگذاری بر افکار عمومی جامعه‌اند.

پیام چیزی است که برای انتقال مطلبی به فرد دیگری از آن استفاده می‌شود و گیرنده هم باید بعد از دریافت پیام عملی انجام دهد تا فرستنده متوجه شود که پیامش به خوبی ارسال شده

پیام دهندگان فرایند ارتباط و اقناع را با ارسال پیام آغاز می‌کنند. هر پیامی از نمادهای مختلف کلمه، تصویر، صدا و حرکت دست و صورت و… تشکیل شده‌است و پیام دهندگان می‌کوشند به یاری آنها افکار و آرا» خود را به ذهن دریافت کنندگان مورد نظر منتقل کنند.

دریافت کننده پیام فرد یا گروهی است که از پیام پیام دهنده آگاه می‌شود چه مستقیم و چه غیرمستقیم. در این مورد (ارتباط سیاسی) به‌طور عمده منظور گستره جمعیتی جامعه یا شهروندان است.

پیام دهندگان ناگزیر باید از رسانه‌ها استفاده کنند و راهی را برای انتقال پیام‌هایشان به مخاطبان بیابند راه‌های مختلفی ازجمله گفتگوی خصوصی و چهره به چهره برای انتقال پیام وجود دارد ازجمله مباحثات و گفتگوهای سیاسی. ولی در ارتباط سیاسی سروکار پیام دهندگان و کنشگران سیاسی عمدتاً با رسانه‌های گروهی و ارتباطات جمعی است تا بدین وسیله بتوانند بر مخاطبان گسترده تأثیرگذاری نمایند.^[۱]سلام

ن ب و مطالعات ارتباطات
موضوعات و اصطلاحات	ارتباطات زیستی سخن‌پراکنی ارتباط ارتباطات با واسطه کامپیوتر گفتگو تاریخ ارتباطات اطلاعات ارتباطات بینافرهنگی / ارتباطات بینافردی / ارتباطات درون‌فردی رسانه گروهی معنا (فلسفه زبان) بوم‌شناسی رسانه‌ها فراارتباطات مدل‌های ارتباطی رسانه‌های جدید ارتباط غیرکلامی پروپاگاندا خواندن گفتار نماد مخابرات نظریه متن و گفتمان نوشتن
زیرشاخه‌ها	طراحی ارتباطات علوم ارتباطات نظریه ارتباطات ارتباطات بحران ارتباطات میان‌فرهنگی ارتباطات توسعه تحلیل گفتمان ارتباطات زیست‌محیطی ارتباطات سلامت ارتباطات بین‌المللی ارتباط جمعی مطالعات رسانه‌ای ارتباطات فرامرزی باواسطه ارتباطات سازمانی ارتباطات سیاسی مدیریت ریسک ارتباطات دربارهٔ علم ارتباطات فنی ارتباط دیداری
زمینه‌های مرتبط	تحلیل مکالمه نظریه انتقادی مطالعات فرهنگی بلاغت دیجیتال نقد فیلم تفسیر میراث روزنامه‌نگاری عکاسی خبری زبان‌شناسی فلسفه زبان علم سیاست کاربردشناسی روابط عمومی بلاغت نشانه‌شناسی زبان‌شناسی اجتماعی جامعه‌شناسی فرهنگ تئاتر
پژوهشگران	تئودور آدورنو رولان بارت گرگوری بیتسون والتر بنیامین کنت بورک مانوئل کاستلز نوآم چامسکی رابرت کریگ فیشر فلاسر جرج گربنر اروینگ گافمن یورگن هابرماس ماکس هورکهایمر آلدوس هاکسلی هارولد اینیس رومن یاکوبسن جانیس وندل جانسون کینکاید اندرو بی. لیپمن نیکلاس لومان هربرت مارکوزه مارشال مک‌لوهان جورج هربرت مید نیک مورگان والتر جی. اونگ ونس پکارد چارلز سندرز پرس نیل پستمن نورا کروز کبرال آی.ای. ریچاردز اورت راجرز ویلبر شرام دانیل لرنر جیمز تنکارد دبورا تنن ماکس ورتایمر
رده سازمان‌ها پژوهشگران