รพินทรนาถ ฐากุร
รพินทรนาถ ฐากุร | |
|---|---|
 ฐากุร ภาพถ่าย ป. 1925 | |
| ชื่อท้องถิ่น | রবীন্দ্রনাথ ঠাকুর |
| เกิด | โรบินดโรนาถ ตากุร (Robindronath Thakur;ชื่อตามภาษาท้องถิ่น) 07 พฤษภาคม ค.ศ. 1861 (วันที่ 25 เดือนวิศาข ปี 1268 ตามปฏิทินเบงกอล) กัลกัตตา รัฐเบงกอล บริติชราช (ปัจจุบัน โกลกาตา รัฐเบงกอลตะวันตก ประเทศอินเดีย) |
| เสียชีวิต | 7 สิงหาคม ค.ศ. 1941 (80 ปี) กัลกัตตา รัฐเบงกอล บริติชราช (ปัจจุบัน โกลกาตา รัฐเบงกอลตะวันตก ประเทศอินเดีย) |
| ที่ฝังศพ | ไม่มี (อัฐินำลอยอังคารในแม่น้ำคงคา) |
| นามปากกา | กวีคุรุ কবিগুরু, วิศวกวี বিশ্বকবি, ภานุสิงห์/ภาณุสิงโห ভানুসিংহ |
| อาชีพ |
|
| ภาษา | |
| สัญชาติ | บริติชอินเดีย |
| ช่วงเวลา | ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเบงกอล |
| แนวร่วมในทางวรรณคดี | คอนเท็กซ์ชวลมอเดิร์นนิสม์ |
| ผลงานที่สำคัญ |
|
| รางวัลสำคัญ | รางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม 1913 |
| คู่สมรส | มรินาลินี เทวี (สมรส 1883; 1902) |
| บุตร | 5 รวม รตินทรนาถ ฐากุร |
| ญาติ | ตระกูลฐากุร |
| ลายมือชื่อ |  |
รพินทรนาถ ฐากุร (เบงกอล: রবীন্দ্রনাথ ঠাকুর, อักษรโรมัน: Robindronath Ţhakur; 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2404 – 7 สิงหาคม พ.ศ. 2484) มีสมัญญานามว่า "คุรุเทพ" เป็นนักปรัชญาพรหโมสมาช นักธรรมชาตินิยม และกวีภาษาเบงกอล เขาเริ่มเขียนบทกวีครั้งแรกตั้งแต่อายุเพียง 8 ปี[1] ครั้นอายุได้ 16 ปี ก็ได้ตีพิมพ์เผยแพร่งานกวีนิพนธ์ภายใต้นามปากกา ภาณุสิงโห และเริ่มเขียนเรื่องสั้นกับบทละครในปี พ.ศ. 2420 ในช่วงปลายของชีวิต รพินทรนาถต่อต้านการปกครองของรัฐบาลอังกฤษอย่างเปิดเผย และร่วมเคลื่อนไหวการประกาศเอกราชของประเทศอินเดีย ผลงานของเขาที่สืบทอดต่อมาจนถึงปัจจุบัน นอกจากงานกวีนิพนธ์ที่มีชื่อเสียง ยังมีสถาบันการศึกษา คือ มหาวิทยาลัยวิศวภารตี
รพินทรนาถเขียนนวนิยาย เรื่องสั้น บทเพลง ละครเพลง และเรียงความมากมายที่เกี่ยวเนื่องกับการเมืองการปกครอง และเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัว เขาได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม ประจำปี ค.ศ. 1913 นับเป็นชาวเอเชียคนแรกที่ได้รับรางวัลโนเบล[2]
ชีวิตเมื่อเยาว์วัยและการศึกษา
