Starobielsk
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Data założenia |
1686[1] | ||||
| Prawa miejskie |
1797[1] | ||||
| Powierzchnia |
13,32 km² | ||||
| Populacja (2019) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 6461 | ||||
| Kod pocztowy |
92700 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
BB | ||||
Położenie na mapie obwodu ługańskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
 49°17′N 38°55′E/49,283333 38,916667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Starobielsk (ukr. Старобільськ, ros. Старобельск) – miasto na Ukrainie, w obwodzie ługańskim, siedziba rejonu starobielskiego, od marca 2022 pod okupacją rosyjską.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Starobielsk leży nad rzeką Ajdar (dopływ Dońca)[3], na południowy wschód od Charkowa[4]. W przeszłości należał do obłastii (obwodu) woroszyłowgradzkiej, a obecnie do obwodu ługańskiego[4].
Gospodarka
[edytuj | edytuj kod]W mieście rozwinął się przemysł spożywczy, meblarski oraz odzieżowy[5].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Miasto powstało w 1686 roku, ale już w 1650 roku na wyspie między rozlewiskami rzeki Ajdar zbudowano placówkę dla ochrony południowych granic Rosji i drewniany kościół Matki Bożej Pokrowskiej.
W latach 30. XX wieku w mieście zbudowano fabrykę mechaniczną[3][1], fabrykę odzieży[3][1].
W latach 1939–1940 w Starobielsku na obszarze byłego klasztoru mieścił się obóz jeniecki dla Polaków, oficerów (także podchorążych) służby stałej i rezerwy Wojska Polskiego, wziętych do niewoli przez Związek Radziecki po zajęciu wschodnich obszarów Polski po 17 września 1939 roku[4].
W kwietniu i maju 1940 roku byli oni przewożeni sukcesywnie do Charkowa i rozstrzeliwani przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach. 48 Polaków zmarło w obozie starobielskim i zostało pochowanych na starym cmentarzu miejskim, w 1994 roku[6] przeniesiono ich ciała na cmentarz czmirowski.
W 1961 r. w mieście zbudowano fabrykę mebli[3][1].
Demografia
[edytuj | edytuj kod]- Według spisu powszechnego z 1897 roku Starobielsk liczył 13 123 osoby.
- 1975 – 22,7 tys. mieszkańców[3]
- 1989 – 25 053 mieszkańców[7][1]
- 2013 – 18 297 mieszkańców[8]
Miasta partnerskie
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Старобельск // Большой энциклопедический словарь (в 2-х тт.). / редколл., гл. ред. А. М. Прохоров. том 2. М., „Советская энциклопедия”, 1991. стр.408.
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.48.
- ↑ a b c d e Старобельск // Большая Советская Энциклопедия. / под ред. А. М. Прохорова. 3-е изд. том 24 (кн.1). М., «Советская энциклопедия», 1976.
- ↑ a b c W świetle 1982 ↓, s. 16.
- ↑ Starobielsk, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-08-11].
- ↑ Ewa Gruner-Żarnoch: Starobielsk w oczach ocalałych jeńców. [Stowarzyszenie Katyń], 2001, s. 28.
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów. Londyn: Gryf, 1982.
- Старобельск // Большая Советская Энциклопедия. / редколл., гл. ред. Б. А. Введенский. 2-е изд. том 40. М., Государственное научное издательство «Большая Советская энциклопедия», 1957. стр.505
- Старобельск // Советский энциклопедический словарь. редколл., гл. ред. А. М. Прохоров. 4-е изд. М., «Советская энциклопедия», 1986. стр.1269
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oficjalne informacje o mieście (ukr.) gska2.rada.gov.ua [dostęp 2011-08-27]
- Starobielsk, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 245.
- Informacje o obozie starobielskim. lwow.wilno.w.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-19)]. interia.pl [dostęp 2011-08-27]
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
