Кардынал (лац.: Cardinalis, ад лац.: cardo — галоўная акалічнасць, стрыжань) — вышэйшая (пасля Папы) духоўная асоба Каталіцкай царквы, якая належыць да любой з трох ступеняў святарства. Па-лацінску: Cardinalis sanctæ romanæ Ecclesiæ (Кардынал Свяшчэннай Рымскай Царквы). У адпаведнасці з Кодэксам Кананічнага Права 1983 у функцыі кардыналаў уваходзіць абранне Папы Рымскага на канклаве і дапамога ў кіраўніцтве Рымска-каталіцкай царквы, якую яны аказваюць калегіяльна, выконваючы дарадчыя функцыі пры Папе Рымскім падчас кансісторый, і індывідуальна, узначальваючы ведамствы і іншыя пастаянныя службы Рымскай курыі і дзяржавы-граду Ватыкан. У сукупнасці кардыналы складаюць Свяшчэнную калегію кардыналаў (хоць тэрмін Свяшчэнная скасаваны ў 1983, яе часам так завуць), узначаленую дэканам.

Гістарычна склаліся тры рангі кардыналаў^[1]:

• кардыналы-дыяканы;
• кардыналы-святары;
• кардыналы-біскупы.

Кан. 351 Кодэкса кананічнага права 1983 г. гаворыць, што кардыналаў прызначае свабодна Біскуп Рыма, выбіраючы іх сярод мужчын, якія маюць па меншай меры прэзбітэрскае пасвячэнне (з’яўляюцца святарамі), адзначаюцца добрымі норавамі, пабожнасцю, добрымі ведамі і разважлівасцю, а тыя, хто не мае біскупскага пасвячэння, павінны яго атрымаць. У Кодэксе 1917 г. былі выключэнні – кардыналам не маглі стаць тыя, у каго ёсць дзеці і ўнукі – гэта значыць тыя, хто прыняў святарскае пасвячэнне, будучы ўдаўцамі, а таксама тыя, хто з’яўляецца роднымі ў першай ці ў другой ступені іншага жывога кардынала.

Існуе таксама паняцце reservatio in pectore. Гэта адбываецца тады, калі Рымскі Біскуп аб’явіў аб выбары кардынала, але па нейкіх прычынах не назваў імя абранага. Прычыны гэтага могуць быць розныя, але часцей за ўсё так адбываецца тады, калі мае месца пераслед Царквы ў пэўным месцы і кардынальская намінацыя можа прынесці яшчэ больш праблем. Такі кардынал да моманту яго абвяшчэння не мае ніякіх кардынальскіх правоў, абавязкаў і прывілеяў, ён можа пачаць імі карыстацца толькі ад моманту абвяшчэння, але дата надання кардынальскай годнасці лічыцца ад таго дня, калі Біскуп Рыма аб’явіў аб існаванні кардынала in pectore.

• Шэры кардынал
• In pectore

	Фота на Вікісховішчы

• Кардыналы Рымскай Каталіцкай царквы з 1198 па 2008. Біяграфічны слоўнік. Анлайн Архівавана 3 ліпеня 2009.
• Кардыналы Свяшчэннай Рымскай Царквы

Каталіцкая іерархія
Епіскапат	Папа (Папа на спачыне) Камерленга Кардынал-вікарый Кардынал Кардынал-дыякан Кардынал-святар Кардынал-біскуп Кардынал-протадыякан Патрыярх Вярхоўны архібіскуп Прымас Мітрапаліт Архібіскуп Біскуп Каад’ютар Аўксіліярый Біскуп-эмерыт (Архібіскуп-эмерыт) Тытулярны біскуп (Тытулярны архібіскуп)
Прэсвітары	Мансеньёр Пратанатарый Ганаровы прэлат Капелан Яго Святасці Генеральны вікарый Епіскапальны вікарый Канонік Пробашч Архіпрэсвітар Дэкан (ці Акруговы вікарый) Пастар Прыхадскі адміністратар Прыхадскі вікарый Кюрэ Памочнік пастара Капелан
Дыяканы	Дыякан Пастаянны дыякан
Служкі падчас літургіі	Акаліт Чытальнік Цырыманіярый Міністрант Турыферарый Круцыферарый
Для вызначаных задач	Прэфект Папскі легат Апостальскі нунцый Ваенны ардынарый Апостальскі адміністратар Епархіяльны адміністратар Апостальскі вікарый Апостальскі прэфект Пенітэнцыярый Архідыякан Прыміцэрый Рэктар
Ва ўсходнекаталіцкіх цэрквах	Экзарх Архімандрыт
У каталіцкіх ордэнах	Генеральны настаяцель Правінцыял Абат-прадстаяцель Абат Мітрафорны абат Рэгулярны абат Навіцый
Скасаваныя	Каралеўскі кардынал Князь-біскуп Акруговы біскуп Антыбіскуп Прэлат Ф’якета Абат камендаторый Субдыякан Экзарцыст Астыярый

