Eugène Ionesco

Nome orixinal	(fr) Eugène Ionesco (ro) Eugen Ionescu
Biografía
Nacemento	(ro) Eugen Dimitri Ionescu 26 de novembro de 1909 Slatina, Romanía (pt)
Morte	28 de marzo de 1994 (84 anos) XIV Distrito de París, Francia
Lugar de sepultura	Cemiterio de Montparnasse
17º Cadeira 6 da Academia Francesa (pt)
22 de xaneiro de 1970 – 28 de marzo de 1994 ← Jean Paulhan – Marc Fumaroli (pt)  →
Datos persoais
País de nacionalidade	Romanía Francia
Relixión	Cristãos ortodoxos (pt)
Educación	Universidade de Bucarest Fraţii Buzeşti National College (en) Carol I National College (en) Saint Sava College (en)
Actividade
Campo de traballo	Artes escénicas, actividade literaria, Drama e poesía
Ocupación	dramaturgo , autor de diarios , ilustrador , crítico literario , poeta , artista gráfico
Período de actividade	1932 - 1994
Partido político	Transnational Radical Party (en)
Membro de	Academia Romena (pt) (2009–) Comité des intellectuels pour l'Europe des libertés (en) (1978–) Academia das Artes de Berlín (associate member (en) , afiliado) (1976–1994) Academia Francesa (1970–1994) College of 'Pataphysics (en) Academia Bávara de Belas Artes Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Movemento	Teatro do absurdo e Dadaísmo
Influencias	Samuel Beckett, Franz Kafka, Alfred Jarry, Ion Luca Caragiale (pt) , Tristan Tzara e Urmuz (pt)
Lingua	Lingua francesa e lingua romanesa
Obra
Obras destacables The Chairs (en) The New Tenant (en) The Killer (en) The Bald Soprano (en) (1959) Rinoceronte (obra)
Familia
Cónxuxe	Rodica Ionesco (1936–)
Premios (1973)  Premio Xerusalén (1971)  Premio Austríaco de Literatura Europea  Comendador das Artes e as Letras  Prix du Brigadier (en)  Oficial da Lexión de Honra  Orde do Mérito das Ciencias e as Artes  Prince Pierre Award (en)  Comandante da Orde Nacional do Mérito  star on Playwrights' Sidewalk (en)

Eugène Ionesco (en romanés Eugen Ionescu), nado en Slatina o 26 de novembro de 1909 e finado en París o 28 de marzo de 1994, foi un dramaturgo e escritor francés de orixe romanesa. Foi un dos principais dramaturgos do teatro do absurdo, e elixido membro da Academia Francesa.

De pai romanés e nai francesa, viaxou a París cun ano de idade e viviu alí ata os trece anos. En 1925 volve a Romanía e estuda a carreira de Letras. Ensina francés durante tres anos nun Instituto de Bucarest, ata que en 1938 regresa a Francia para establecerse definitivamente. Traballou nunha editorial, despois nun banco e comezou unha tese doutoral sobre a morte na poesía francesa que non chegou a rematar. Relacionouse co grupo da revista literaria Cahiers du Sud antes de adicarse por enteiro á súa produción dramática.

Faleceu en 1994 e está enterrado no cemiterio de Montparnasse en París.

A súa primeira obra de teatro, A cantante calva estreouse no Théâtre des Noctambules en 1950, causando un tremendo escándalo, pero a súa intelixencia, novidade e ruptura coa lóxica lévano á fama, fama que non lle abandonaría nas súas posteriores obras. Ionesco foi, xunto o irlandés Samuel Beckett, o pai do teatro do absurdo, mediante o cal el fai "dun texto burlesco, un xogo dramático; e dun texto dramático un xogo burlesco". Máis aló da mera ridiculización de situacións banais, as obras de Ionesco debuxan de modo tanxible a soidade dos humanos e a insignificancia da propia existencia.

• A cantante calva (1950).
• Les salutations (1950).
• A lección (1951).
• Les chaises (1952) (As cadeiras). Estreada en galego por Sarabela Teatro en 1992.
• Le maître (1953).
• Victimes du devoir (1953) (Vítimas do deber).
• La jeune fille à marier (1953).
• Amédée ou comment s'en débarrasser (1954) (Amadeu ou cómo saír do paso).
• Jacques ou la soumission (1955) (Xacobe ou a submisión). Estreada en galego por Sarabela Teatro en 1988.
• Le nouveau locataire (1955) (O novo inquilino).
• Le tableau (1955).
• L'impromptu de l'alma (1956) (A improvisación da alma).
• L'avenir est dans les œufs (1957).
• Tueur sans gages (1959).
• Scène à quatre (1959).
• Rhinocéros (1959) (Rinoceronte)^[1]
• Apprendre à marcher (1960).
• Délire à deux (1962) (Delirio a dúo).
• Le Roi se meurt (1962) (O rei morre).
• Le piéton de l'air (1963) (O peón do aire).
• La soif et la faim (1965) (A sede e a fame).
• La lacune (1966).
• Jeux de massacre (1970) (O xogo da peste).
• Macbett (1972).
• Ce formidable bordel! (1973) (Ese formidable bordel).
• L'homme aux valises (1975) (O home das maletas).
• Voyage chez les morts (1980) (Viaxes a outro mundo).

• La tragédie du langage (1958).
• Expérience du théâtre (1958).
• Discours sur l'avant-garde (1959).
• Notas e contranotas (1962).
• Découvertes (Descubrimentos) (1969).
• Antídotos (1977).
• Le blanc et le noir (O blanco e o negro) (1981).

• La Vase (1956).
• Le Piéton de l'air (1961).
• Journal en miettes (1967).
• Présent passeé, Passe présent (1968).
• Le solitaire (1973).
• La photo du colonel (A foto do coronel) (1962).
• La vase (1970).
• O solitario (1974).
• Contos para nenos menores de tres anos (1976).
• Un home en cuestión (1979) Recompilación de artigos.
• A busca intermitente (1987) .

• Xacobe ou a submisión: Sarabela Teatro (1988), versión de Jacques ou la soumission.
• As sillas: Sarabela Teatro (1992), versión de Les chaises.
• Macbett: Henrique Harguindey (1998), Xerais.
• A cantante calva: Henrique Harguindey (2002), Laiovento.
• Rinoceronte: Henrique Harguindey (2004), Laiovento.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Eugène Ionesco

• Fernández del Riego, Francisco (1974). Letras do noso tempo. Vigo: Editorial Galaxia. ISBN 978-84-7154-219-9. 

• Páxina oficial de Eugène Ionesco