[แก้]รพินทรนาถ ฐากุร เกิดที่คฤหาสน์โชราสังโก นครกัลกัตตา ประเทศอินเดีย[3] ท่านเกิดในวรรณะพราหมณ์ ตระกูลฐากุร ซึ่งเป็นตระกูลที่มั่งคั่งที่สุดตระกูลหนึ่งในแคว้นเบงกอล และไม่ได้มั่งคั่งแต่เพียงทรัพย์สมบัติเท่านั้น หากยังเพียบพร้อมไปด้วยสติปัญญาอีกด้วย กล่าวคือ ผู้สืบสกุลฐากุรหลายคน ได้บำเพ็ญกรณียกิจนานาประการ โดยเฉพาะกิจการด้านวัฒนธรรม ทั้งยังเป็นตระกูลที่ดื่มด่ำในวัฒนธรรมอินเดีย มีความเลื่อมใสต่อลัทธิที่ภักดีต่อพระวิษณุเจ้าเป็นพิเศษ
รพินทรนาถเป็นบุตรคนที่ 14 ในจำนวน 15 คนของ มหาฤๅษีเทเพนทรนาถ ฐากุร ซึ่งให้ความสนใจต่อการศึกษาของบุตรคนเล็กมาก เมื่อรพินทรนาถอายุได้ 11 ปี หลังจากประกอบพิธีสวมด้ายมงคลยัชโญปวีตตามแบบศาสนาพราหมณ์ให้แล้ว ท่านบิดาก็พาบุตรคนเล็กเดินธุดงค์ไปยังเมืองอมฤตสาร์ และเทือกเขาหิมาลัยเป็นเวลาหลายเดือน กล่าวได้ว่าทัศนะทางด้านศาสนาของรพินทรนาถนั้น ได้รับอิทธิพลมาจากบิดามากทีเดียว รวมทั้งนิสัยที่ชอบเดินทาง นอกจากท่องเที่ยวในประเทศแล้ว ท่านยังได้ไปบรรยายที่สหรัฐอเมริกา 5 ครั้ง ยุโรป 5 ครั้ง ญี่ปุ่น 3 ครั้ง และที่จีน อเมริกาใต้ สหภาพโซเวียต และเอเชียอาคเนย์แห่งละครั้ง
ความสามารถในเชิงการเขียนของท่านเกิดขึ้นเมื่ออายุ 14 ปี รพินทรนาถเขียนเพลงปลุกใจ พาดพิงถึงงานมหกรรมเดลฮีเดอร์บาร์ โดยดำริของลอร์ด ลิททัน ด้วยท่าทีเย้ยหยัน เพราะเป็นความสนุกสนานท่ามกลางภาวะขาดแคลนของประเทศในขณะนั้น ความโด่งดังของรพินทรนาถทำให้ได้รับสมญานามว่า "เกอเธ่แห่งอินเดีย"
ปี พ.ศ. 2421 รพินทรนาถเข้าศึกษาที่โรงเรียนไบรตัน ประเทศอังกฤษ ด้วยความตั้งใจจะเป็นเนติบัณฑิต[4] ต่อมาจึงได้เข้าเรียนกฎหมายที่ University College London แต่เรียนไม่จบและกลับมายังเบงกอลในปี พ.ศ. 2423 วันที่ 9 ธันวาคมปีเดียวกันนั้น รพินทรนาถสมรสกับ มฤณาลิณี เทวี (พ.ศ. 2416 – พ.ศ. 2443) มีบุตรด้วยกันทั้งสิ้น 5 คน เป็นบุตรชาย 2 คน บุตรสาว 3 คน (ภายหลังเสียชีวิตไป 2 คน)[5] รพินทรนาถพาครอบครัวไปตั้งรกรากในเขตที่ดินมรดกของตระกูลที่ Shilaidaha ซึ่งปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของประเทศบังกลาเทศ มีรายได้จากการเก็บค่าเช่าพออยู่ได้อย่างสบาย ช่วงนี้ท่านตั้งอกตั้งใจรังสรรค์งานออกมาชิ้นแล้วชิ้นเล่า ทั้งบทละครที่ท่านร่วมแสดง หรือแม้กระทั่งบทกวีที่ใช้กล่อมเด็ก ผลงานประมาณครึ่งหนึ่งของ Galpaguchchha ท่านก็ได้เขียนขึ้นในช่วงเวลานี้ ภรรยาของท่านได้ถึงแก่กรรมก่อนหลังจากใช้ชีวิตร่วมกันได้ 19 ปี
ชีวิตในบั้นปลาย
[แก้]
ในช่วงปลายของชีวิตเมื่ออายุ 70 ปี รพินทรนาถได้เริ่มเขียนภาพ ภายในเวลา 10 ปีท่านเขียนได้ถึง 3,000 ภาพ และได้นำผลงานเหล่านี้ไปแสดงตามที่ต่าง ๆ ทั้งในและนอกประเทศอินเดีย รวมทั้งที่ปารีสด้วย
