Leontyna Halpertowa

Imię i nazwisko	Eleonora Halpertowa
Data i miejsce urodzenia	14 kwietnia 1803 Puławy
Data i miejsce śmierci	19 marca 1895 Warszawa
Zawód	aktorka
Multimedia w Wikimedia Commons

Leontyna Halpertowa właściwie Eleonora Halpertowa z Żuczkowskich (ur. 14 kwietnia 1803 w Puławach, zm. 19 marca 1895 w Warszawie) – polska aktorka teatralna, tłumaczka.

Debiutowała w Warszawie w 1821 roku. Po 2 latach przerwy powróciła na scenę warszawską i wzięła udział pod kierunkiem Bonawentury Kudlicza udział w występach gościnnych w Płocku, Poznaniu i Kaliszu. W latach (1824–1851) występowała w zespole dramatycznym w Warszawskich Teatrów Rządowych. Uczyła w tamtejszej Szkole Dramatycznej. Aktorstwa pod jej okiem uczyła się m.in. Zofia Noiret^[1].

Była aktorką o ogromnej skali talentu, zyskując sławę najwybitniejszej w tym czasie w Polsce. Grywała role komiczne i tragiczne. Przekazywała swym następcom mistrzowsko opanowaną sztukę recytacji. Uważano ją za jedną z najpiękniejszych kobiet epoki. Zasłynęła, tłumacząc dla teatru polskiego sztuki z języka francuskiego. Wprowadziła do teatru polskiego reformę dykcji teatralnej w kierunku prostoty.

Została pochowana w podziemiach kościoła św. Karola Boromeusza na cmentarzu Powązkowskim^[2].

• Sabiny w „Horacjuszach” Corneille’a;
• Cecylii w „Panna mężatka” Józefa Korzeniowskiego;
• „Mirandolina” - rola tytułowa w sztuce Carlo Goldoniego;
• Rity w „Ricie Hiszapance” Desnoyersa, Boule i Cabota de Bouin;
• Elwiry w komedii „Mąż i żona” Aleksandra Fredry;
• Wiardy w komedii „Precjoza” Wolfa:
• Fedry w tragedii Racine’a;
• Szimeny w „Cydzie” Corneille’a;
• Joanny w „Dziewicy Orleańskiej” Friedricha Schillera;
• Hermiony w tragedii „Andromacha” Racine’a;
• Barbary Radziwiłłównej w tragedii Felińskiego.

• Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962-1969)

• Prace Leontyny Halpertowej w serwisie Polona.pl