Konduktancja, przewodność elektryczna czynna – miara podatności elementu na przepływ prądu elektrycznego, odwrotność rezystancji.

Jednostką konduktancji w układzie SI jest simens (S).

Dla znanych wymiarów geometrycznych przewodnika i konduktywności materiału (miary podatności materiału na przepływ prądu), z jakiego został wykonany, jego konduktancję określa wzór:

${\displaystyle G=\sigma {\frac {S}{l)),}$

gdzie:

• ${\displaystyle l}$ – długość przewodnika,
• ${\displaystyle S}$ – pole przekroju poprzecznego elementu,
• ${\displaystyle \sigma }$ (sigma) – konduktywność (przewodność elektryczna właściwa) materiału.

Powyższy wzór określony jest tylko dla układów makroskopowych. W przypadku układów mezoskopowych wielkość ta wyraża się inaczej. Dla idealnego drutu kwantowego wyraża się ona wzorem:

${\displaystyle G={\frac {2e^{2)){h))N,}$

gdzie:

• ${\displaystyle e}$ – ładunek elementarny,
• ${\displaystyle h}$ – stała Plancka,
• ${\displaystyle N}$ – liczba otwartych kanałów.

W tym przypadku nie ma zależności wprost od geometrii układu, jedynie od liczby otwartych kanałów przewodności. Liczba ta z kolei zależy skokowo od rozmiarów poprzecznych przewodnika. Teorię opisującą to zjawisko podał Rolf Landauer (w roku 1957).

• przewodnictwo elektryczne