Սիկորաքս (արբանյակ)
.png) Սիկորաքս (Ուրան XVII) | |
|---|---|
 Սիկորաքսի հայտնաբերման լուսանկարը | |
| Հիմնական տվյալներ | |
| Հայտնաբերվել է | 6 սեպտեմբեր 1997[1] թ. (Ֆիլիպ Նիկոլսոնի, Բրետ Գլեդմանի, Ջոզեֆ Բարնսի և Ջոն Վակելարսի կողմից) |
| Բացարձակ մեծություն (H) | 20,8 V[2] |
| Հեռավորությունը Ուրանից | 12 179 000 կմ |
| Ուղեծրային տվյալներ | |
| Մեծ կիսաառանցք | 12 179 000 կմ[3] |
| Էքսցենտրիսիտետ | 0,5224[3] |
| Սիդերիկ պարբերություն | 1288,28 օր |
| Թեքվածություն | 148,84° (Ուրանի հասարակածի նկատմամբ) 159° (խավարածրի հարթության նկատմամբ)[3] |
| Ֆիզիկական հատկանիշներ | |
| Շառավիղ | 82,5(+18, -21) կմ[4] |
| Մակերևույթի մակերես | ~80 000 կմ² |
| Ծավալ | ~2 000 000 կմ³ |
| Զանգված | 2,5 × 1018 կգ |
| Միջին խտություն | ~1,3 գ/սմ³ |
| Հասարակածային մակերևութային ձգողություն | 0,04 մ/վ² |
| Պտույտի պարբերություն | 3,6 ժ[5] |
| Ալբեդո | 0,049[4] |
| Մթնոլորտային տվյալներ | |
| Մթնոլորտի ջերմաստիճան | 64 Կ (−209 °C) |
Սիկորաքս (Uranus XVII), Ուրանի ամենամեծ հակադարձ պտույտով անկանոն արբանյակն է։
Հայտնաբերում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Հայտնաբերվել է Ֆիլիպ Նիկոլսոնի, Բրետ Գլեդմանի, Ջոզեֆ Բարնսի և Ջոն Վակելարսի կողմից 1997 թվականի սեպտեմբերի 6-ին, միաժամանակ Կալիբանի հետ, և ստացել է S/1997 U 2 ժամանակավոր անվանումը[1]։ Պաշտոնապես անվանվել է Ուրան XVII, և ապա ստացել է իր պաշտոնական Սիկորաքս անվանումը, Շեքսպիրի Փոթորիկ պիեսի հերոս Կալիբանի մոր անունով։ Ուրանի բոլոր արբանյակները անվանվել են Վիլյամ Շեքսպիրի և Ալեքսանդր Փոփի ստեղծագործությունների կերպարների անուններով։
Ուղեծիր
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սիկորաքսը պտտվում է Ուրանի շուրջ մոլորակի պտույտին համակդարձ ուղղությամբ, 20 անգամ ավելի հեռու, քան ամենահեռու կաոնավոր արբանյակը՝ Օբերոնը[1]։ Ուղեծիրը չափավոր էքսցենտրիկ է և թեքված։
Ուղեծրի տվյալները ցույց են տալիս, որ այն կարող է պատկանել Սետեբոս և Պրոսպերո արբանյակների հետ նույն դինամիկ խմբին, և հավանաբար ունեն միևնույն ծագումը[6]։
Ֆիզիկական տվյալներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Սիկորաքսի տրամագիծը գնահատվում է մոտ 165 կմ[4], այն հանդիսանում է Ուրանի ամենամեծ անկանոն արբանյակը։ Արբանյակը երևում է բաց կարմիր գույնով տեսանելի սպեկտրում[7][6][5], ավելի կարմիր քան Յուպիտերի ամենամեծ անկանոն արբանյակ Հիմալիան, սակայն ավելի պակաս քան Կոյպերի գոտու մարմինները։
Արբանյակի խտությունը գնահատվում է 1,3 - 1,5 գ/սմ³։ Այսպիսով այն պետք է կազմված լինի առավելապես ջրային սառույցից և քարային ապարներից։
Սիկորաքսի պտույտը իր առանցքի շուրջ գնահատվել է մոտ 3,6 ժամ։ Պտույտը առաջացնում է արբանյակի տեսանելի մեծության 0,07-ով տատանումներ[5]։
Ծագում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ենթադրվում է, որ Սիկորաքսը որսացվել է Ուրանի կողմից, և ի սկզբանե հանդիսացել է Կոյպերի գոտու մարմին։ Այնուամենայնիվ, որսման մեխանիզմը հայտնի չէ։
Տես նաև
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Gladman Nicholson et al., 1998