ในช่วงสิบปีสุดท้ายของชีวิต รพินทรนาถยังคงดำเนินกิจกรรมทางสังคมอยู่อย่างต่อเนื่อง ท่านได้เรียบเรียงงานเขียนต่าง ๆ ออกมาได้เป็นหนังสือ 15 เล่ม ในจำนวนนี้รวมถึงงานเขียน Punashcha (2475) Shes Saptak (2478) และ Patraput (2479) ท่านยังทดลองสร้างผลงานแนวใหม่ ๆ เช่นบทเพลงร้อยแก้ว และละครเต้นรำ เขียนนวนิยายเพิ่มอีกหลายเรื่องเช่น Dui Bon (2476) Malancha (2477) และ Char Adhyay (2477)[6] นอกจากนี้ รพินทรนาถยังให้ความสนใจกับวิทยาศาสตร์ ชีววิทยา ฟิสิกส์ และดาราศาสตร์ ซึ่งศาสตร์ต่าง ๆ เหล่านี้ปรากฏแทรกอยู่ในบรรดางานกวีนิพนธ์ของท่านด้วย แสดงให้เห็นถึงความเคารพนบน้อมต่อธรรมชาติ
ฐากุรได้กลับมาถึงแก่กรรมที่คฤหาสน์หลังเดิมที่ตนเคยพำนักในวัยเยาว์ เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2484 รวมอายุ 80 ปี 3 เดือน[3]
ผลงาน
[แก้]
ผลงานของท่านนั้นมีอยู่เป็นจำนวนมาก นอกจากบทร้อยกรองกับบทละครซึ่งมีอยู่ถึงหนึ่งหมื่นห้าพันบรรทัด ยังมีวรรณกรรมประเภท นวนิยาย เรื่องสั้น อัตชีวประวัติ บทวิจารณ์ และบทความ นานาชนิด
ปี พ.ศ. 2455 รพินทรนาถได้แปลบทกวีนิพนธ์ที่เขียนอุทิศให้แก่ภรรยาและบุตร 3 ใน 5 คนที่เสียชีวิตไปเป็นภาษาอังกฤษ แล้วรวบรวมนำมาพิมพ์เป็นเล่มให้ชื่อว่า 'คีตาญชลี' อีก 1 ปีถัดมาขณะที่อายุได้ 52 ปี ราชบัณฑิตยสถานแห่งสวีเดนได้ประกาศจากกรุงสต็อกโฮล์ม ว่าผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมประจำปี คือ รพินทรนาถ ฐากุร จากบทประพันธ์คีตาญชลี ท่านเป็นชาวเอเชียคนแรกที่ได้รับรางวัลอันทรงเกียรตินี้
ผลงานของรพินทรนาถ อันเป็นที่รู้จักกันดีทั่วไป อาทิ คีตาญชลี บทกวีจันทร์เสี้ยว บทละครเรื่องจิตรา เพลงชาติอินเดีย เรื่องสั้นราชากับรานี เรื่องสั้นนายไปรษณีย์ พระกรรณะกับนางกุนตี ฯลฯ
นอกจากนี้ท่านยังได้ตั้งโรงเรียนศานตินิเกตัน ซึ่งหมายถึงสถานที่แห่งความสงบ โดยสอนแบบครูสัมพันธ์กับศิษย์เหมือนพ่อกับลูก อีก 21 ปีต่อมา จึงได้ยกฐานะเป็นมหาวิทยาลัยโดยใช้ชื่อว่า 'วิศวภารตี' หมายถึง สถานอันเป็นที่พักพิงแห่งโลก[7]
แนวคิดทางการเมือง
[แก้]รพินทรนาถไม่เห็นด้วยกับจักรวรรดินิยมอังกฤษ เขาให้การสนับสนุนต่อแนวคิดกู้ชาติอินเดีย แม้ว่าตัวเขาเองจะไม่เอ่ยออกมาโดยตรงและค่อนข้างระมัดระวังตัว การแสดงออกของเขาเริ่มด้วยการบอกว่า จักรวรรดิอังกฤษไม่ได้เป็นผู้ชั่วร้าย เพียงแต่เป็น "โรคเรื้อรังทางการเมืองต่อสังคมของเรา" เขากระตุ้นเตือนชาวอินเดียให้รับรู้ว่า "ไม่ควรมีคำถามกับการปฏิวัติอย่างมืดบอด แต่ควรมีการศึกษาที่มีเป้าหมาย"[8][9]
ดูเพิ่ม
[แก้]- รพินทรชยันตี
- รพินทรนาถในภาพยนตร์
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Tagore 1984, p. xii.
