A Historia da Interlingua inclúe a formación da lingua e a historia da comunidade de falantes. O crédito final debe recaer na herdeira estadounidense Alice Vanderbilt Morris (1874–1950) que se interesou pola lingüística e polo movemento internacional das linguas auxiliares a principios dos anos vinte. En 1924, Morris e o seu marido, Dave Hennen Morris, fundaron a IALA (International Auxiliary Language Association) en Nova York. O seu obxectivo era o estudo das linguas auxiliares internacionais desde unha base científica.^[1]

A investigación sobre o problema da linguaxe auxiliar progresou en diversas institucións: o International Research Council, o American Council on Education, o American Council of Learned Societies, as distintas asociacións para o avance da ciencia (nos Estados Unidos, Francia, Italia e o Reino Unido) e outros grupos especializados. Morris creou a IALA como continuación do seu traballo e desenvolveu o programa de investigación IALA en consulta con Edward Sapir, William Edward Collinson e Otto Jespersen.

A IALA converteuse no apoio principal da corrente principal da lingüística estadounidense, fundando, por exemplo, os estudos semánticos de totalidade entre linguas (1930) e o fenómeno de clasificación (1944). A propia Morris editou os estudos de lingüística comparativa sobre o fenómeno de ending-point de Sapir e Morris Swadesh en 1932 e o estudo da indicación de Collinson en 1937. Aínda que os Morris e a súa familia achegaron a maior parte do financiamiento da IALA, tamén recibiu apoio de grupos tan prestixiosos como Carnegie Corporation, a Ford Foundation e a Rockefeller Foundation.

Nos seus primeiros anos, a IALA ocupouse de tres tarefas:

• atopar outras organizacións no mundo con obxectivos similares,
• crear unha librería de libros sobre linguas e interlingüística,
• comparar as linguas auxiliares internacionais existentes, incluíndo o esperanto, esperanto II, ido, latino sine flexione, novial e occidental.

Perseguindo o obxectivo final, levou a cabo estudos paralelos destas linguas con estudos comparativos de linguas nacionais, baixo a dirección de investigadores de universidades europeas e estadounidenses. ​Tamén preparou conferencias cos defensores desas linguas, debatendo características e obxectivos das súas linguas representadas. Cunha "regra de concesión" que requiría aos participantes facer un certo número de concesións, os primeiros debates na IALA pasaron de caldeados a explosivos.

No Segundo Congreso Internacional de Interlingua, levado a cabo en Xenebra en 1931, a IALA empezou a abrir novos camiños. Á súa conferencia asistiron reputados lingüistas, 27 dos cales asinaron unha carta de apoio ao programa de investigación da IALA. Outros oito engadiron a súa firma no terceiro congreso, levado a cabo en Roma en 1933.

Tamén en 1933, o profesor Herbert N. Shenton da Syracuse University, organizou un estudo intensivo dos problemas atopados coas linguas artificiais cando se usaban en congresos internacionais. Ese mesmo ano, o doutor Edward L. Thorndike publicou un texto sobre as velocidades relativas de aprendizaxe das linguas construídas "naturais" e "modulares". Tanto Shenton como Thorndike tiveron unha grande influencia no traballo da IALA desde ese momento.

En 1937, os primeiros pasos cara á finalización do idioma interlingua foron levados a cabo cando un comité de 24 eminentes lingüistas de 19 universidades publicaron Some criteria for an international language and commentary. Con todo, o estalido da segunda guerra mundial en 1939 impediu os pretendidos encontros bianuais do comité.

Orixinalmente, a asociación non se estableceu para crear a súa propia lingua. O seu obxectivo era identificar cal era a lingua auxiliar xa existente que mellor se axustaba á comunicación internacional, e como promovela dunha forma máis efectiva. Con todo, despois de dez anos de investigación, máis e máis membros da IALA concluíron que ningunha das linguas auxiliares existentes eran boas para a devandita tarefa. En 1937, para sorpresa da comunidade interlingüística mundial, os membros tomaron a decisión de crear unha nova lingua.

