RPK

Państwo	ZSRR
Rodzaj	ręczny karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1961
Produkcja	1961–obecnie
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 39 mm wz. 43
Magazynek	bębnowy (75 nabojów) łukowy (40 nabojów)
Wymiary
Długość	1040 mm (z kolbą stałą lub rozłożoną) 820 mm (z kolbą złożoną)
Długość lufy	591 mm
Długość linii celowniczej	555 mm
Masa
broni	5,0 kg
wyposażenia dodatkowego	0,86 kg (magazynka 40-nab.) 2,14 kg (magazynka 75-nab.)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	745 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	600 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna	150 strz./min
Zasięg maks.	3000 m
Zasięg skuteczny	800 m (do celów naziemnych) 500 m (do samolotów i spadochroniarzy)
Multimedia w Wikimedia Commons

RPK (ros. РПК, Ручной Пулемёт Калашникова^[a]) – radziecki ręczny karabin maszynowy powstały na bazie karabinka AKM.

Jednocześnie z wprowadzeniem do uzbrojenia uniwersalnego karabinu maszynowego PK/PKS do uzbrojenia przyjęto ręczny karabin maszynowy RPK. Nowy rkm miał być uzbrojeniem tych pododdziałów, dla których PK/PKS był zbyt ciężki (np. spadochroniarzy). Armia Radziecka dysponowała już co prawda odpowiednim rkmem – RPD, ale nie cieszył się on specjalnym uznaniem (problemy z niezawodnością). Ponadto uznano, że najlepszym rozwiązaniem będzie broń zasilana z takich samych magazynków jak standardowy karabin AK/AKM.

W Wojsku Polskim pojawił się w latach 70 XX wieku, zakupiono wówczas około 5 tys. RPK i RPKS. Były używane przez jednostki specjalne i wojska powietrznodesantowe. Dzisiaj niewiele sztuk jest w użyciu w jednostkach powietrznodesantowych, zdecydowana większość pozostaje w magazynach.

Konstrukcje nowego karabinu maszynowego oparto na AKM dokonując tylko niezbędnych zmian. Na wydłużonej lufie o pogrubionych ściankach zamontowano dwójnóg. Zmieniono kształt kolby, dzięki czemu przy strzelaniu z dwójnogu można ją dodatkowo docisnąć do ramienia ręką. Do nowego rkmu opracowano nowe magazynki: bębnowy (75-nabojowy) i łukowy (40 naboi). Można także korzystać ze standardowych magazynków łukowych (30-nabojowych) karabinu AK. Poza wersją z kolbą stałą opracowano wersję z kolbą składaną RPKS, a także wersję RPKSN wyposażoną w szynę do montażu celowników noktowizyjnych lub optycznych.

Następcą karabinu RPK był 5,45 mm ręczny karabin maszynowy RPK-74.

Ręczny karabin maszynowy RPK jest zespołową bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania automatyki jest analogiczna jak w AKM. Zasilanie z magazynków (30, 40 i 75 naboi). Mechaniczne przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika krzywkowego. Wersja N posiada boczną szynę na której można zamontować celownik optyczny lub nocny.

• Stanisław Kochański: Broń strzelecka lat osiemdziesiątych. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985. ISBN 83-11-07784-3. Brak numerów stron w książce
• CH. Z długa lufą. „Komandos”. 1996. nr 4(46). s. str. 50-51. ISSN 0867-8669. 
• Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2011, s. 270. ISBN 978-83-7708-745-9.
• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 194-195. ISBN 83-86028-01-7.