Jerzy Kazimierz Kwieciński

major artylerii
Data i miejsce urodzenia	2 października 1889 Strzelno
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Późniejsza praca	urzędnik ubezpieczeniowy
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Kazimierz Kwieciński (ur. 2 października 1889 w Strzelnie, zm. 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Jerzy Kazimierz Kwieciński urodził się 2 października 1889 roku w Strzelnie jako syn Jana i Anieli z Łyskowskich^[1]. Był bratem Bogdana, od 1937 roku attaché wojskowego i lotniczego w Londynie^[2]. Ukończył gimnazjum klasyczne w Inowrocławiu, a następnie studiował prawo.

W sierpniu 1914 roku został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni do Francji, gdzie awansował najpierw na podporucznika, a potem w 1918 roku na porucznika.

Od grudnia 1918 roku organizował w Inowrocławiu Polską Organizację Wojskową. Wkrótce przyłączył się do powstania wielkopolskiego. 5 stycznia 1919 roku został komendantem Inowrocławia, a następnie dowódcą oddziału zbąszyńskiego w II Grupie Zachodniej. Od marca 1919 roku był szefem sztabu Okręgu i Frontu Zachodniego. Jako szef sztabu 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich walczył na wojnie z bolszewikami. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej. Przysługiwał mu wówczas tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”^[3].

W 1922 roku był oficerem rezerwy 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu^[4], a w latach 1923–1924 oficerem rezerwy 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu^[5][6]. W 1934 roku, jako major rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 26. lokatą, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII^[7].

W okresie międzywojennym pracował jako urzędnik ubezpieczeniowy i był członkiem organizacji kombatanckich.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[1].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[8]. W dniach 9–10 listopada 2007 roku w Warszawie były odczytywane nazwiska ofiar zbrodni katyńskiej, awansowanych na wyższe stopnie wojskowe i służbowe, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[9].

• Krzyż Niepodległości (20 grudnia 1932)^[10]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[11]
• Złoty Krzyż Zasługi (22 grudnia 1928)^[12][11]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• zbrodnia katyńska

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Zdzisław Kościański, Bogumił Wojcieszak, Trzeba było pójść... Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919. Historia i Pamięć, Nowy Tomyśl 2010, ISBN 978-83-915081-7-6.