Marian Olewiński
| Data i miejsce urodzenia |
15 września 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 listopada 1982 |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres |
od 28 czerwca 1969 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych | |
| Okres |
od 25 marca 1960 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Marian Stanisław Olewiński (ur. 15 września 1912 w Warszawie, zm. 15 listopada 1982 tamże) – polski inżynier budownictwa lądowego i polityk. Minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych (1960–1969) i wiceprezes Rady Ministrów (1969–1970).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Józefa. Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pełnił funkcję kierownika wydziału ekonomicznego komitetu wojewódzkiego PPR w Krakowie (1945–1946), a następnie do 1947 komitetu miejskiego w Łodzi. Od 1949 zastępca kierownika wydziału ekonomicznego Komitetu Centralnego PZPR, a od 1950 do 1951 kierownika wydziału handlu. W latach 1964–1971 zastępca członka KC PZPR.
Od 1947 do 1948 dyrektor Biura Cen w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. W okresie od 1948 do 1949 prezes Centralnego Związku Spółdzielczego. W latach 1951–1953 Naczelny Inżynier w Centralnym Zarządzie Budowy Dróg i Mostów, a w okresie 1953–1955 jego dyrektor. Od 1955 do 1956 dyrektor generalny Ministerstwo Transportu Drogowego i Lotniczego, następnie do 1957 jego podsekretarz stanu, po czym pełnił analogiczne stanowisko w Ministerstwie Komunikacji. Ponownie podsekretarz stanu w Ministerstwie Komunikacji od 1971 do 1975.
Od 25 marca 1960 do 28 czerwca 1969 był ministrem budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, a następnie do 30 czerwca 1970 był wicepremierem. W lipcu 1970 przeszedł na emeryturę.
Żonaty z Janiną Natalią Olewińską (1915-2002). Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C 37-9-2)[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Sztandaru Pracy I klasy (1964)[2]
- Order Sztandaru Pracy II klasy (27 kwietnia 1955)[3]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 lipca 1948)[4]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)[5]
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)[6]
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (17 stycznia 1963)[7]
- Odznaka honorowa "Za zasługi dla Gdańska" (1960)[8]
- Złota odznaka "Za zasługi dla województwa warszawskiego" (1962)[9]
- Odznaka honorowa „Za zasługi w rozwoju województwa koszalińskiego” (1966)[10]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 55, poz. 675 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie transportu drogowego i lotniczego”.
- ↑ M.P. z 1948 r. nr 70, poz. 593 „za zasługi w pracy zawodowej”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa nr 0/144 - na wniosek Ministra Transportu Drogowego i Lotniczego, s. 1585.
- ↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
- ↑ Stolica : warszawski tygodnik ilustrowany. R. 18, 1963 nr 4 (27 I), Warszawa, 1963, s. 18 [dostęp 2020-09-12].
- ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, nr 1, 10 lutego 1961, s. 6
- ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódziej Rady Narodowej w Warszawie, nr 11, 15 sierpnia 1962, s. 1.
- ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie, nr 8, 11 lipca 1966, s. 2.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Leksykon historii Polski, 1995.
- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991 : władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. Warszawa: PWN, 1991. ISBN 83-01-10386-8.
- Informacje w BIP IPN
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
