Піпін II
Pépin II
Абол Піпіна II Аквітанскага.
кароль Аквітаніі 13 снежня 838 — 6 чэрвеня 848/верасень 852
Папярэднік	Піпін I
Пераемнік	Карл II Лысы
кароль Аквітаніі 854 — 25 чэрвеня 864
Папярэднік	Людовік III Малодшы
Пераемнік	Карл III Малодшы
Фармальна каралём быў Карл III Малодшы
Нараджэнне	каля 823 невядома
Смерць	пасля 25 чэрвеня 864 Санліс
Род	Каралінгі
Бацька	Піпін I
Маці	Рынгарда (ці Ангельберга)

Піпін II (Піпін Малодшы; фр.: Pépin II^er; каля 823 — пасля 25 чэрвеня 864, Санліс) — кароль Аквітаніі ў 838—852 гадах; сын караля Аквітаніі Піпіна I і Рынгарды (ці Ангельбергі), дачкі графа Мадры Тэадэберта.

Пасля смерці ў 838 годзе караля Аквітаніі Піпіна I, аквітанская знаць прызнала каралём яго сына, Піпіна II. Але ягоны дзед, імператар Людовік I Набожны, не прызнаў каралём унука, перадаўшы Аквітанію свайму малодшаму сыну Карлу. Імператар запатрабаваў, каб Піпін прыехаў у Ахен, аднак ён адмовіўся гэта зрабіць. У выніку Піпін захаваў кантроль над Аквітаніяй.

У 841 годзе Піпін удзельнічаў у бітве пры Фантэнэ на баку імператара Лотара I. Піпін II разбіў армію Карла II, але іншы брат Карла, Людовік II Нямецкі, разбіў армію Лотара. У выніку Піпін адступіў у Аквітанію. Паводле Вердэнскага дагавора Аквітанія ўвайшла ў склад дзяржавы Карла II, але Піпін адмовіўся прызнаць Карла сваім сюзерэнам. Пры падтрымцы Бернара Септыманскага Піпін працягнуў супраціўленне Карлу.

У 844 годзе Піпін, пазбавіўшыся падтрымкі пакаранага смерцю Карлам Бернара Септыманскага, прызваў на дапамогу нармандскага ярла Оскара, правёўшы яго ад Гароны да Тулузы, якую даў разрабаваць. У 845 годзе Сегуін з Бардо, які змагаўся супраць гасконскага графа Санша II Саншэ, быў прызнаны Піпінам герцагам Васконіі.

У 847 годзе ярл Оскар атрымаў у кіраванне горад Бардо, што выклікала незадаволенасць аквітанцаў. У выніку ў 848 годзе аквітанцы не падтрымалі Піпіна II, заклікаўшы на дапамогу Карла II. 6 чэрвеня Карл каранаваўся ў Арлеане як кароль Аквітаніі. Брат Піпіна, Карл, таксама прад’явіў правы на аквітанскую карону, але ў 849 годзе быў схоплены графам Тура Вівіянам і па пастанове сабора франкскіх біскупаў пастрыжаны ў манахі.

Піпін працягваў барацьбу супраць Карла II да верасня 852 года, калі ён патрапіў у палон да Санша II Саншэ, які перадаў палоннага Карлу. За гэта Санш атрымаў ад Карла тытул герцага Гасконі, а Піпін быў зняволены ў кляштары Сен-Медар у Суасоне.

Аднак аквітанцы зноў паўсталі — гэтым разам супраць Карла Лысага, звярнуўшыся па дапамогу да ягонага брата Людовіка Нямецкага, які накіраваў у Аквітанію для кіравання каралеўствам свайго сына Людовіка Малодшага. Пазней Піпін II здолеў збегчы. У 854 годзе ён згуртаваў вакол сябе аквітанцаў і выгнаў Людовіка. У адказ у 855 годзе Карл каранаваў каралём Аквітаніі свайго малалетняга сына Карла Малодшага, апекуном над якім быў прызначаны граф Пуацье Рамнульф I, што атрымаў тытул герцага Аквітаніі.

