Liza Minnelli

Liza Minnelli (1973)
Imię i nazwisko	Liza May Minnelli
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1946 Los Angeles
Zawód	aktorka, piosenkarka, tancerka, choreografka
Współmałżonek	Peter Allen (1967–1974; rozwód) Jack Haley (1974–1979; rozwód) Mark Gero (1979–1992; rozwód) David Gest (2002–2007; rozwód)
Lata aktywności	od 1949
Multimedia w Wikimedia Commons

Liza May Minnelli (ur. 12 marca 1946 w Los Angeles) – amerykańska aktorka, piosenkarka, tancerka i choreografka.

Życiorys

Okres debiutu

Urodziła się w Hollywood jako córka reżysera Vincente Minnellego i aktorki Judy Garland^[1]. Zadebiutowała na ekranie w wieku trzech lat, w końcowej scenie filmu In the Old Good Summertime, w którym główną rolę zagrała jej matka.

Jako nastolatka występowała w musicalach wystawianych na Broadwayu, zdobywając uznanie krytyki i publiczności. W 1964 rozpoczęła karierę muzyczną, podpisując kontrakt z wytwórnią Capitol Records. W tym samym roku wystąpiła u boku swojej matki na jej koncercie w London Palladium^[1]. Kilka miesięcy później wydała swój debiutancki album pt. Liza! Liza!, który rozszedł się w prawie półmilionowym nakładzie.

Przełomem w jej karierze aktorskiej była rola w filmie Alana J. Pakuli Bezpłodna kukułka (1969), za którą otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara. W następnym roku podpisała kontrakt z nową wytwórnią i nagrała album pt. Come Saturday Morning.

Lata 70.

W 1972 odniosła światowy sukces dzięki roli w musicalu Kabaret. Film stał się kasowym przebojem i jednym z kultowych obrazów dekady. Minello za rolę Sally Bowles otrzymała Oscara, stając się pierwszą osobą w historii tej nagrody, której rodzice również byli jej laureatami^[2]. Za występ w Kabarecie zdobyła także Złoty Glob. Była pierwszą artystką, której wizerunek w tym samym tygodniu zdobił okładki pism „Time” i „Newsweek”. Ścieżka dźwiękowa do Kabaretu, na której Minelli wykonała kilka utworów, dotarła do pierwszej „20” amerykańskiej listy przebojów i zyskała status złotej płyty.

Również w 1972 poprowadziła własny program telewizyjny Liza With a Z, za który odebrała wiele nagród, m.in. Emmy i Tony. Nagrana do programu ścieżka dźwiękowa była pierwszą platynową płytą w karierze artystki.

W kolejnych latach koncentrowała się głównie na wydawaniu płyt i trasach koncertowych. W 1973 wydała album studyjny pt. The Singer, a w 1974 – koncertową płytę pt. Live At The Winter Garden. W 1976 zagrała u boku Roberta De Niro w filmie New York, New York, w którym zaśpiewała tytułowy przebój. W 1977 wydała album pt. Tropical Nights. Następnie skoncentrowała się na występach na Broadwayu, gdzie zagrała m.in. w przedstawieniach Chicago i The Act.

Lata 80. i 90.

W 1981 zagrała rolę w filmie Artur. W 1985 Minnelli otrzymała swój drugi Złoty Glob za rolę w telewizyjnym filmie A Time To Live. W 1989 podjęła współpracę z duetem kompozytorsko-producenckim Pet Shop Boys, z którym nagrała album pt. Results. Album stał się przebojem w Wielkiej Brytanii, a pochodząca z niego kompozycja „Losing My Mind” dotarła do TOP 10 brytyjskich list przebojów.

W 1990 otrzymała specjalną nagrodę Grammy za całokształt twórczości muzycznej. W tym samym roku nagrała koncertową płytę pt. Liza Stepping Out Radio City Music Hall. 20 kwietnia 1992 wystąpiła podczas koncertu The Freddie Mercury Tribute Concert na stadionie Wembley w Londynie, wykonując piosenkę zespołu Queen „We Are the Champions” w hołdzie Freddie’emu Mercury’emu^[3]. W 1995 nagrała album pt. Gently zawierający jej interpretacje jazzowych standardów. Za album została nominowana do nagrody Grammy.

W 1999 powróciła z show Minnelli on Minnelli, w którym wykonywała utwory z filmów swojego ojca. Jako że liczne choroby odcisnęły swoje piętno na jej głosie, program otrzymał słabe recenzje i szybko zszedł ze sceny. Równie chłodno został przyjęty jej album o tym samym tytule^[2].

Za sprawą swojego impresario, Davida Gesta, przeszła na dietę oraz zaczęła uczęszczać na lekcje śpiewu i tańca, a w 2002 powróciła w dobrej formie z przedstawieniem estradowym pt. Liza’s Back^[2].

Od 2001

W 2001 wystąpiła gościnnie podczas koncertu Michael Jackson – 30th Anniversary Concert w Madison Square Garden z okazji 30-lecia kariery artystycznej Michaela Jacksona, śpiewając piosenkę artysty „You Are Not Alone”. Od 2003 do 2013 roku występowała gościnnie w nagrodzonym Emmy sitcomie telewizyjnym Arrested Development jako Lucille Austero^[4].

W 2004 i 2005 została uznana za najgorzej ubraną gwiazdę Hollywood. W 2006 wystąpiła gościnnie w piosence „Mama” z albumu rockowego zespołu My Chemical Romance.

W 2008 wystąpiła z przedstawieniem Liza’s At The Palace, w którym zaprezentowała się wraz z grupą tancerzy piosenki swojej matki chrzestnej, Kay Thompson. W 2009 wydała album o tym samym tytule, za który otrzymała nagrodę Tony i nominację do nagrody Grammy. W 2010 pojawiła się gościnnie w filmie Seks w wielkim mieście 2, w którym wykonała cover przeboju Beyoncé Single Ladies (Put a Ring on It)^[5].

W 2022 podczas 94. ceremonii wręczenia Oscarów ogłaszała laureata nagrody w kategorii najlepszy film^[6]. W 2024 premierę miał poświęcony jej postaci film dokumentalny Liza: A Truly Terrific Absolutely True Story^[7].

Dyskografia

Filmografia

Filmy fabularne

Seriale telewizyjne

Przedstawienia sceniczne

Nagrody

• Nagroda Akademii Filmowej Najlepsza aktorka pierwszoplanowa: 1973 Kabaret
• Złoty Glob
  • Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu: 1973 Kabaret
  • Najlepsza aktorka w miniserialu lub filmie telewizyjnym: 1986 Czas na życie
• Nagroda BAFTA Najlepsza aktorka: 1973 Kabaret
• Nagroda Grammy Grammy Legend Award: 1990 Za całokształt twórczości
• Nagroda Tony
  • Najlepsza aktorka w musicalu: 1978 The Act
  • 1965 Flora the Red Menace
  • 1974 Nagroda Specjalna
• Złota Malina Najgorsza aktorka: 1989 Artur 2 i Gliniarz do wynajęcia