Kongregacja Ewangelizacji Narodów i Krzewienia Wiary (łac. Congregatio pro Gentium Evangelizatione) do 1988 – Kongregacja Rozkrzewiania Wiary (łac. Congregatio de Propaganda Fide) – zniesiony urząd watykański zajmujący się misyjną działalnością Kościoła katolickiego.

Celem tej organizacji było przygotowanie misjonarzy, którzy mieli wywalczyć, a później chronić wolność praktykowania wiary katolickiej w krajach gdzie katolicyzm nie jest religią państwową^[1].

Do kompetencji Kongregacji należą: seminaria i wychowanie katolickie, biskupi, duchowieństwo i diecezje – wszystko na terenach misyjnych.

W skład Kongregacji wchodziły następujące urzędy:

• Komisja ds. Rewizji
• Rada ds. Stosunków między Kongregacją a Międzynarodowymi Uniami Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich i Żeńskich
• Papieska Zbiórka na Rzecz Afryki (pro Afris)
• Najwyższy Komitet Papieskich Dzieł Misyjnych
• Papieskie Dzieła Misyjne
• Międzynarodowy Ośrodek Animacji Misyjnej
• FIDES (międzynarodowa agencja informacyjna)

• Prefekt: kard. Luis Antonio Tagle (8 XII 2019 – 5 VI 2022)
• Sekretarz: abp Protase Rugambwa (9 XI 2017 – 5 VI 2022)
• Sekretarz pomocniczy: abp Giovanni Pietro Dal Toso (9 XI 2017 – 5 VI 2022)
• Podsekretarz Kongregacji: o. Ryszard Szmydki (28 IX 2017 – 5 VI 2022)

Po soborze trydenckim papież Pius V erygował kongregację kardynałów do spraw duchowych misji, a jego następca, Grzegorz XIII utworzył komisję kardynałów do spraw misji. Na jej czele stanął nuncjusz apostolski Indii Zachodnich. Z czasem jej działalność zamarła, ale reaktywowano ją za pontyfikatu Klemensa VIII, a znacząco zdynamizowano jej działalność za Pawła V. Prace komisji wspierali kapucyni oraz włoscy karmelici bosi. Karmelita Tomasz od Jezusa postulował stworzenie zgromadzenia misyjnego, a w 1613 opublikował dzieło De procuranda salute omnium gentium, które stało się najwybitniejszą publikacją misjologiczną XVII wieku. Proponował również w Rzymie utworzenie stałego ośrodka misyjnego^[2].

Nową kongregację Propaganda Fide założył w święto Objawienia Pańskiego, 6 stycznia 1622, papież Grzegorz XV i było to główne dzieło jego krótkiego pontyfikatu. Bulla erygująca zadatowana była na 22 czerwca 1622. Zadaniem powstałego w Rzymie ciała było kontynuowanie wewnętrznych reform Kościoła w Europie, w dużym stopniu ulegającej protestantyzmowi, jak również szerzenie katolicyzmu na terenie Ameryk, Azji i Afryki. W bulli erygującej położono nacisk na prowadzenie do zbawienia tych ludzi, którzy stoją na zewnątrz owczarni Chrystusa, czyli zarówno heretyków, jak i pogan. W początkowej fazie działalności kongregacji ważną rolę odegrał w niej kardynał Maffeo Barberini, późniejszy papież Urban VIII. Pierwsze posiedzenie organizacji odbyło się 15 stycznia 1622. Skierowano po nim list okólny do nuncjuszy, w tym m.in. w Polsce. Wiadomość o założeniu kongregacji bardzo szybko rozeszła się po Europie i misjach. Została dobrze przyjęta, wzbudzając jedynie wątpliwości istniejącej wcześniej Kongregacji dla Konwertytów, która straciła znaczącą część środków, uprzednio doń kierowanych^[2].

19 marca 2022 papież Franciszek, po czterystu latach funkcjonowania kongregacji, wydał konstytucję apostolską Praedicate Evangelium, w której m.in. postanowił połączyć Kongregację Rozkrzewiania Wiary z Papieską Radą ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji i innymi ciałami w jeden organ – Dykasterię ds. Ewangelizacji, kierowany bezpośrednio przez papieża^[2].

