Keith Carradine

Keith Carradine (2006)
Imię i nazwisko	Keith Ian Carradine
Data i miejsce urodzenia	8 sierpnia 1949 San Mateo
Zawód	aktor, kompozytor, producent filmowy, scenarzysta, artysta malarz
Współmałżonek	Sandra Will (1982–1999; rozwód) Hayley Leslie DuMond (od 2006)
Lata aktywności	od 1971
Multimedia w Wikimedia Commons

Keith Ian Carradine (ur. 8 sierpnia 1949 w San Mateo) – amerykański aktor, kompozytor, scenarzysta i artysta malarz.

Laureat Oscara 1976^[1] i Złotego Globu 1976 za najlepszą piosenkę oryginalną^[1] – „I’m Easy” w dramacie muzycznym Roberta Altmana Nashville (1975). Dwukrotnie nominowany do Tony Award (1991, 2013)^[1].

W 1993 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6233 Hollywood Boulevard^[2][3].

Urodził się w San Mateo^[4] Kalifornii jako syn pary aktorskiej – Sonii Sorel (z domu Henius) i Johna Richmonda Reeda^[5][6]. Jego matka była pochodzenia żydowskiego, duńskiego, niemieckiego i szwajcarskiego, a ojciec miał korzenie angielskie, irlandzkie i duńskie^[7]. Pradziadek jego matki Max Henius (1859–1935) był duńsko–amerykańskim biochemikiem, a prababka jego matki była siostrą historyka Johana Ludviga Heiberga (1854–1928)^[8]. Miał dwóch starszych przyrodnich braci ze strony ojca – Bruce’a i Davida oraz jednego młodszego brata przyrodniego ze strony matki – Michaela Bowena^[9].

Dzieciństwo Carradine miał trudne. Jego ojciec nadużywał alkoholu, a matka cierpiała na zaburzenia urojeniowe^[10]. Jego rodzice rozwiedli się w 1957, gdy miał osiem lat. Gorzka bitwa doprowadziła, że ojciec zyskał prawa do opieki nad nim i jego dwoma braćmi – starszym Christopherem Johnem (ur. 1947) i młodszym Robertem Reedem (ur. 1954)^[11]; wcześniej spędzili trzy miesiące w domu dziecka. Matkę nie można było zobaczyć przez osiem lat.

Po ukończeniu szkoły średniej Hollywood High School^[12] w Hollywood, w 1967 studiował teatr na Colorado State University^[12] w Fort Collins w Kolorado. Porzucił naukę po pierwszym semestrze i powrócił do Kalifornii, do starszego przyrodniego brata – Davida, który zachęcił go do rozpoczęcia kariery aktorskiej, opłacił jego lekcje aktorstwa i zajęcia wokalne, i pomógł mu zdobyć agenta^[13].

W 1968 zadebiutował na scenie Broadwayu jako Claude w musicalu Hair^[14]. W 1970 pojawił się także na Florydzie u boku swojego ojca w spektaklu Tobacco Road.

Karierę ekranową rozpoczął od występu w dwóch westernach – McCabe i pani Miller (McCabe & Mrs. Miller, 1971)^[15] w reż. Roberta Altmana z udziałem Warrena Beatty i Julie Christie oraz Pojedynek rewolwerowców (A Gunfight, 1971) z Kirkiem Douglasem, a także serialu–westernie NBC Bonanza (1971). W serialu Kung Fu (1972) zagrał nastoletniego Kwai Chang Caine’a u boku przyrodniego brata Davidem Carradine’em.

Skomponowana przez niego piosenka „I’m Easy” z dramatu muzycznego Roberta Altmana Nashville (1975) stała się popularnym hitem i została uhonorowana nagrodą Oscara i Złotego Gobu, a album z muzyką z filmu zdobył nominację do nagrody Grammy^[16].

W sensacyjnym dramacie wojennym Ridleya Scotta Pojedynek (The Duellists, 1977) z Harveyem Keitelem zagrał porucznika Armanda d’Huberta. W kontrowersyjnym dramacie historycznym Ślicznotka (Pretty Baby, 1978)^[17] z Susan Sarandon i Brooke Shields zagrał postać fotografa Ernesta J. Bellocqa uwikłanej w romans z 12–latką. W komedii romantycznej Michaela Ritchie Romans prawie doskonały (An Almost Perfect Affair, 1979) z Monicą Vitti i Rafem Vallone wcielił się w początkującego reżysera Hala Raymonda.

W 1979 wystąpił w roli Orfeusza w produkcji off-Broadwayowskiej Obudź się, czas iść spać (Wake Up, It’s Time to Go to Bed)^[18].

Jako samotnik „Foxy” Funderburke, odpowiedzialny za morderstwa młodych włóczęgów i autostopowiczów w serialu CBS Chiefs (1983) z Charltonem Hestonem był nominowany do Nagrody Emmy^[19]. Wystąpił w teledysku Madonny do piosenki „Material Girl” (1984) w reżyserii Mary Lambert. Znalazł się w obsadzie melodramatu Andrieja Konczałowskiego Kochankowie Marii (Maria’s Lovers, 1985), który ukazuje dramatyczne skutki wojny, a także obrazuje sytuację imigrantów w powojennej Ameryce. Za rolę Dzikiego Billa Hickocka w serialu Deadwood (2004) zdobył nominację do Nagrody Satelity^[19].