- ↑ Romon, J.; de Bergh, C.; և այլք: (2001). «Photometric and spectroscopic observations of Sycorax, satellite of Uranus». Astronomy & Astrophysics. 376 (1): 310–315. Bibcode:2001A&A...376..310R. doi:10.1051/0004-6361:20010934.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Sheppard, Jewitt, Table 3, էջ 523
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Lellouch, E.; Santos-Sanz, P.; Lacerda, P.; Mommert, M.; Duffard, R.; Ortiz, J. L.; Müller, T. G.; Fornasier, S.; Stansberry, J.; Kiss, Cs.; Vilenius, E.; Mueller, M.; Peixinho, N.; Moreno, R.; Groussin, O.; Delsanti, A.; Harris, A. W. (September 2013). «"TNOs are Cool": A survey of the trans-Neptunian region. IX. Thermal properties of Kuiper belt objects and Centaurs from combined Herschel and Spitzer observations» (PDF). Astronomy & Astrophysics. 557: A60. Bibcode:2013A&A...557A..60L. doi:10.1051/0004-6361/201322047. Վերցված է 2014 թ․ նոյեմբերի 7-ին.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Maris, Michele; Carraro, Giovanni; Parisi, M.G. (2007). «Light curves and colours of the faint Uranian irregular satellites Sycorax, Prospero, Stephano, Setebos, and Trinculo». Astronomy & Astrophysics. 472 (1): 311–319. arXiv:0704.2187. Bibcode:2007A&A...472..311M. doi:10.1051/0004-6361:20066927.
- ↑ 6,0 6,1 Grav, Holman
- ↑ Rettig, Walsh
- Gladman, B. J.; Nicholson, P. D.; Burns, J. A.; Kavelaars, J. J.; Marsden, B. G.; Williams, G. V.; Offutt, W. B. (1998). «Discovery of two distant irregular moons of Uranus». Nature. 392 (6679): 897–899. Bibcode:1998Natur.392..897G. doi:10.1038/31890.
- Grav, Tommy; Holman, Matthew J.; Fraser, Wesley C. (2004 թ․ սեպտեմբերի 20). «Photometry of Irregular Satellites of Uranus and Neptune». The Astrophysical Journal. 613 (1): L77–L80. arXiv:astro-ph/0405605. Bibcode:2004ApJ...613L..77G. doi:10.1086/424997.
- Sheppard, S. S.; Jewitt, D.; Kleyna, J. (2005). «An Ultradeep Survey for Irregular Satellites of Uranus: Limits to Completeness». The Astronomical Journal. 129: 518–525. arXiv:astro-ph/0410059. Bibcode:2005AJ....129..518S. doi:10.1086/426329.
- Rettig, T. W.; Walsh, K.; Consolmagno, G. (December 2001). «Implied Evolutionary Differences of the Jovian Irregular Satellites from a BVR Color Survey». Icarus. 154 (2): 313–320. Bibcode:2001Icar..154..313R. doi:10.1006/icar.2001.6715.
Արտաքին հղումներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
|
Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Սիկորաքս (արբանյակ) կատեգորիայում։ |
- Sycorax Profile Արխիվացված 2007-08-01 Wayback Machine (by NASA's Solar System Exploration) (անգլ.)
- David Jewitt pages (անգլ.)
- Uranus' Known Satellites (by Scott S. Sheppard) (անգլ.)
- MPC: Natural Satellites Ephemeris Service (անգլ.)
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