- ↑ O'Connell 2008.
- ↑ 3.0 3.1 "Rabindranath Tagore – Facts". Nobel Foundation.
- ↑ Ghosh 2011.
- ↑ Dutta & Robinson 1995, p. 373.
- ↑ "A 100 years ago, Rabindranath Tagore was awarded the Nobel Prize for poetry. But his novels are more enduring". The Hindu. สืบค้นเมื่อ 17 September 2019.
- ↑ Datta 2002, p. 2; Kripalani 2005a, pp. 6–8; Kripalani 2005b, pp. 2–3; Thompson 1926, p. 12.
- ↑ Tagore, Dutta & Robinson 1997, pp. 239–240.
- ↑ Tagore & Chakravarty 1961, p. 181.
บรรณานุกรม
[แก้]ปฐมภูมิ
[แก้]สรรนิพนธ์
[แก้]- Tagore, Rabindranath (1984), Some Songs and Poems from Rabindranath Tagore, East-West Publications, ISBN 978-0-85692-055-4.
- Tagore, Rabindranath (1961), Chakravarty, A. (บ.ก.), A Tagore Reader, Beacon Press (ตีพิมพ์ 1 June 1961), ISBN 978-0-8070-5971-5.
- Tagore, Rabindranath (1997), Dutta, K.; Robinson, A. (บ.ก.), Selected Letters of Rabindranath Tagore, Cambridge University Press (ตีพิมพ์ 28 June 1997), ISBN 978-0-521-59018-1.
ทุติยภูมิ
[แก้]บทความ
[แก้]- Ghosh, B. (2011), "Inside the World of Tagore's Music", Parabaas (ตีพิมพ์ August 2011), สืบค้นเมื่อ 17 September 2011.
- O'Connell, K. M. (2008), "Red Oleanders (Raktakarabi) by Rabindranath Tagore—A New Translation and Adaptation: Two Reviews", Parabaas (ตีพิมพ์ December 2008), สืบค้นเมื่อ 28 September 2011.
หนังสือ
[แก้]- Datta, P. K. (2002), Rabindranath Tagore's The Home and the World: A Critical Companion (1st ed.), Permanent Black (ตีพิมพ์ 1 December 2002), ISBN 978-81-7824-046-6.
- Dutta, K.; Robinson, A. (1995), Rabindranath Tagore: The Myriad-Minded Man, Saint Martin's Press (ตีพิมพ์ December 1995), ISBN 978-0-312-14030-4.
- คีตาญชลี. สังเขปชีวิตและงานของรพินทรนาถ ฐากุร. แปลโดย กรุณา กุศลาสัย; เรืองอุไร กุศลาสัย. แม่คำผาง. 2012. ISBN 9789749747186.
- บ่อเกิดลัทธิประเพณีอินเดีย เล่ม 2 ภาค 5–6. แปลโดย จำนงค์ ทองประเสริฐ (2 ed.). กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน. 1998. ISBN 9748123146.
หนังสืออ่านประกอบ
[แก้]- สาวิตรี เจริญพงศ์. (2557), สัมพันธ์สยามในนามภารต: บทบาทของรพินทรนาถ ฐากูร, สวามีสัตยานันทปุรี, และสุภาส จันทร โบส ในสายสัมพันธ์ไทย-อินเดีย, กรุงเทพฯ: โครงการภารตประทีป ศูนย์อินเดียศึกษาแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. ISBN 9786165517867.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ รพินทรนาถ ฐากุร- รพินทรนาถ ฐากุร ที่สารานุกรมบริตานิกา
- รพินทรนาถ ฐากุร ที่เว็บไซต์ Curlie
- รพินทรนาถ ฐากุร ที่อินเทอร์เน็ตมูวีเดตาเบส
- ชีวประวัติ รพินทรนาถ ฐากุร ที่ กัลกัตตาเว็บดอตคอม เก็บถาวร 2013-09-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- "Tagore and his India" (ฐากุรกับอินเดียของเขา) จากเว็บไซต์มูลนิธิรางวัลโนเบล