Нарманы, якія абгрунтаваліся ў даліне Луары, скарыстаўшыся тым, што Карл Лысы быў заняты барацьбой з Піпінам, разрабавалі Пуацье, Ангулем, Перыгё, Лімож, Клермон і Бурж. Да іх далучыўся і Піпін, які ўдзельнічаў у нападзе на Тулузу. Аднак у 864 годзе Піпін быў узяты ў палон Рамнульфам I. 25 чэрвеня 864 года на асамблеі^[en] ў Пітры (Верхняя Нармандыя) ён быў асуджаны да пакарання смерцю, але затым пакаранне было зменена каралём на ўзяцце пад варту, і ён быў зняволены ў Санлісе, дзе быццам бы памёр праз некаторы час. Пасля зняволення звесткі пра яго знікаюць з тагачасных гістарычных крыніц.

• Тейс Л. Наследие Каролингов. IX — X века / Перевод с французского Т. А. Чесноковой. — М.: «Скарабей», 1993. — Т. 2. — 272 с. — (Новая история средневековой Франции). — 50 000 экз. — ISBN 5-86507-043-6.
• Pierre Riché. Les Carolingiens, une famille qui fit l’Europe. — 1983
• Jean-Charles Volkmann. Bien Connaître les généalogies des rois de France. — ISBN 2-87747-208-6
• Michel Mourre. Le petit Mourre. Dictionnaire d’Histoire universelle. — ISBN 978-2-04-732194-2

• genealogie-mittelalter.de mit dem Artikel aus dem Lexikon des MittelaltersАрхівавана 11 жніўня 2014. (ням.)
• Сайт Foundation for Medieval: каралі АквітанііАрхівавана 3 чэрвеня 2020. (англ.)

Піпін II (кароль Аквітаніі) — продкі
Піпін Кароткі Карл Вялікі Бертрада Лаонская Людовік I Набожны Геральд з Вінцгау[d] Хільдэгарда з Вінцгау[d] Піпін I[d] Эма Алеманская[d] Інгерман Хеспенгау[d] N сын Менграма з Меца[d] Піпін II Ірменгарда з Хеспенгау[d] Ратруда[d] Ingeltrude of Madrie[d] Theodebert of Madrie[d] Nibelung II[d] Nibelung I[d]

Дынастыя Каралінгаў
Продкі	Арнульфінгі Паходжанне Арнульфінгаў Піпініды
Каралі франкаў	Піпін III Кароткі (751—768) Карламан I (768—771) Карл Вялікі (768—814) Піпін († 810) Людовік I Набожны (814—840)
Каралі Заходне-Франкскага каралеўства	Карл II Лысы (843—877) Людовік II Заіка (877—879) Людовік III (879—882) Карламан II (879—884) Карл III Прастак (893—929) Людовік IV Заморскі (936—954) Лотар (954—986) Людовік V Гультай (986—987) Карл Латарынгскі († 991) Атон († 1002)
Каралі Італіі, Латарынгіі і Праванса	Лотар I (843—855) Людовік II Юны (855—875) Лотар II (855—869) Карл (855—863) Цвентыбольд (895—900)
Каралі Усходне-Франкскага каралеўства	Людовік II Нямецкі (843—876) Карламан (876—880) Людовік III Малодшы (876—882) Карл III Тоўсты (876—888) Арнульф Карынтыйскі (887—899) Людовік IV Дзіця (899—911)
Каралі Аквітаніі	Піпін I (817—838) Піпін II (838—852)
Тлусты шрыфтам выдзелены імператары Захаду. Курсівам выдзелены прэтэндэнты без рэальнай улады.

Тэматычныя сайты	The Peerage
Слоўнікі і энцыклапедыі	Вялікая каталанская · Allgemeine Deutsche Biographie · Britannica (онлайн)
Генеалогія і некрапалістыка	WikiTree · WeRelate · Sejm-Wielki.pl · Rodovid · genealogics.org
Нарматыўны кантроль BNF: 14130202r · GND: 118792288 · ISNI: 0000000010323584 · NTA: 156424835 · SUDOC: 114212600 · VIAF: 57410893