Nese punto, a maior parte do debate fora ambiguo na decisión de utilizar palabras naturalistas (ex.: novial e occidental) ou sistemáticas (ex.: esperanto e ido). Durante os anos da guerra, os defensores dunha lingua naturalista gañaron. O primeiro apoio foi o papel do doutor Thorndike; o segundo foi unha concesión dos defensores das linguas sistemáticas ao dicir que miles de palabras estaban presenten en moitas (ou mesmo na maioría) das linguas europeas. O seu argumento foi que a derivación sistemática de palabras era un leito de Procrusto, que forzaba ao aprendiz a esquecer e volver aprender un novo sistema de derivación cando un vocabulario que se podía usar xa existía. Isto convención aos defensores das linguas sistemáticas, e a IALA asumiu desde ese momento a posición de que unha lingua naturalista sería mellor.

Co estalido da segunda guerra mundial, as actividades de investigación da IALA trasladáronse de Liverpool a Nova York, onde E. Clark Stillman estableceu un novo equipo de investigación.​Stillman, coa axuda do doutor Alexander Gode, desenvolveu unha técnica prototípica: unha metodoloxía obxectiva para seleccionar e estandarizar vocabulario baseada na comparación de linguas de control. En 1943 Stillman abandonou para axudar na guerra e Gode converteuse no Director Interino de Investigación. En 1945, a IALA publicou un Informe Xeral (na súa maioría o traballo de Morris) que presentaba tres modelos para a lingua da IALA:

• O modelo P era un modelo naturalista que non intentaba regularizar o vocabulario prototípico.
• O modelo E era un pouco incompleto ao longo das liñas do oeste.
• O modelo K era moderadamente esquemático na liña de Ido (menos esquemático que o esperanto).

Entre 1946 e 1948 o lingüista francés André Martinet foi director de investigación. Neste período a IALA continuou desenvolvendo modelos e realizando enquisas para determinar a forma óptima da linguaxe resultante. Unha enquisa inicial mediu as reaccións aos tres modelos de 1945. En 1946, a IALA enviou unha ampla enquisa a máis de 3.000 profesores de idiomas e profesionais relacionados en tres continentes.

O modelo P non cambiou desde 1945; o modelo M era relativamente moderno en comparación co relativamente clásico P. O modelo K foi lixeiramente modificado na dirección do ido.

Os resultados do estudo foron impactantes. Os dous modelos máis esquemáticos (C e K) foron rexeitados, K de forma esmagadora. Dos dous modelos naturalistas, M atraeu algo máis de apoio que P. Dados os prexuízos nacionais (por exemplo, os franceses favoreceron de forma desproporcionada o modelo M nas enquisas), a IALA decidiu un compromiso entre os modelos M e P, con algúns elementos de C.

Cando Martinet tomou un posto na Universidade de Columbia en 1948, Gode levou a cabo a última fase do desenvolvemento da interlingua. A súa tarefa consistía en combinar os elementos dos Modelos M e P, evitar os fallos vistos en ambos pola comunidade enquisada e reparalos con elementos do Modelo C segundo fose necesario; e ao mesmo tempo desenvolver o vocabulario.

O vocabulario e a conxugación de verbos da lingua interlingua foron introducidos por primeira vez en 1951 cando a IALA publicou a Interlingua grammar rematada e o Interlingua-english dictionary (IED) de 27.000 palabras. En 1954, a IALA publicou un manual introdutorio titulado Interlingua a prime vista.

Unha das primeiras aplicacións prácticas da lingua interlingua foi o boletín científico Spectroscopia Molecular, publicado entre 1952 e 1980. En 1954, a interlingua foi utilizada no Segundo Congreso Mundial de Cardioloxía (en Washington DC), para resumos escritos e interpretacións orais. En poucos anos, atopou un uso similar noutros nove congresos médicos. Entre mediados da década de 1950 e finais dos 70, unha trintena de revistas científicas (principalmente médicas) tiñan resumos de artigos en Interlingua. Science Service, o editor de Science Newsletter daquela, publicou unha columna mensual en Interlingua desde principios dos anos 50 ata a morte de Gode en 1970. En 1967 a poderosa Organización Internacional para a Normalización, que normaliza a terminoloxía, votou case por unanimidade para adoptar a Interlingua como base. dos seus dicionarios.

