İyi kavramı, çoğunlukla olası eylemler arasında bir seçim yapılması durumunda tercih edilmesi gereken olumlu davranışı ifade eder. İyilik genellikle kötülüğün (şerrin) karşıtı olarak kabul edilir ve ahlak, etik, din ve felsefe tarafından incelenir ve farklı şekillerde tanımlanır.

Din açısından iyi kavramı çoğu zaman sevap kavramı ile parallelik gösterirken, ahlak felsefesi ya da etik olarak ise belli bir durumdaki olasılıkların en faydalısının uygulanması olarak algılanır.

Karl Marx’a göre iyi, hem çok sade hem de açıktır: İnsanlar sağlıklı beslenmeli, temiz suya ulaşmalı, şairane konaklamalı, tiyatroya gitmeli, kitap okumalı, seyahat etmeli, aşık olmalı, sevmeli, çitleri, duvarları ve sınırları yıkmalı, dayanışmalı, yeni olana doğru açılmalı ve kendini gerçekleştirmelidir.^[1]

Richard J. Berstein ise tekil insana, yani daha çok tek tek insanlara bakıyor: İyilik, ötekinden karşılık bulmanın olanak dahilinde olduğu sevinçli bir istemdir. Ayrıca umutlu bir kapıdır, sağlıklı bir süreci, insani bir açılımı ve derinleşmeyi örgütler. Karşısındakini saygı ile olumlu anlamda etkileyen, alkışı ve övgüyü hak eden onurlu bir duruştur.^[1]

Kant, istemi belirten iki kavram ile insanın sorumluluğunu açıyor: Willkür ve will. Her iki durumda da insan iradi olarak seçimde bulunur, willkür iyiliğe ve kötülüğe dair bir yönelimi ifade eder, ancak willkür arzulananın, will ise yasanın seçimidir. Will, pratik akla yasasını veren ve iyi eylemin dayanağı olan istemeyi anlatır. Kant’a göre will, eylemin ve amaçların gerçekleşmesi ile ilgiliyken, willkür eylemle çok da ilişkisi olmayan (yahut olmak zorunda olmayan) bir arzulama kapasitesidir. Bu durumda willkür "alternatifler arasından seçme kapasitesi", will ise "pratik aklın yasaları sayesinde gerçekleşen bir tutum alma kapasitesi"dir.^[1]