Omega (Q40)

„Argonaute”
Klasa	okręt podwodny
Historia
Stocznia	Arsenal de Toulon(inne języki)
Położenie stępki	styczeń 1903
Wodowanie	28 listopada 1905
Marine nationale
Wejście do służby	styczeń 1911
Wycofanie ze służby	20 maja 1919
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	306 ton 409 t
Długość	48,9 m
Szerokość	4,2 m
Zanurzenie	2,8 m
Zanurzenie testowe	30 m
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Napęd
1 silnik parowy potrójnego rozprężania, 1 kocioł, łączna moc 350 KM 1 silnik elektryczny o mocy 234 KM 1 śruba
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	10,25 węzła 6 w.
Zasięg	powierzchnia: 1076 Mm przy 8 w. zanurzenie: 45 Mm przy 5 w.
Uzbrojenie
6 torped
Wyrzutnie torpedowe	6 × 450 mm (2 na dziobie, 4 zewnętrzne)
Załoga	22

Omega (Q40) – francuski eksperymentalny okręt podwodny z okresu I wojny światowej. Został zwodowany 28 listopada 1905 roku w stoczni Arsenal de Toulon(inne języki), a do służby w Marine nationale wszedł w styczniu 1911 roku. 27 września 1910 roku nazwę okrętu zmieniono na „Argonaute”. Jednostka została skreślona z listy floty 20 maja 1919 roku.

„Omega” została zaprojektowana przez inż. Émile’a Bertina i Emmanuela Petithomme’a^[1][2][3]. Początkowo jednostka miała być wyposażona w specjalny silnik Diesla do napędu zarówno w położeniu nawodnym, jak i podwodnym^[a], jednak fiasko tej koncepcji zmusiło konstruktorów do zainstalowania napędu parowego i silnika elektrycznego (połowy siłowni zastosowanej na okrętach typu Pluviôse)^[2].

„Omega” była eksperymentalnym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita wynosiła 48,9 metra, szerokość 4,2 metra i zanurzenie 2,8 metra^[1][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 306 ton, a w zanurzeniu 409 ton^[1][4][5]. Okręt napędzany był na powierzchni przez jedną maszynę parową potrójnego rozprężania systemu du Temple o mocy 350 koni mechanicznych (KM), do których parę dostarczał jeden kocioł du Temple^[1][b]. Napęd podwodny zapewniał jeden silnik elektryczny Nancy o mocy 234 KM^[1][4]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 10,25 węzła na powierzchni i 6 węzłów w zanurzeniu^[1][4]. Zasięg wynosił 1076 Mm przy prędkości 8 węzłów w położeniu nawodnym oraz 45 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą^[1][4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 30 metrów^[6].

Okręt wyposażony był w sześć wyrzutni torped kalibru 450 mm (dwie wewnętrzne na dziobie, dwie zewnętrzne systemu Drzewieckiego i dwie zewnętrzne na rufie), z łącznym zapasem 6 torped^[1][4]. Załoga okrętu składała się z 22 oficerów, podoficerów i marynarzy^[1][4].

„Omega” zbudowana została w Arsenale(inne języki) w Tulonie^[1][2]. Stępkę okrętu położono w styczniu 1903 roku^[2], został zwodowany 28 listopada 1905 roku^[1][4]. 27 września 1910 roku nazwę okrętu zmieniono na „Argonaute”, a do służby przyjęto go w styczniu 1911 roku^[1][2]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q40^[4].

„Argonaute” pełnił służbę na Morzu Śródziemnym do 20 maja 1919 roku, kiedy skreślony został z listy floty^[1][2][4].

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Ivan Gogin: OMEGA submarine (1911). Navypedia. [dostęp 2016-12-26]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1. Brak numerów stron w książce
• Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.). Brak numerów stron w książce

• Lista francuskich okrętów podwodnych