Gallia Belgica, wat in later tye nog slegs Belgica genoem is, was 'n Romeinse provinsie wat die suide van die huidige Nederland, die weste van België, Luxemburg, die noordooste van Frankryk, die weste van Switserland en die weste van Duitsland ingesluit het. Die provinsie is tydens keiser Augustus se opsplitsing van Gallië gevorm. Aanvanklik het Durocortorum (die huidige Reims) as sy hoofstad gedien, tog is die setel van die administrasie later na Augusta Treverorum verskuif.

Die inheemse bevolking was van gemengde Keltiese en Germaanse herkoms, en dikwels is na die plaaslike stamme as die Belgae verwys. Volgens Gaius Julius Caesar het die riviere Marne en Seine as die natuurlike grens met Gallia Lugdunensis gefungeer, terwyl Belgica en Germania deur die Ryn geskei is. Die gebiede van die Helvetiërs is by Gallia Belgica ingelyf.

In die 1ste eeu is die administratiewe verdeling van die provinsies gewysig. Die noordelike deel van Gallia Belgica het die nuwe naam Germania Inferior gekry, terwyl die oostelike deel van Germania Superior en die suidelike grens van Gallia Belgica in suidwaartse rigting verskuif is. Die nuwe gebied van Gallia Belgica het nou ook die stad Durocortorum ingesluit. Die gewysigde antieke grense stem rofweg met die huidige grenslyne tussen Nederland, Duitsland en België ooreen.

Met die administratiewe hervorming van keiser Diocletianus (284-305) is Belgica opgesplits in Belgica I ("Belgica Prima", die gebied van die Moeselrivier) en Belgica II ("Belgica Secunda", die gebied van Reims tot by die Engelse Kanaal) en het saam met die voormalige provinsies Gallia Lugdunensis, Germania Superior, Sequana en Alpes Graiae et Poeninae nou deel uitgemaak van die nuwe gebied (diocoesa) Galliae.

Die gebied van die ou Gallia Belgica het in die 5de eeu die hartland van die Frankiese Ryk geword, terwyl die Alamanne die oostelike deel oorgeneem het.

Franse argeoloë het deur middel van lugfotografie meer kennis opgedoen oor die demografiese en ekonomiese struktuur van Noord-Gallië. Alhoewel die noorde nie verstedelik was soos die Mediterreense Gallia Narbonensis nie, was dit opvallend dig bevolk. Landbou het as die vernaamste ekonomiese basis gedien, en die gebied was deur die sogenaamde villa-kultuur gekenmerk. Die grootste deel van die bevolking het dus heeltemaal outarke villae (landgoedere) bewoon.

Die groot villa van Estrées-sur-Noye (Somme) is een van die bekendste Romeinse landgoedere, wat deur middel van lugfotografie gerekonstrueer is. 'n Aantal van dergelike villae is orals in Noord-Frankryk ontdek, maar dit is tans nog nie moontlik om te bepaal watter villae gelyktydig bewoon en watter kleiner landgoedere ten gunste van groter eenhede opgegee is nie.