Okręty podwodne typu U-31

Rodzaj okrętu	SS
Kraj budowy	Cesarstwo Niemieckie
Stocznia	Germania
Zbudowane	11
Użytkownicy	Reichsmarine
Typ poprzedzający	U-27
Typ następny	U-43
Służba w latach	1914–1914
Stracone	siedem
Uzbrojenie:
6 torped, działo 88 mm/105 mm
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe	2 x 500 mm 2 x 500 mm
Załoga	35 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	685 m3
• w zanurzeniu	844 m3
Długość	64,7 metra
Szerokość	6,32 metra
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	16,4 węzła 9,7 węzła
Zasięg:
• na powierzchni	powierzchnia: 8790 Mm / 8 węzłów zanurzenie: 80 Mm / 5 węzłów
Multimedia w Wikimedia Commons

Okręty podwodne typu U-31 – jedenaście niemieckich okrętów podwodnych z czasów I wojny światowej, wprowadzanych do służby od roku 1914. Budowane w stoczni Friedrich Krupp Germaniawerft w Kilonii jednostki tego typu, były ekwiwalentem budowanych w Gdańsku okrętów typu U-27 i zdolne były do zanurzenia w czasie 100 sekund. W 1915 roku wyposażono je w dwa działa kalibru 88 milimetrów, jednak w połowie 1916 roku przezbrojono je w pojedyncze działo kalibru 105 mm.

Niektóre źródła symbolicznie uznają ten typ okrętów za drugi z pięciu kamieni milowych, w rozwoju konstrukcji okrętów tej klasy, gdyż stanowiły wyraźny krok na przód od konstrukcji okrętów podwodnych Johna Hollanda. Jednostki typu U-31 były prostymi lecz wytrzymałymi okrętami, które w działaniach wojennych okazały się bardzo solidne. Charakterystyczną cecha ich projektu był silny nacisk na wysoką sprawność nawodną, związaną z koniecznością pływania na powierzchni z wykorzystaniem napędu dieslowskiego, w ostateczności jedynie pod wodą z uwagi na niską wytrzymałość akumulatorów dla napędu elektrycznego. Projekt konstrukcji przewidywał w związku z tym zoptymalizowany dla pływania nawodnego dziób charakterystyczny dla jednostek nawodnych, duży kiosk, dwa wały napędowe z pojedynczą śrubą każdy, działo pokładowe oraz wiele otworów zalewowych i odpowietrzników celem szybkiego wynurzania i zanurzania. Taka konstrukcja powodowała jednak bardzo wysokie opory podczas pływania podwodnego.

W styczniu 1915 roku U-31 wpadł prawdopodobnie na minę w pobliżu wschodnich brzegów Wielkiej Brytanii, 30 marca tego roku trawler „Ste. Jemanne” staranował i zatopił U-37, 23 czerwca U-40 został storpedowany przez brytyjski okręt podwodny C24, zaś 24 lipca „Prince Charles” zatopił U-36. 24 września „Wyandra” zatopił U-41. W 8 maja 1918 roku „Wallflower” zatopił koło Malty U-32. Najskuteczniejszym U-Bootem całej pierwszej wojny światowej był U-35, który zatopił 224 statki o łącznym tonażu 535.900 BRT. U-39 został internowany w Hiszpanii, gdzie zawinął uszkodzony w trakcie akcji, a następnie zezłomowany. U-36 został zatopiony przez „Privet” 9 października 1918 roku.

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007, s. 97-98. ISBN 1-85109-563-2.
• Roy Burcher, Louis Rydill: Concepts in submarine design. Cambridge [England]: Cambridge University Press, 1995, s. 14-15. ISBN 0-521-41681-7.