A IALA pechou as súas portas en 1953 pero non foi disolta oficialmente ata 1956 ou posteriormente.O seu papel de promoción da interlingua foi asumido polo Servizo de Ciencias, que puxo a Gode á fronte da súa nova División Interlingua. Hugh Edward Blair, un compañeiro e amigo de Gode, converteuse no seu asistente. Unha organización sucesora, o Instituto Interlingua11, foi fundada en 1970 para promover a lingua interlingua nos Estados Unidos e o Canadá. O novo instituto apoiou o traballo doutras organizacións lingüísticas, facendo contribucións de investigación considerables e producindo resumos interlingua para revistas médicas e de investigación. Un dos seus maiores logros foron os dous inmensos volumes sobre psicopatoloxía producidos pola American Phytopathological Society en 1976 e 1977.

O Instituto Interlingua andou á deriva durante un tempo despois da morte de Blair en 1967 e Gode en 1970. Segundo Esterhill, con todo, a publicación só se desacelerou brevemente na década de 1960 e recuperouse pouco despois, na época da segunda edición do IED de 1971. O crecente interese por Europa puido compensar as loitas dos Estados Unidos.

A lingua interlingua atraera a moitos dos antigos adeptos doutros proxectos lingüísticos internacionais, especialmente occidentais e ido. O ex-occidental Ric Berger fundou a UMI (Unión Mundial para a Interlingua) en 1955, e a finais da década de 1950 o interese europeo pola interlingua superara o dos Estados Unidos. A cobertura dos medios da época foi máis forte no norte e leste de Europa. A cobertura europea frecuente continuou ata a data, uníndose á atención en América do Sur a principios dos anos noventa.

A partir da década de 1980, a UMI realizou conferencias internacionais cada dous anos (asistindo nun principio entre 50 e 100 persoas) e lanzou un programa de publicación que finalmente produciu 100 volumes. Outros traballos sobre Interlingua foron publicados polas prensas universitarias de Suecia e Italia, e nos anos 90, no Brasil e Suíza. Algunhas escolas escandinavas levaron a cabo proxectos que utilizaron a interlingua para ensinar vocabulario científico e intelectual internacional.

No ano 2000 o Instituto Interlingua foi disolto en medio de disputas de financiamento coa UMI; a Sociedade Americana Interlingua, creada ao ano seguinte, sucedeu ao instituto e respondeu a un novo interese emerxente en México.

A interlingua foi falada e promovida na Unión Soviética, a pesar da persecución e dos esforzos por suprimir a información sobre a lingua. Na Alemaña Oriental, os funcionarios gobernamentais confiscaron cartas e revistas que a UMI enviaba a Walter Raédler, o representante da lingua interlingua nesa zona.En Checoslovaquia, Július Tomin recibiu cartas de ameaza despois da publicación do seu primeiro artigo interlingua. A pesar da continua persecución, converteuse no representante checo da interlingua, ensinouno no sistema escolar e foi autor dunha longa serie de libros e artigos.

Hoxe, o interese pola interlingua estendeuse desde o mundo científico ao público en xeral. Os individuos, os gobernos e as empresas privadas usan Interlingua para ensinar, viaxar, publicar en Internet e comunicarse a través das barreiras lingüísticas. Interlingua é promovida internacionalmente pola Unión Mundial para Interlingua. Os xornais e os libros son producidos por organizacións nacionais como a Societate American pro Interlingua, a Svenska Sällskapet för Interlingua e a União Brasileira pró Interlíngua.

Hoxe, Panorama In Interlingua é o buque insignia de moitas publicacións periódicas. Trátase dunha revista de 28 páxinas que se edita cada dous meses que recolle a actualidade, a ciencia, a edición e a interlingua.

Grazas a Internet, a interlingua viu un rexurdir na última década, decuplicando o número de falantes, segundo algunhas estimacións.

• Historia de Interlingua