அட்டோக் குர்து
மாநகரம்
அட்டோக் கோட்டையின் ஓர் காட்சி
அட்டோக் குர்து
ஆள்கூறுகள்: 33°46′0″N 72°22′0″E / 33.76667°N 72.36667°E / 33.76667; 72.36667
நாடு	பாக்கித்தான்
மாகாணம்	பஞ்சாப்
மாவட்டம்	அட்டோக் மாவட்டம்
வட்டம்	அட்டோக்

அட்டோக் குர்து (Attock Khurd) என்பது பாக்கித்தானில் பஞ்சாப் மாகாணத்தின் அட்டோக் மாவட்டத்தில் சிந்து ஆற்றில் அமைந்துள்ள ஒரு சிறிய நகரமாகும். ^[1] குர்த் மற்றும் கலன் பாரசீக மொழிச் சொல் முறையே சிறியது மற்றும் பெரியது என்று பொருள்படும். இரண்டு கிராமங்களுக்கு ஒரே பெயர் இருக்கும்போது கலன் என்றால் பெரியது, குர்து என்றால் கிராம பெயருடன் சிறியது என்று பொருள்.

வரலாற்று ரீதியாகவும், மூலோபாய ரீதியாகவும், அட்டோக் குர்த் மத்திய ஆசியாவின் நுழைவாயிலாகக் கருதப்படுகிறது. ^[2] ஏனெனில் இது கைபர் பக்துன்க்வா எல்லைக்கு அருகில் உள்ளது.

அட்டோக் குர்த் (பழைய நகரம்) ஒரு சிறந்த வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளது. மேலும், முழு இந்திய துணைக் கண்டத்திற்கும் சிறப்பு முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. எஞ்சியிருக்கும் மிகப் பழமையான சமசுகிருத இலக்கணமான அஸ்தாத்யாயை எழுதிய சிறந்த இலக்கண நிபுணர் பாணினி, பொது ஊழி 520 இல் பண்டைய காம்போஜர்கள், காந்தாரதேசத்தில் சிந்து ஆற்றில் வலது கரையில் நவீன லாகூரில் உள்ள சலாதுராவில் உள்ள அட்டோக் அருகே பிறந்ததாக சில வரலாற்று ஆதாரங்களில் கூறப்படுகிறது. ^[3] அந்த நாட்களில், அட்டோக் உயர் சாலையில் அமைந்திருந்தது. உத்தரபாதா, பெர்சியா மற்றும் சீனப் பேரரசு ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான சர்வதேச வர்த்தகத்தின் முக்கிய பாதையாகவும், துணைக் கண்டத்திற்கு இடையிலான தொடர்பாகவும் இருந்தது.

பௌத்த நம்பிக்கைக்கு மாறிய வட இந்தியாவின் பேரரசரான சந்திரகுப்த மௌரியரின் பேரன் அசோகரின் ஆட்சிக்கு முந்தைய வரலாற்று புத்தகங்களில் அட்டோக் அதன் பெயரைக் காண்கிறது. கல்லில் செதுக்கப்பட்ட அசோகரின் கட்டளைகளில் -அவற்றில் சில கிரேக்க மொழியில் எழுதப்பட்டவை- அவருடைய சாம்ராஜ்யத்திற்குள் கிரேக்க மக்களும் பௌத்த மதத்திற்கு மாறியதாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது:

"இங்கே கிரேக்கர்கள், கம்போஜர்கள், நபகாக்கள், நபபம்கிட்கள், போஜர்கள், பிடினிகாக்கள், ஆந்திரர்கள் மற்றும் பலிதாக்கள் மத்தியில் மன்னனின் களத்தில், எல்லா இடங்களிலும் மக்கள் தர்மத்தில் கடவுளின் அன்பான வழிமுறைகளைப் பின்பற்றுகிறார்கள்."

இராக் எடிக்ட் Nb13 (எஸ். தம்மிகா).

கிமு 326ன் வசந்த காலத்தில் மக்டோனின் மூன்றாம் அலெக்சாண்டர், பெர்டிகாஸ் மற்றும் ஹெபெஷன் ஆகியோரால் சிந்து ஆற்றின் மீது கட்டப்பட்ட ஒரு பாலத்தைப் பயன்படுத்தி பஞ்சாபிற்குள் நுழைந்தார் (ஒஹிந்தில், அட்டோக்கின் மேலே 16 மீ.). இப்பகுதி மேற்கு பஞ்சாப் மீது தனது அதிகாரத்தை விரிவுபடுத்திய கிரேக்க அல்லது இந்தோ-கிரேக்க இராச்சியத்தின் எடெராடிட்ஸ் இராச்சியத்தின் ஒரு பகுதியாக மாறியது. இந்தோ-கிரேக்க மன்னர்கள் இந்தோ-சிதியர்களால் படையெடுக்கும் வரை நாட்டை அவருக்குப் பின் (பொ.ச.மு. 80 வரை) வைத்திருந்தனர்.

630 ஆம் ஆண்டில் சீன யாத்ரீகர் சுவான்சாங் மாவட்டத்திற்கு வந்தபோது, மீண்டும் கி.பி 643 இல், பௌத்தம் வேகமாக வீழ்ச்சியடைந்தது. இந்தியா அதன் தற்போதைய இந்து மதத்திற்கு கடன்பட்டிருக்கும் பிராமண மறுமலர்ச்சி, ஐந்தாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்ப ஆண்டுகளில் ஏற்கனவே அமைக்கப்பட்டிருந்தது. மேலும் சுவான்சாங்கின் நாட்களில் அதன் உச்சத்தில் இருந்திருக்க வேண்டும். அன்றிலிருந்து சீன யாத்ரீகர்களின் பதிவுகளால் வழங்கப்பட்ட ஒளி மங்குகிறது.

