Herb Ustki

Typ herbu	miejski
Multimedia w Wikimedia Commons

Herb Ustki – jeden z symboli miasta Ustka w postaci herbu^[1].

Herb przedstawia w błękitnym polu tarczy żaglowiec trójmasztowy srebrny (z rozwiniętymi żaglami i o złotych pennantach na szczytach masztów), na falach o srebrnych grzywach. Poniżej, u podstawy tarczy, syrena ukoronowana złotą koroną, o złotych włosach i złotym (rybim) ogonie, z lewą ręką na biodrze, prawą – ujmująca dłonią rybę srebrną (łososia)^[2].

Herb symbolizuje trzy podstawowe źródła utrzymania mieszkańców nadmorskiej miejscowości:

• port (statek),
• kąpielisko (syrena zanurzona w wodzie)
• rybołówstwo (łosoś w ręku syreny).

Herb został stworzony w 1922 roku przez miejscowego artystę, malarza Wilhelma Granzowa^[3].

Herb Ustki znajduje się na tarczy „Umierającego Wojownika” – rzeźby upamiętniającej 76 ustczan poległych w I wojnie światowej. Po wojnie legendę do herbu wymyślił kaszubski pisarz Franciszek Fenikowski.

W 2006 roku „odświeżono” herb miejski.

Najbiedniejsza ustecka wdowa miała na imię Marusza Skoczkowa. Jej syn Gwido wypłynął na morze na okręcie żaglowym kupca Prospera, aby zarobić na utrzymanie matki i swoje. Długo nie wracał i biedna wdowa wypatrzyła oczy spoglądając w morską dal. Właściciel szkunera odmówił biednej wdowie wsparcia, ale ulitowała się nad nią Bryzga Rosowa. Codziennie przynosiła opuszczonej kobiecie łososia, a któregoś dnia rzekła: „Bryzgi Rosowej posłuchaj rady: jutro nim z morza brzask wstanie blady, przetrzyj źrenice rybią wątrobą. Mija niedola, szczęście przed tobą”.

Kiedy Marusza wykonała polecenie tajemniczej mieszkanki fal, cudownie odzyskała wzrok, a z morskiego brzegu dostrzegła powracający szkuner „Wieloryb”, na pokładzie którego znajdował się jej syn Gwido.