Panzerselbstfahrlafette V
Sturer Emil

Jedyny ocalały egzemplarz pojazdu „Sturer Emil”, obecnie w Muzeum w Kubince
Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Rheinmetall-Borsig i Henschel
Typ pojazdu	niszczyciel czołgów
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	5 (dowódca, celowniczy, dwóch ładowniczych, kierowca)
Historia
Prototypy	1941−1942
Egzemplarze	2
Dane techniczne
Silnik	benzynowy Maybach HL 116 6-cylindrowy chłodzony cieczą o mocy 300 KM przy 3300 obr./min.
Transmisja	mechaniczna
Pancerz	15 – 50 mm
Długość	9,7 m
Szerokość	3,16 m
Wysokość	2,7 m
Masa	35 t
Moc jedn.	8,57
Osiągi
Prędkość	25 km/h (po drodze) /23 km/h (w terenie)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata 12,8 cm K 40 L/61 kal. 128 mm (zapas amunicji – 15 - 18 szt.) 1 x karabin maszynowy MG 34 (zapas amunicji – 600 szt.)
Wyposażenie
radiostacja FuG 5
Użytkownicy
III Rzesza
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

12.8 cm Selbstfahrlafette auf VK 3001(H) (Panzerselbstfahrlafette V) Sturer Emil − samobieżne działo przeciwpancerne zbudowane na podwoziu eksperymentalnego czołgu Henschela VK 3001 (H) uzbrojone w działo Rheinmetall 12.8 cm K 40 L/61 (które z kolei było rozwinięciem 12.8 cm FlaK 40).

W marcu 1941 dwa egzemplarze VK 3001(H) były gotowe do przebudowy na niszczyciel czołgów. Polegała ona na zamontowaniu nadbudówki wraz z działem 12.8 cm K L/61, Aby było to możliwe konieczne było powiększenie podwozia, co osiągnięto poprzez dodanie dodatkowej pary kół jezdnych. Przedział bojowy został umieszczony z tyłu pojazdu, a sposób zamontowania działa pozwalał na jego ograniczone przemieszczanie w osi poziomej do 7°. Ograniczona wielkość przedziału bojowego musiała pomieścić pięciu członków załogi oraz zaledwie od 15 do 18 pocisków. Pojazd był dodatkowo wyposażony w karabin maszynowy MG34, który był zabudowany w kadłubie pojazdu i służył do obrony przed piechotą wroga.

Od sierpnia 1941 do marca 1942 firmy Rheinmetall-Borsig i Henschel wyprodukowały dwa prototypy, które w połowie 1942 roku zostały skierowane do testów na front wschodni. Oba pojazdy odniosły na froncie spore sukcesy jednak zrezygnowano z ich produkcji na korzyść PzKpfw VI Tiger.

Jeden „Sturer Emil” służył w 2 Dywizji Pancernej, a drugi w 521 Panzerjäger Abteilung. Oba prototypy zostały utracone, z czego pierwszy został zniszczony w walce, a drugi z uzyskanymi 22 zniszczeniami namalowanymi na dziale został przejęty przez Rosjan w Stalingradzie w styczniu 1943 roku. Obecnie znajduje się w Muzeum w Kubince.

• Selbstfahrlafette L/61 (Panzerselbstfahrlafette V) "Sturer Emil / Stubborn Emil"
• Wehrmacht-history. wehrmacht-history.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-21)].