இந்த நாடு காஷ்மீரின் இந்து மன்னர்களின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் 9ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதி வரை இருந்தது. அதன்பிறகு, இந்த மாவட்டம் காபூலின் ஆட்சியாளர்களின் ஒரு பகுதியாக மாறியது - பின்னர் 1001 ஆம் ஆண்டு வரை தலைநகரான உதபந்தாபூர் அல்லது வைஹிந்த் என்று அழைக்கப்பட்டது. பெசாவர் போருக்குப் பிறகு (1001) - சமந்தா கசினியின் மகுமூது காலம் வரை வசம் இருந்த தேவா மற்றும் அவரது வாரிசுகள் (காபூலின் இந்து ஷாகிகள் என்று மிகவும் துல்லியமாக அறியப்பட்டனர்). காலப்போக்கில், கக்கர்கள் கிழக்கில் உள்ள மலைகளில் வலுவடைந்தனர். ஆனால் அவர்களின் ஆதிக்கம் மார்கல்லா மலைகள் மற்றும் காரி மூரத் ஆகியவற்றைத் தாண்டி ஒருபோதும் நீடிக்கவில்லை.

பெரும்பாலும் புகாரி-உல்-நக்வி மற்றும் மக்தூம் ஜஹானியன் ஜஹாங்காஷ் (உச் ஷெரீப்பில் பிறந்தவர்) மற்றும் புகாராவைச் சேர்ந்த ஜலாலுதீன் சுர்க்-போஷ் புகாரி போன்றவர்களாலும், சூபிகள் போன்ற புனிதர்களாலும் இந்த நகரம் அதிக புகழ் பெற்றது. லௌதி காலத்தின் கடைசி சகாப்தத்தில் இவர்கள் அட்டோக்கின் திவான்கள் என்று பெயரிடப்பட்டனர்.

சிந்து ஆற்றைக் கடந்து செல்லும் தனது படைகளை பாதுகாப்பதற்காக அக்பரின் ஆட்சியின் போது 1581 முதல் 1583 வரை கட்டப்பட்ட பேரரசர் அக்பரிடம் அமைச்சராகவும் கட்டுமான கண்காணிப்பாளராகவும் இருந்த கவாஜா சம்சுதீன் கவாபி என்பவரின் மேற்பார்வையில் இங்கு கோட்டை ஒன்று கட்டப்பட்டது. இது 1754 வரை பஞ்சாபின் நவாப் ஆட்சி செயப்பட்டு பின்னர் துராணி பேரரசால் கைப்பற்றப்பட்டது. 1758 இல் இரகுநாதராவ் தலைமையிலான கைப்பற்றப்பட்டது. ஆனால் இந்த வெற்றி குறுகிய காலமே இருந்தது. பின் இதனைக் கைப்பற்றினார். அதைத் தொடர்ந்து அகமத் ஷா துரானி நவாபுடனான ஒரு ஒப்பந்தத்தின் கீழ் இதனை அடைந்தார். அதன்படி, இது ஆப்கானியர்களுக்கும் நவாபிற்கும் இடையில் பிரிக்கப்பட்டது.

இது பிற்காலத்தில் சீக்கியர்களுக்கும் ஆப்கானியர்களுக்கும் இடையில் எண்ணற்ற போர்களையும் மோதல்களையும் கண்டுள்ளது.

1813 ஆம் ஆண்டில், சீக்கியப் பேரரசு ஆப்கானித்தான் இராச்சியத்திலிருந்து அட்டாக் மற்றும் பஞ்சாபின் நவாப் போரில் "மிஸ்ல் ஒப்பந்தம்" மூலம் அட்டோக் கோட்டையை கைப்பற்றியது. அட்டோக் கோட்டை ஆப்கானியர்கள் காஷ்மீருக்குச் செல்வதைப் பாதுகாத்தது. 1833 ஆம் ஆண்டில், காபூல் இராச்சியத்துடன் அதன் எல்லையில் சீக்கிய சாம்ராஜ்யத்தின் இராணுவத்தின் தளபதியாக இருந்த அரி சிங் நல்வா, அக்பரின் அட்டோக் கோட்டையை பலப்படுத்தினார். ^[4]

முதல் ஆங்கிலேய-சீக்கியப் போரின் விளைவாக (1845-1846), கோட்டை ஆங்கிலேயர்களிடம் சரணடைந்தது. ^[5] இது இரண்டாம் ஆங்கிலேய-சீக்கியப் போரின்போது (1848-1849) சீக்கியர்களிடம் சிலகாலம் இருந்தது, ஆனால் இறுதியில் மீண்டும் கைப்பற்றப்பட்டது. ^[6]

அட்டோக் குர்த் இரயில் நிலையம் பழைய அட்டோக் பாலம் அருகே அமைந்துள்ளது. இந்த நிலையம் 1885 ஆம் ஆண்டில் பிரித்தானிய ஆட்சியின் போது கட்டப்பட்டது. மார்ச் 2007 இல் இது புதுப்பிக்கப்பட்டு சுற்றுலா தலமாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.

இது பாக்கித்தானின் மிக அழகான இரயில் நிலையமாகும். இது பசுமையான மலைகளால் சூழப்பட்டுள்ளது. மேலும் அதன் அற்புதமான கட்டிடத்தில் விக்டோரியன் கட்டிடக்கலை உள்ளது மற்றும் கல் கொத்துக்களால் ஆனது.

இது அட்டோக் பாலத்தின் நுழைவாயில். இராவல்பிண்டி மற்றும் பெசாவர் இடையே இயங்கும் அனைத்து இரயில்களும் இந்த நிலையத்தின் வழியாக இங்கு நிற்காமல் செல்கின்றன. ^[7]