W 1991 powrócił na Broadway w roli Willa Rogersa w musicalu Will Rogers Follies, za którą był nominowany do Tony Award i nagrody Drama Desk. W 2010 zdobył nominację do nagrody teatralnej Lucille Lortel za rolę Baylora w sztuce Sama Sheparda Kłamstwo umysłu^[18] w reż. Ethana Hawke’a z Joshem Hamiltonem i Laurie Metcalf. W 2013 jako JD Drew w broadwayowskim musicalu Hands on a Hardbody był nominowany do Tony Award i nagrody Drama Desk^[19].

W 2012 Carradine użyczył swojego głosu do gry Hitman: Rozgrzeszenie (Hitman: Absolution) jako główny antagonista Blake Dexter.

W latach 1969–1970 związany był z Shelley Plimpton, z którą ma córkę Marthę (ur. 16 listopada 1970)^[20]. W latach 1974–1978 spotykał się z Cristiną Raines. 6 lutego 1982 poślubił Sandrę Will, z którą ma syna Cade’a Richmonda (ur. 19 lipca 1982) i córkę Sorel Johannah (ur. 18 czerwca 1985). Jednak od 1993 byli w separacji i po latach ich małżeństwo rozpadło się 11 maja 2000^[20]. Od 1997 związał się z Hayley DuMond, wzięli ślub 18 listopada 2006^[20].

• 1971: McCabe i pani Miller (McCabe & Mrs. Miller) jako kowboj
• 1971: Pojedynek rewolwerowców (A Gunfight) jako młody rewolwerowiec
• 1974: Złodzieje tacy jak my (Thieves Like Us) jako Bowie
• 1975: Nashville jako Tom Frank
• 1976: Witamy w Los Angeles (Welcome to L.A.) jako Carroll Barber
• 1977: Pojedynek (The Duellists) jako porucznik Armand d'Hubert
• 1978: Ślicznotka (Pretty Baby) jako fotograf Ernest J. Bellocq
• 1984: Kochankowie Marii (Maria's Lovers) jako Clarence Butts
• 1988: Moderniści (The Moderns) jako Nick Hart
• 1991: Zapłata (Payoff) jako Peter 'Mac' McAllister
• 1994: Andre jako Harry Whitney
• 1997: Strzały nad Saber River (Last Stand at Saber River, TV) jako Vern Kidston
• 1997: Tysiąc akrów krzywd (A Thousand Acres) jako Ty Smith
• 2002: Kim jesteś przybyszu? (Noah Weaver) jako Noah Weaver
• 2004: Balto III: Wicher zmian (Balto III: Wings of Change) jako Duke (głos)
• 2007: Podwójna tożsamość (The Death and Life of Bobby Z) jako Johnson
• 2011: Kowboje i obcy (Cowboys & Aliens) jako szeryf Taggart
• 2021: Psie pazury (The Power of the Dog) jako gubernator Edward

• 1971: Bonanza jako Ern
• 1972–1973: Kung Fu jako Middle Caine
• 2002: Frasier jako Carl (głos)
• 2003: Spider-Man: The New Animated Series jako Jonah Jameson (głos)
• 2003: Star Trek: Enterprise jako kapitan A.G. Robinson
• 2004: Deadwood (serial telewizyjny) jako Dziki Bill Hickock
• 2007: Zabójcze umysły (Criminal Minds) jako Frank Breitkopf
• 2007–2009: Dexter (serial telewizyjny) jako agent specjalny Frank Lundy
• 2008: Wzór (serial telewizyjny) (Numbers) jako Carl McGowan
• 2008: Miasto gniewu (Crash) jako Owen
• 2009: Prawo i porządek (Law & Order) jako Martin Garvik
• 2009: Dollhouse jako Matthew Harding
• 2009: Układy (Damages) jako Julian Decker
• 2010: Teoria wielkiego podrywu (The Big Bang Theory) jako Wyatt
• 2014: Dorastająca nadzieja (Raising Hope) jako Colt Palomino
• 2014: The Following jako Barry
• 2014: Agenci NCIS jako Mannheim Gold
• 2014: Fargo (serial telewizyjny) jako Lou Solverson
• 2014-: Madam Secretary jako prezydent Conrad Dalton
• 2015: Teoria wielkiego podrywu (The Big Bang Theory) jako Wyatt

• 1976: I'm Easy
• 1978: Lost & Found
• 1992: Annie Oakley
• 1995: Little Miss Sure Shot: The Story of Annie Oakley
• 2004: I'm Easy/Lost And Found
• 2005: I'm Easy (wersja japońska)

• Keith Carradine w bazie IMDb (ang.)
• Keith Carradine w bazie Filmweb
• Keith Carradine w bazie Notable Names Database (ang.)
• Keith Carradine w bazie Discogs.com (ang.)