• 1622: kard. Antonio Maria Sauli
• 1622–1632: kard. Ludovico Ludovisi
• 1632–1671: kard. Antonio Barberini
  • kard. Antonio Marcello Barberini; wiceprefekt (1632–1645?)
  • kard. Luigi Capponi; pro-prefekt (1645–1659)
• 1671–1698: kard. Paluzzo Paluzzi-Altieri
• 1698–1704: kard. Carlo Barberini
• 1704–1727: kard. Giuseppe Sacripante
• 1727–1747: kard. Vincenzo Petra
• 1747–1756: kard. Silvio Valenti Gonzaga
• 1756–1763: kard. Giuseppe Spinelli
• 1763–1780: kard. Giuseppe Maria Castelli
• 1780–1795: kard. Leonardo Antonelli
• 1795–1802: kard. Hyacinthe Sigismond Gerdil CRSP
• 1802–1804: kard. Stefano Borgia
  • pro-prefekt (1798–1800)
• 1804–1805: kard. Antonio Dugnani
  • pro-prefekt
• 1805–1814: kard. Michele di Pietro
• 1814–1818: kard. Lorenzo Litta
• 1818–1822: kard. Francesco Luigi Fontana CRSP
• 1824: kard. Ercole Consalvi
  • proprefekt (1822–1823)
• 1823–1824 i ponownie 1824–1826: kard. Giulio Maria della Somaglia
  • pro-prefekt
• 1826–1831: kard. Mauro Capellari OSBCam (późniejszy papież Grzegorz XVI)
• 1831–1834: kard. Carlo Maria Pedicini
• 1834–1856: kard. Giacomo Filippo Fransoni
• 1856–1874: kard. Alessandro Barnabò
• 1874–1878: kard. Alessandro Franchi
• 1878–1892: kard. Giovanni Simeoni
• 1892–1902: kard. Mieczysław Halka Ledóchowski
• 1902–1916: kard. Girolamo Maria Gotti OCD
• 1916–1918: kard. Domenico Serafini OSBCas
  • pro-prefekt (1916)
• 1918–1932: kard. Willem Marinus van Rossum CSSR
• 1933–1960: kard. Pietro Fumasoni Biondi
  • 1958: kard. Samuel Stritch
  • pro-prefekt
• 1960–1970: kard. Grégoire-Pierre XV Agagianian
  • pro-prefekt (1958–1960)
• 1970–1984: kard. Agnelo Rossi
• 1984–1985: abp Dermot Ryan
  • pro-prefekt
• 1985–2001: kard. Jozef Tomko
  • pro-prefekt (1985)
• 2001–2006: kard. Crescenzio Sepe
• 2006–2011 kard. Ivan Dias
• 2011–2019: kard. Fernando Filoni
• 2019–2022: kard. Luis Antonio Tagle

W latach 1676-1908 Kongregacja Rozkrzewiania Wiary oprócz prefekta generalnego miała jeszcze prefekta do spraw ekonomicznych, zajmującego się finansami Kongregacji.

• Giulio Spinola (1676-1691)
• Ferdinando d’Adda (1694-1697)
• Bandino Panciatici (1697-1718?)
• Sebastiano Antonio Tanara (1718?-1724)
• Bernardino Scotti (1724-1726)
• Niccolò Gaetano Spinola (1726-1735)
• Giorgio Spinola (1735-1739)
• Carlo Rezzonico (1739–1743)
• Prospero Colonna di Sciarra (1743–1763)
• Giovanni Francesco Stoppani (1763–1774)
• Simone Buonaccorsi (1775-1776)
• Antonio Eugenio Visconti (1776–1788)
• Luigi Valenti Gonzaga (1788–1801)
• Giovanni Rinuccini (1801)
• Romoaldo Braschi-Onesti (1801–1817)
• Giovanni Filippo Gallarati Scotti (1817–1819)
• Luigi Ercolani (1819–1825)
• Tommaso Riario Sforza (1826–1830)
  • Giacomo Filippo Fransoni, proprefekt (1830-1834)
• Mario Mattei (1834–1843)
• Francesco Saverio Massimo (1843)
• Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1843–1846)
• Lorenzo Simonetti (1846–1852)
• Pietro Marini (1852–1858)
• Prospero Caterini (1858–1860)
• Teodolfo Mertel (1860–1863)
• Carlo Sacconi (1863–1867)
• Domenico Consolini (1867–1877)
• Lorenzo Nina (1877-1878)
• Enea Sbarretti (1878–1884)
• Lorenzo Ilarione Randi (1884–1887)
• Gaetano Aloisi Masella (1888-1889)
• Gaetano de Ruggiero (1889-1894)
• Vincenzo Vannutelli (1894–1902)
• Antonio Agliardi (1902–1903)
• Francesco Salesio della Volpe (1903–1908)

• ABC chrześcijanina. Mały słownik, Warszawa 1999, s. 311. ISBN 83-85762-95-7
• Leksykon Kościoła katolickiego w Polsce, BogumiłB. Łoziński (red.), GrzegorzG. Polak (red.), MarcinM. Przeciszewski (red.), Warszawa: KAI, 2003, s. 18, ISBN 83-911554-7-1, OCLC 749188015 .

• Dawna strona Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów (arch.). [dostęp 2024-01-16]. (wł.).
• Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów w bazie gcatholic.org (ang.) [dostęp 09.06.2024]
• Dykasteria ds. Ewangelizacji [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2024-04-20]  (ang.).
• Agencja FIDES. fides.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-11)].