A escala de Mohs é utilizada para medir a dureza das substancias sólidas. En xeoloxía utilízase para medir a dureza dos minerais. Foi proposta por Friedrich Mohs e baséase na resistencia dun mineral a ser raiado por outro. En mineraloxía a "dureza" non mide a resistencia do mineral a romper, senón a ser raiado.

Mohs, que era xeólogo, escolleu 10 minerais aos que atribuíu un determinado grao na súa escala comezando polo talco ao que lle deu o número 1 e rematando polo diamante ao que lle deu o 10.

A táboa é a seguinte:

Dureza de Mohs	Mineral	Fórmula química	Dureza absoluta	Imaxe
1	Talco	Mg3Si4O10(OH)2	1
2	Xeso	CaSO4·2H2O	3
3	Calcita	CaCO3	9
4	Fluorita	CaF2	21
5	Apatita	Ca5(PO4)3(OH–,Cl–,F–)	48
6	Ortosa (feldespato)	KAlSi3O8	72
7	Cuarzo	SiO2	100
8	Topacio	Al2SiO4(OH–,F–)2	200
9	Corindón	Al2O3	400
10	Diamante	C	1600

Por non gardar a mesma proporción entre intervalos, establecéronse outros métodos para medir a dureza das substancias sólidas (ver durezas absolutas na táboa), aínda que en xeoloxía aínda se segue a usar a escala de Mohs, por ser un método simple e efectivo.