- รพินทรนาถผู้ให้กำเนิด เก็บถาวร 2005-12-15 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน บทความจากเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยวิศวภารตี
| ค.ศ. 1901–1925 (พ.ศ. 2444–2468) | พรูดอม (1901) · ม็อมเซิน (1902) · บีเยินซ็อน (1903) · มิสทราล / เอย์ซากีร์เร (1904) · แชงกีเยวิตช์ (1905) · คาร์ดุชชี (1906) · คิปลิง (1907) · อ็อยเคิน (1908) · ลอเกร์เลิฟ (1909) · ไฮเซอ (1910) · มาแตร์แล็งก์ (1911) · เฮาพท์มัน (1912) · ฐากุร (1913) · รอล็อง (1915) · ไฮเดินสตัม (1916) · เกลเลอโรป / พอนทอปปีดัน (1917) · ชปิทเทอเลอร์ (1919) · ฮัมซัน (1920) · ฟร็องส์ (1921) · เบนาเบนเต (1922) · เยตส์ (1923) · แรย์มอนต์ (1924) · ชอว์ (1925) |
|---|---|
| ค.ศ. 1926–1950 (พ.ศ. 2469–2493) | เดเลดดา (1926) · แบร์กซอน (1927) · อึนเซ็ต (1928) · มันน์ (1929) · ลูอิส (1930) · คาร์ลเฟลต์ (1931) · กอลส์เวอร์ธี (1932) · บูนิน (1933) · ปีรันเดลโล (1934) · โอนีล (1936) · มาร์แต็ง ดูว์ การ์ (1937) · บัก (1938) · ซิลลันแป (1939) · เยนเซน (1944) · มิสตรัล (1945) · เฮ็สเซอ (1946) · ฌีด (1947) · เอเลียต (1948) · ฟอกเนอร์ (1949) · รัสเซลล์ (1950) |
| ค.ศ. 1951–1975 (พ.ศ. 2494–2518) | ลาเกอร์กวิสต์ (1951) · โมรียัก (1952) · เชอร์ชิลล์ (1953) · เฮมิงเวย์ (1954) · ลัฆส์แนส (1955) · ฆิเมเนซ (1956) · กามูว์ (1957) · ปัสเตร์นัค (1958) · กวาซีโมโด (1959) · แปร์ส (1960) · อานดริช (1961) · สไตน์เบ็ก (1962) · เซเฟริส (1963) · ซาทร์ (1964) · โชโลคอฟ (1965) · อักนอน / ซัคส์ (1966) · อัสตูเรียส (1967) · คาวาบาตะ (1968) · เบ็คเค็ทท์ (1969) · โซลเซนิตซิน (1970) · เนรูดา (1971) · เบิล (1972) · ไวต์ (1973) · จอห์นสัน / มาร์ตินสัน (1974) · มอนตาเล (1975) |
| ค.ศ. 1976–2000 (พ.ศ. 2519–2543) | เบลโลว์ (1976) · อาเลย์กซันเดร (1977) · ซิงเกอร์ (1978) · เอลีติส (1979) · มีวอช (1980) · คาเนตติ (1981) · มาร์เกซ (1982) · โกลดิง (1983) · ไซเฟิร์ต (1984) · ซีมง (1985) · โชยิงกา (1986) · บรอดสกี (1987) · มะห์ฟูซ (1988) · เซลา (1989) · ปัซ (1990) · กอร์ดิเมอร์ (1991) · วอลคอต (1992) · มอร์ริสัน (1993) · โอเอะ (1994) · ฮีนีย์ (1995) · ชึมบอร์สกา (1996) · โฟ (1997) · ซารามากู (1998) · กรัส (1999) · เกา ซิงเจี้ยน (2000) |
| ค.ศ. 2001–ปัจจุบัน (พ.ศ. 2544–ปัจจุบัน) | ไนพอล (2001) · แกร์เตส (2002) · คุตซี (2003) · เย็ลลีเน็ค (2004) · พินเทอร์ (2005) · พามุค (2006) · เลสซิง (2007) · เลอ เกลซีโย (2008) · มึลเลอร์ (2009) · โยซา (2010) · ทรานสเตรอเมอร์ (2011) · โม่เหยียน (2012) · มุนโร (2013) · มอดียาโน (2014) · อะเลคซีเอวิช (2015) · ดิลลัน (2016) · อิชิงูโระ (2017) · ตอการ์ตชุก (2018) · ฮันท์เคอ (2019) · กลิก (2020) · เกอร์นาห์ (2021) · แอร์โน (2022) · ฟ็อสเซอ (2023) |
| นานาชาติ | |
|---|---|
| ประจำชาติ | |
| วิชาการ | |
| ศิลปิน | |
| ประชาชน | |
| อื่น ๆ | |
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
