Wyspa Grodziskowa

Widok ogólny
Państwo	Polska
Położenie	Wiślica
Położenie na mapie Wiślicy Wyspa Grodziskowa
Położenie na mapie Polski Wyspa Grodziskowa
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Wyspa Grodziskowa
Położenie na mapie powiatu buskiego Wyspa Grodziskowa
Położenie na mapie gminy Wiślica Wyspa Grodziskowa
50°20′39,326″N 20°40′45,250″E/50,344257 20,679236
Multimedia w Wikimedia Commons

Wyspa Grodziskowa – wzgórze w południowej części Wiślicy będące wychodnią skały gipsowej, znajdujące się w sąsiedztwie dawnych łąk plebańskich nazywanych w przeszłości Namiotami (od miejsca rozstawiania namiotów podczas zjazdów i sądów), w bezpośrednim sąsiedztwie szkoły podstawowej przy ul. Kilińskiego^[1]. W 2018 r. Wyspa Grodziskowa (wraz z bazyliką kolegiacką oraz reliktami kościoła św. Mikołaja) została wpisana na listę pomników historii w ramach akcji "100 Pomników Historii na stulecie odzyskania niepodległości"^[2].

Wzniesienie o narysie owalnego trójkąta oblewa rzeka Nida oraz jej starorzecze, co stwarzało w przeszłości bardzo dobre warunki obronne i było asumptem dla posadowienia tu osady. Pierwsza osada otwarta istniała tu na przełomie IX i X wieku. Jej ślady zostały prawie całkowicie zatarte przez następną osadę typu grodowego. Istnieją przypuszczenia, że mógł tu funkcjonować słowiański ośrodek kultu, za czym miało przemawiać odkryte tu znalezisko: fragment okładziny noża z wyobrażeniem sześciu główek dziewczęcych, być może obrazujących wiły^[1].

Pierwsza osada grodowa powstała na wyspie w początkach XI wieku, za panowania Bolesława Chrobrego. Znajdowała się w południowo-zachodniej części wyspy. Otaczał ją wał o konstrukcji rusztowej, czyli przekładkowej. Miał do czterech metrów wysokości. Gród kontrolował przeprawę przez Nidę i szlak handlowy biegnący doliną tej rzeki. Około 1050 gród spłonął z nieznanych przyczyn i został opuszczony. Z tego czasu pochodzi znaleziony tu skarb około pięciuset monet z okresu panowania Bolesława Śmiałego i Władysława Hermana^[1].

Następna osada grodowa (obejmująca już całą wyspę) powstała prawdopodobnie na przełomie XII i XIII wieku. Otoczona była murem o długości 440 metrów, do którego budowy użyto kamiennych elementów jakiejś romańskiej świątyni. Plan osady był regularny. 37 domów (drewnianych półziemianek o konstrukcji słupowej) stało przy ulicach. Domy posiadały piece w narożach izb lub kamienne paleniska. Osada dysponowała wykutą w skale studnią i cysterną na wodę. Gród dotrwał najpewniej do najazdu Tatarów w 1241, kiedy to obrońcy opuścili go, a najeźdźcy spalili. Po tym wydarzeniu osadnictwo w tym miejscu uległo zakończeniu^[1].

W zachodniej części wałów grodziska znajduje się skała gipsowa o dość oryginalnym kształcie, w postaci dzwonowatego lub kopulastego wypiętrzenia gipsów do wysokości pięciu metrów (9,5 metra szerokości u podstawy). Dobrze widoczne są w tym utworze koncentrycznie ułożone szablaste kryształy. Obiekt objęty jest ochroną jako pomnik przyrody^[1].

Prace archeologiczna na Wyspie Grodziskowej prowadzone były w latach 1949-1960. Działaniami tymi kierował prof. Włodzimierz Antoniewicz wspomagany przez dr Zofię Wartołowską^[1].