Tadeusz Fiszbach
Tadeusz Fiszbach, 2015 | |
Data i miejsce urodzenia |
4 listopada 1935 |
---|---|
Wicemarszałek Sejmu kontraktowego | |
Okres |
od 4 lipca 1989 |
Przynależność polityczna |
poseł niezrzeszony |
Ambasador RP na Łotwie | |
Okres |
od 2001 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Tadeusz Rudolf Fiszbach (ur. 4 listopada 1935 w Dobraczynie) – polski polityk, dyplomata, nauczyciel akademicki. W latach 1975–1982 I sekretarz KW Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku, poseł na Sejm PRL VII, VIII i X kadencji, wicemarszałek Sejmu X kadencji.
Życiorys
Urodził się w województwie lwowskim, jednak w 1945 rodzina przeprowadziła się do Kartuz, zamieszkując w wilii „Erem” należącej wcześniej do Aleksandra Majkowskiego. Ukończył szkołę podstawową w Kartuzach, a w 1952 Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Derdowskiego tamże. W 1957 został absolwentem Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, a w 1971 Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W 1977 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych. Po ukończeniu studiów pracował m.in. w zakładach mleczarskich w Elblągu, awansując od majstra do kierownika zakładu[1].
Od 1959 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR w Elblągu i Tczewie. Od 1974 członek Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 1971 do 1975 zajmował stanowisko sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku, do 1982 był I sekretarzem KW. W 1980 brał udział w negocjacjach i podpisaniu porozumień sierpniowych. Przewodniczył też Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Gdańsku. W 1981 był członkiem powołanej przez Komitet Centralny PZPR komisji pod przewodnictwem Tadeusza Grabskiego, którą utworzono w celu ustalenia odpowiedzialności osobistej Edwarda Gierka[2]. W tym samym roku wszedł w skład komisji KC PZPR powołanej dla wyjaśnienia przyczyn i przebiegu konfliktów społecznych w dziejach Polski Ludowej[3]. Był przeciwnikiem wprowadzenia stanu wojennego, w związku z czym został w latach 80. odsunięty od stanowisk krajowych i wysłany na kilka lat do Helsinek jako radca ambasady[4][1].
W latach 1976–1980 i 1980–1985 sprawował mandat posła na Sejm PRL VII, VIII kadencji z okręgu Gdańsk. Zasiadał w Komisji Gospodarki Morskiej i Żeglugi, ponadto w trakcie VII kadencji brał udział w pracach Komisji Handlu Zagranicznego Po raz trzeci został posłem w wyniku wyborów czerwcowych w 1989. Mandat uzyskał z ramienia PZPR po powrocie z placówki w Helsinkach przy nieformalnym poparciu Komitetu Obywatelskiego, pokonując w II turze Jana Łabęckiego, byłego członka Biura Politycznego[5]. W trakcie X kadencji Sejmu pracował w Komisji Konstytucyjnej. Objął stanowisko wicemarszałka Sejmu X kadencji. W lipcu 1989 lider „Solidarności”, Lech Wałęsa, proponował mu kandydowanie na stanowisko prezydenta przeciwko Wojciechowi Jaruzelskiemu, jednak Tadeusz Fiszbach tej propozycji nie przyjął[4]. Wkrótce powołał Polską Unię Socjaldemokratyczną, która nie odniosła sukcesu. Na koniec kadencji pozostawał posłem niezrzeszonym. W wyborach w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat posła na Sejm RP I kadencji w województwie gdańskim z ramienia niewielkiego ugrupowania pod nazwą „Nasza Polska – Lista Bezpartyjnych”[6].
W latach 90. pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, m.in. na stanowisku radcy handlowego ambasady RP w Oslo[7]. W latach 2001–2005 sprawował funkcję ambasadora RP na Łotwie[8]. Zajął się prowadzeniem wykładów w Wyższej Szkole Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych i Politycznych w Gdyni.
Pozostał aktywny w życiu publicznym, w wyborach prezydenckich w 2010 udzielił poparcia kandydaturze Jarosława Kaczyńskiego[9].
W filmie Andrzeja Wajdy Wałęsa. Człowiek z nadziei postać Tadeusza Fiszbacha zagrał Adam Woronowicz.
Życie prywatne
Od 1960 żonaty z Hanną Fiszbach[10], z którą ma syna i córkę.
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2014)[11][12]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1979)
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
- Odznaczenie im. Janka Krasickiego
- Medal ks. Mściwoja II przyznawany przez samorząd miasta Gdańska[13]
- Odznaka honorowa Związku Łotewskich Stowarzyszeń Narodowo-Kulturalnych im. Ity Kozakiewicz[14]
- Order Trzech Gwiazd III klasy (2005, Łotwa)[15]
- Order Infanta Henryka II klasy (1976, Portugalia)[16]
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.