Henryk Lewenfisz-Wojnarowski
| Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 września 1956 |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: laryngologia | |
| Alma Mater | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
| Odznaczenia | |
  
| |
Henryk Lewenfisz-Wojnarowski (ur. 31 maja 1894 w Łodzi, zm. 27 września 1956 w Warszawie) – polski lekarz laryngolog żydowskiego pochodzenia.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Hermana i Doroty z Róziewiczów. Studia medyczne rozpoczął na Uniwersytecie w Montpellier (Francja), a zakończył w Warszawie. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej, a po powrocie do Warszawy podjął pracę w Szpitalu św. Ducha. Po uzyskaniu dyplomu, w roku 1922 rozpoczął pracę w nowopowstałej Klinice Laryngo-Otiatrycznej Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1926 był docentem Uniwersytetu Warszawskiego. Veniam legendi uzyskał w roku 1934. Miał lewicowe poglądy, przed wojną pomagał więźniom komunistycznym[1].
Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany, a żona z dziećmi wyjechała do Lwowa[1]. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Lwowa, gdzie odnalazł rodzinę. Pracował w szpitalu, a żona w przedszkolu jako lekarz. Po wejściu Niemców do Lwowa, w 1941 wrócili do Warszawy. W getcie warszawskim zamieszkali na Nowowlipkach. Tam też prowadził oddział laryngologiczny w szpitalu na Czystem. Razem z Ludwikiem Hirszfeldem i Juliuszem Zweibaumem prowadzili tajne nauczanie dla studentów medycyny. Później przestał pracować jako lekarz, zaczął pracę jako stolarz w fabryce Halemana. Po likwidacji małego getta ukrywał się z rodziną głównie w bunkrze[1]. Po powstaniu warszawskim wyszli z mieszkańcami do Pruszkowa, a stamtąd trafili do Skawiny, gdzie doczekali wyzwolenia[2].
Po wojnie pracował w Krakowie, a później został powołany na katedrę laryngologii przy Uniwersytecie Łódzkim, a w 1953 roku zastąpił Antoniego Dobrzańskiego na stanowisku dyrektora kliniki w Warszawie. Redaktor naczelny „Otolaryngologii Polskiej”.
W 1924 zawarł związek małżeński z Teofilą Marianko[3], lekarzem pediatrą, z którą miał syna Mariana (1927–1999) i córkę Wandę (1933–2002)[4][5], specjalistkę otolaryngologa audiologa.
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B15-3-28)[5].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (16 lipca 1954)[6]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1950)[7]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (13 stycznia 1955)[8]
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- Państwowa Nagroda Naukowa III stopnia w dziedzinie nauk lekarskich za prace w dziedzinie laryngologii o dużym zastosowaniu w lecznictwie (1950)[9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Online Warsaw Ghetto map and database - People - L - Lewenfisz Henryk [online], getto.pl [dostęp 2024-08-27].
- ↑ Online Warsaw Ghetto map and database - Sources - Wywiad USC 22242 - Wanda Wojnarowska-Kulesza [online], getto.pl [dostęp 2024-08-27].
- ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 422.
- ↑ nekrolog Wandy Wojnarowskiej-Kuleszy
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-08-27].
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 105, poz. 1366 „za zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej w dziedzinie laryngologii”.
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1021 „za zasługi w pracy zawodowej”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z 13 stycznia 1955 r. nr 0/114 - na wniosek Ministra Zdrowia.
- ↑ Przyznanie Państwowych Nagród Naukowych i Artystycznych. „Nowa Kultura”. Rok I, Nr 19, s. 2, 6 sierpnia 1950. Warszawa: Związek Literatów Polskich. [dostęp 2024-08-27].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Grzegorz Janczewski: Henryk Lewenfisz-Wojnarowski (1894–1956). „Magazyn Otoryno-Laryngologiczny”. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-12)].
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