Рымска-каталіцкая царква
Арганізацыя, папства, вучэнне і літургічныя традыцыі
Гісторыя	Ісус Хрыстос Дванаццаць апосталаў Ранняе хрысціянства Гісторыя Папства Саборы Крыжовыя паходы Місіі Вялікі раскол Вялікі заходні раскол Рэфармацыя Контррэфармацыя Каталіцкая царква ў свеце
Іерархія	Папа Рымскі Кардыналы Патрыярхі Вярхоўныя архібіскупы Прымасы Мітрапаліты Архібіскупы Біскупы
Багаслоўе	Тройца Першародны грэх Адзіная Святая Сусветная і Апостальская Царква Богашанаванне Благадаць Выратаванне Нагорная пропаведзь Дзесяць запаведзяў Догмы
Таінствы	Хрышчэнне Памазанне Еўхарыстыя Споведзь Ялееасвячэння Святарства Шлюб
Марыязнаўства	Марыязнаўства Шанаванне Гісторыя марыялогіі Дзева Марыя ў вучэнні святых Дзева Марыя ў вучэнні Рымскіх Пап Дзева Марыя Вечная некранутасць Бязгрэшнае зачацце Узнясенне
Настаўнікі царквы	Альберт Вялікі Амброзій Ансельм Кентэрберыйскі Антоній Падуанскі Фама Аквінскі Афанасій Вялікі Аўрэлій Аўгусцін Васілій Вялікі Беда Вялебны Раберта Беларміна Бернар Клервоскі Банавентура Пётр Канізій Кацярына Сіенская Пётр Хрысолаг Іаан Златавуст Кірыл Александрыйскі Кірыл Іерусалімскі Пётр Даміяні Яфрэм Сірын Францыск Сальскі Грыгорый Вялікі Грыгорый Багаслоў Іларый Піктавійскі Ісідор Севільскі Еранім Стрыдонскі Іаан Дамаскін Ян Крыжа Лаўрэнцій Брындзізійскі Леў Вялікі Альфонса Лігуоры Тэрэза з Лізьё Тэрэза Авільская
Папа Рымскі	Канклаў Інтранізацыя Пантыфікат Энцыкліка Була Рымская Курыя Рэзідэнцыі
Папы ХХ-ХХІ стагоддзяў	Францыск І Бенедыкт XVI Ян Павел II Ян Павел I Павел VI Ян XXIII Пій XII Пій XI Бенедыкт XV Пій X Леў XIII
Ордэны і кангрэгацыі	Асумпцыяністы Аўгусцінцы Бенедыкцінцы Базыльяне Вярбісты Дамініканцы Езуіты Капуцыны Кармеліты Картэзіянцы Кангрэгацыя Святога Крыжа Аратарыянцы Салезіянцы Францысканцы
Другі Ватыкан	Другі Ватыканскі сабор Вызначэнне Царквы Gaudium et Spes Lumen Gentium Nostra Ætate
Партыкулярныя цэрквы па Літургічнай традыцыі	Александрыйскі Копцкая Эфіопская Антыяхійскі Маронитская Сірыйская Сіра-маланкарская Армянскі Армянская Візантыйскі Албанская Беларуская Балгарская Харвацкая Грэчаская Венгерская Італа-албанская Македонская Мелькіцкая Румынская Расійская Русінская Славацкая Украінская Усходне-сірыйскі Халдзейская Сиро-малабарская Лацінскі Амврасіянскі Брагскі Масарабскі Англіканскі чын Лацінская Святарскае брацтва святога Пятра