เกา เหิง (จีน: 高恆; ค.ศ. 570–577), หรือรู้จักกันในประวัติศาสตร์ว่า ฉีโย่วจู๋ ((北)齊幼主) เป็นจักรพรรดิของราชวงศ์ฉีเหนือในเวลาสั้น ๆ ในค.ศ. 577 ฉีเหนืออยู่ภายใต้การโจมตีครั้งใหญ่โดยราชวงศ์โจวเหนือ เกา เว่ย์พระราชบิดาของเกา เหิง ซึ่งตอนนั้นเป็นจักรพรรดิต้องการพยายามเบี่ยงเบนลางร้ายที่แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงสถานะจักรพรรดิ พระองค์จึงทรงมอบบัลลังก์ให้เกา เหิง ในปีต่อมาหลังจากที่ทรงหลบหนี กองทัพราชวงศ์โจวเหนือก็เดินทางมาถึง พระองค์ถูกจับและนำตัวไปยังเมืองหลวงของราชวงศ์โจวเหนือ ฉางอัน ในฤดูหนาว ค.ศ. 577 จักรพรรดิโจวอู่สั่งให้พระองค์รวมทั้งสมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลเกาฆ่าตัวตาย ดินแดนฉีเหนือถูกยึดโดยโจวเหนือ แม้ว่าเกา เซ่าอี่ ลูกพี่ลูกน้องของเกา เว่ย์ จะได้รับตำแหน่งจักรพรรดิในการลี้ภัยเป็นเวลาหลายปีภายใต้การคุ้มครองของเผ่าทูเจี๋ย