Marek Solarczyk

Omnia possibilia credenti Wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	13 kwietnia 1967 Wołomin
Biskup diecezjalny radomski
Okres sprawowania	od 2021
Biskup pomocniczy warszawsko-praski
Okres sprawowania	2011–2021
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Diakonat	4 maja 1991
Prezbiterat	28 maja 1992
Nominacja biskupia	8 października 2011
Sakra biskupia	19 listopada 2011
Multimedia w Wikimedia Commons

Marek Stanisław Solarczyk^[1] (ur. 13 kwietnia 1967 w Wołominie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy warszawsko-praski w latach 2011–2021, biskup diecezjalny radomski od 2021.

Urodził się 13 kwietnia 1967 w Wołominie^[2]. W latach 1981–1986 kształcił się w Technikum Samochodowym im. Czesława Orłowskiego w Warszawie^[2], które ukończył ze świadectwem dojrzałości i tytułem technika mechanika o specjalności pojazdy samochodowe^[3]. W latach 1986–1992 odbył studia w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Pod koniec studiów, w związku z reorganizacją podziału administracyjnego Kościoła katolickiego w Polsce, został inkardynowany do diecezji warszawsko-praskiej. Magisterium uzyskał na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie^[2]. 4 maja 1991 został wyświęcony na diakona^[4], natomiast 28 maja 1992 w katedrze św. Floriana w Warszawie^[2] biskup diecezjalny warszawsko-praski Kazimierz Romaniuk^[5] udzielił mu święceń prezbiteratu^[2]. W 1999 na podstawie dysertacji Udział duchownych katolickich w pracach Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pierwszej kadencji w latach 1922–1927 uzyskał na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie doktorat z nauk teologicznych w zakresie historii Kościoła^[6].

W latach 1992–1993 pracował jako wikariusz w parafii św. Feliksa z Kantalicjo w Warszawie, a w latach 1993–2003 w parafii katedralnej św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie. Przez kolejne dwa lata był w tej parafii rezydentem, a w 2009 został mianowany jej proboszczem^[2]. Od 1993 do 2021 pracował jako katecheta w Liceum i Gimnazjum im. Króla Władysława IV w Warszawie^[3][7]. W latach 1993–1996 był rzecznikiem prasowym kurii biskupiej i korespondentem Katolickiej Agencji Informacyjnej. W 1996 objął funkcję ceremoniarza katedralnego. W trakcie I synodu diecezjalnego był przewodniczącym komisji liturgicznej. W strukturach diecezjalnych został przewodniczącym zespołu ds. duszpasterstwa ogólnego, a także wszedł w skład komisji ds. sztuki i budownictwa kościelnego oraz komisji ds. studiów. Otrzymał również zadanie zorganizowania Diecezjalnego Archiwum Akt Starych. W 2007 objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Historycznej Metropolii Warszawskiej do zbadania zasobów archiwalnych Instytutu Pamięci Narodowej dotyczących osób duchownych. W 2006 otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Katedralnej Warszawsko-Praskiej^[2].

Został wykładowcą historii Kościoła w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Warszawsko-Praskiej i w Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego^[2]. W latach 2005–2009 sprawował urząd wicerektora Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Warszawsko-Praskiej^[8]. Współpracował z Wyższą Szkołą Humanistyczną w Pułtusku, Wydziałem Dziennikarstwa i Nauk Politycznych oraz Ośrodkiem Studiów Wschodnich na Uniwersytecie Warszawskim, a także Archiwum Miasta Stołecznego Warszawy i Komisją Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. W 1999 został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego^[2].

8 października 2011 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym diecezji warszawsko-praskiej i biskupem tytularnym Hólaru^[9][10]. Święcenia biskupie otrzymał 19 listopada 2011 w katedrze św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie. Konsekracji dokonał arcybiskup Henryk Hoser, biskup diecezjalny warszawsko-praski, w asyście swoich poprzedników: Sławoja Leszka Głódzia, arcybiskupa metropolity gdańskiego, i Kazimierza Romaniuka, biskupa seniora warszawsko-praskiego^[8]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Omnia possibilia credenti” (Wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy)^[11]. W 2011 objął urząd wikariusza generalnego diecezji^[12].

4 stycznia 2021 papież Franciszek mianował go biskupem diecezjalnym diecezji radomskiej^[13][14]. 8 stycznia 2021 kanonicznie objął diecezję^[15], zaś 27 stycznia 2021 odbył ingres do katedry Opieki Najświętszej Maryi Panny w Radomiu^[16].

W ramach prac Konferencji Episkopatu Polski został w 2012 delegatem ds. Powołań^[17], w 2014 delegatem ds. Działalności w Polsce „Kirche in Not”^[18], a w 2016 delegatem ds. Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży i przewodniczącym Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży^[19]. W latach 2013–2016 był krajowym asystentem kościelnym Akcji Katolickiej w Polsce^[20][21]. Ponadto wszedł w skład Zespołu ds. Dialogu ze Wspólnotą Kościelną Luterańsko-Augsburską, Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną, Krajowej Rady Duszpasterstwa Powołań, Komisji Duchowieństwa^[22], Komisji Wychowania Katolickiego^[23], Komisji Duszpasterstwa^[24] i Zespołu Biskupów ds. Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja^[25]. Został także przewodniczącym Rady Nadzorczej Fundacji „Opoka”^[22]. W 2018 wziął udział w sesji Synodu Biskupów o młodzieży^[26].

W 2014 został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej^[27].

• Nota biograficzna Marka Solarczyka na stronie diecezji radomskiej. [dostęp 2021-01-04].
• Nota biograficzna Marka Solarczyka na stronie diecezji warszawsko-praskiej (arch.). [dostęp 2022-08-18].
• Marek Solarczyk na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-12-31].
• Marek Solarczyk [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-10-08]  (ang.).