Paleogen (z gr. πᾰλαιός 'stary' i γένος 'ród') – najstarszy okres ery kenozoicznej, trwający od 66,0 mln do 23,03 mln lat temu. Dzieli się na następujące epoki/oddziały^[1]:

• paleocen od 66,0 do 56,0 mln lat temu,
• eocen od 56,0 do 33,9 mln lat temu,
• oligocen od 33,9 do 23,03 mln lat temu.

W paleogenie życie odradzało się po wielkim wymieraniu kończącym kredę. Z fauny zniknęły m.in. nieptasie dinozaury, pterozaury i gady morskie, a także pospolite morskie głowonogi, belemnity i amonity (nieliczni przedstawiciele amonitów wymarli dopiero na początku paleocenu). W okresie tym znacznie rozwinęły się i zróżnicowały ssaki, uzyskując dominującą pozycję wśród fauny lądowej, oraz ptaki.

Współczesny podział ery kenozoicznej został dokonany przez Międzynarodową Unię Nauk Geologicznych w 2004 r. (z późniejszymi poprawkami). W dawniejszej periodyzacji był to okres tzw. starszego trzeciorzędu, trwający od 65 do 24 mln lat temu; w nowym podziale pojęcie trzeciorzędu zostało zniesione.

• ICS-Chart/Time Scale. Międzynarodowa Komisja Stratygrafii. [dostęp 2015-08-28]. (ang.).
• Ronald Blakey: Oligocene (35 Ma). [w:] Mollewide Plate Tectonic Maps [on-line]. Colorado Plateau Geosystems, Inc.. [dostęp 2015-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-08)].
• Ronald Blakey: Eocene (50 Ma). [w:] Mollewide Plate Tectonic Maps [on-line]. Colorado Plateau Geosystems, Inc.. [dostęp 2015-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-02)].