Na terenie Unii Europejskiej 24 języki mają status języka oficjalnego.

Według liczby użytkowników:

Język	Liczba ludności UE posługująca się językiem
	jako język ojczysty	jako język obcy	razem
angielski	1%	34%	35%
niemiecki	18%	15%	33%
francuski	19%	12%	31%
włoski	13%	2%	15%
hiszpański	9%	6%	15%
polski	8%	1%	9%
niderlandzki	5%	1%	6%
szwedzki	2%	1%	3%
grecki	3%	1%	4%
rumuński	?%	?%	?%
czeski	2%	1%	3%
portugalski	2%	1%	3%
bułgarski	?%	?%	?%
węgierski	2%	1%	2%
duński	1%	1%	2%
słowacki	1%	1%	2%
fiński	1%	1%	1%
litewski	?%	?%	?%
łotewski	?%	?%	?%
estoński	?%	0%	?%
słoweński	?%	?%	?%
irlandzki	?%	?%	?%
maltański	?%	?%	?%
chorwacki	?%	?%	?%

• 
  angielski
• 
  niemiecki
• 
  francuski
• 
  włoski
• 
  hiszpański
• 
  rosyjski

Źródło: Komisja Europejska^[1]

Najpopularniejszym językiem obcym, jakiego uczą się Europejczycy jest język angielski, język francuski, język niemiecki, język hiszpański. W Danii 100% uczniów uczy się angielskiego, w Holandii 60% posługuje się obok angielskiego niemieckim. We Francji i Włoszech ponad 60% dzieci, młodzieży i studentów uczy się w szkołach języka hiszpańskiego. W krajach łacińskich, takich jak Hiszpania, Włochy, Portugalia, ludzie wykształceni znają często bardzo dobrze język francuski. W Niemczech największą popularnością cieszą się angielski, francuski i łacina.

W najlepiej rozwiniętych krajach Unii Europejskiej od jakiegoś czasu stają się coraz popularniejsze w szkołach zwykłych i prywatnych takie języki jak: język hiszpański, język rosyjski i języki azjatyckie, takie jak język japoński i chiński, gdyż Japonia i Chiny są ważnymi partnerami handlowymi Europejczyków.

Mieszkańcy Katalonii i Kraju Basków chcieliby, aby status języków oficjalnych Unii Europejskiej uzyskały także język kataloński i język baskijski. Tymczasem brak postanowień co do języka luksemburskiego, który w Luksemburgu jest językiem potocznym, a gazety wydawane są w języku niemieckim i języku francuskim. Statusu języka Unii Europejskiej nie posiada również rosyjski, który jest językiem bardzo licznej mniejszości rosyjskiej w Estonii i na Łotwie. Rządy tych krajów najprawdopodobniej nie będą się ubiegać o taki status, gdyż w czasach ZSRR mieszkańcy republik nadbałtyckich poddawani byli rusyfikacji. W Estonii Rosjanie nie mają prawa do dwujęzycznych tablic informacyjnych, zaś na Łotwie w szkołach rosyjskich zajęcia przez pierwszych 11 lat nauki są prowadzone w języku rosyjskim, później bilingwalnie (w proporcjach 60/40%) a na studiach wyższych już tylko w języku łotewskim.

We Francji zarejestrował się ruch polityczny EDE (pol. Europa demokracja esperanto), który w programie wyborczym zawarł wprowadzenie esperanto do nauczania w szkołach jako pierwszego języka obcego i jako roboczego języka Unii Europejskiej. Nie uzyskał on jednak w żadnym regionie poparcia wyższego niż 0,5% w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Podobny ruch powstał również w Niemczech.

Przykłady języków autochtonicznych UE niebędących jej językami urzędowymi:

• waloński
• luksemburski
• kataloński
• kaszubski
• galicyjski
• baskijski
• lapoński
• fryzyjski
• sardyński
• liguryjski
• języki regionalne we Francji: szampański, prowansalski, alzacki, bretoński
• języki regionalne w Niemczech: plattdeutsch, dolnołużycki, górnołużycki
• rosyjski
• cygański (romski)
• retoromański

• Europejskie biuro do spraw języków rzadziej używanych
• Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej
• języki w Europie
• języki indoeuropejskie
• języki ugrofińskie

• Tamara Barriga: Języki i symbole Unii Europejskiej. UniaEuropejska.org, 2011-05-11. [dostęp 2011-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-27)]. (pol.).

• Komisja Europejska w sprawie wielojęzyczności