Helen Wills Moody

Helen Wills Moody (1932)
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	6 października 1905 Fremont
Data i miejsce śmierci	1 stycznia 1998 Carmel-by-the-Sea
Gra	praworęczna
Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu	1 (1927)
Roland Garros	W (1928–1930, 1932)
Wimbledon	W (1927–1930, 1932, 1933, 1935, 1938)
US Open	W (1923–1925, 1927–1929, 1931)
Gra podwójna
Najwyżej w rankingu	1 (1924)
Roland Garros	W (1930, 1932)
Wimbledon	W (1924, 1927, 1930)
US Open	W (1922, 1924, 1925, 1928)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Paryż 1924 Tenis ziemny (gra pojedyncza) złoto Paryż 1924 Tenis ziemny (gra podwójna)
Multimedia w Wikimedia Commons

Helen Newington Wills, I voto Moody, II voto Roark (ur. 6 października 1905 we Fremont, zm. 1 stycznia 1998 w Carmel-by-the-Sea) – amerykańska tenisistka, jedna z najbardziej utytułowanych zawodniczek w historii tenisa, zwyciężczyni 19 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej oraz 12 w grze podwójnej i mieszanej, mistrzyni olimpijska w singlu i deblu. Najbardziej znana pod nazwiskiem z pierwszego małżeństwa Helen Wills Moody.

Zdecydowanie dominowała w kobiecym tenisie na przełomie lat 20. i 30., przejmując rolę liderki od słynnej Francuzki Suzanne Lenglen^[1]; te dwie zawodniczki spotkały się na korcie tylko raz, kiedy Wills dopiero była u progu kariery – Lenglen wygrała 16 (lub 17) lutego 1926 w Cannes 6:3, 8:6, ale wkrótce przeszła do tenisa zawodowego, pozostawiając pole do popisu młodszej rywalce (wyrównany mecz w Cannes miał przyczynić się do przyspieszenia tej decyzji, niepokonana przez kilkanaście lat Lenglen mocno obawiała się porażki)^[2]. Wills znana była ze spokoju na korcie, nie okazywała emocji (stąd otrzymała przydomek Little Miss Poker Face), a grę opierała na regularności i umiejętności przewidywania zagrań rywalek. Dysponowała także skutecznym slajsowanym serwisem. Była praworęczna.

W latach 1921–1922 Helen Wills zdobywała tytuły mistrzyni USA dziewcząt, w 1923 jako 17-latka zdobyła mistrzostwa kraju seniorek, stając się najmłodszą triumfatorką w historii. W 1924 była po raz pierwszy w finale Wimbledonu, ale poniosła wówczas porażkę (jedyną w swojej karierze w tym turnieju) z Kitty McKane 6:4, 4:6, 4:6. W tym samym roku pod nieobecność Lenglen zdobyła dwa złote medale na igrzyskach olimpijskich w Paryżu, w grze pojedynczej i podwójnej (w parze z Hazel Wightman). W latach 1927–1932 Wills pozostawała niepokonana, wygrywając wszystkie najważniejsze turnieje (poza mistrzostwami Australii, w których nie startowała), nie tracąc nawet seta. Dopiero Dorothy Round zdołała zmusić ją do trzysetowej walki w finale wimbledońskim w 1933, ale mecz i tak wygrała Wills (6:4, 6:8, 6:3). W 1928 Amerykanka była pierwszą zawodniczką z trzema singlowymi tytułami wielkoszlemowymi w jednym sezonie, a także pierwszą reprezentantką USA triumfującą na kortach im. Rolanda Garrosa^[2]. Jej osiem tytułów mistrzowskich w grze pojedynczej na Wimbledonie pozostawało rekordem aż do 1990 r., kiedy po dziewiąty triumf sięgnęła Martina Navrátilová. Z kolei liczba jej wszystkich sukcesów w grze pojedynczej w Wielkim Szlemie (19) stanowiła rekord do 1970 i została poprawiona przez Margaret Smith Court. W całej karierze Wills w turniejach wielkoszlemowych poniosła jedynie trzy porażki (przy 126 wygranych pojedynkach), za każdym razem dochodząc przynajmniej do finału.

Pod koniec kariery dopadła ją ta sama dolegliwość, co jej wcześniejszą rywalkę: obawiała się porażki z młodszymi zawodniczkami. Jedna z nich Helen Jacobs wspominała w pamiętnikach, jak jeden pojedynków z nią Wills wolała poddać tłumacząc się kontuzją, niż przegrać po sportowej walce; kontuzja ta nie przeszkodziła Amerykance kilkanaście minut później przystąpić do meczu deblowego^[2].

W latach 1923–1938 Wills reprezentowała kraj w Pucharze Wightman, wygrywając 18 pojedynków i ponosząc 2 porażki. W 1959 została uhonorowana miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy. Była autorką podręcznika tenisowego Tennis (1928), autobiografii Fifteen-Thirty: The Story of a Tennis Player (1937) oraz kryminału z wątkami tenisowymi Death Serves an Ace (1939, z Robertem Murphym). W 1927 ukończyła studia plastyczne na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, wielokrotnie wystawiała swoje obrazy. Pod koniec życia przekazała swojej dawnej uczelni 10 milionów dolarów na utworzenie instytutu neurobiologii, noszącego później jej imię (Helen Wills Neuroscience Institute)^[3].

Była dwukrotnie zamężna; w latach 1929–1937 jej mężem był Frederick Moody (pod nazwiskiem z tego małżeństwa była najbardziej znana), a po rozwodzie z nim wyszła za mąż w 1939 za Aidana Roarka.

Zwycięstwa i finały wielkoszlemowe:

• French Open
  • gra pojedyncza: zwycięstwa 1928, 1929, 1930, 1932
  • gra podwójna: zwycięstwa 1930, 1932
  • gra mieszana: finały 1928, 1929, 1932
• Wimbledon
  • gra pojedyncza: zwycięstwa 1927, 1928, 1929, 1930, 1932, 1933, 1935, 1938, finał 1924
  • gra podwójna: zwycięstwa 1924, 1927, 1930
  • gra mieszana: zwycięstwo 1929
• US Open
  • gra pojedyncza: zwycięstwa 1923, 1924, 1925, 1927, 1928, 1929, 1931, finał 1922
  • gra podwójna: zwycięstwa 1922, 1924, 1925, 1928, finał 1933
  • gra mieszana: zwycięstwa 1924, 1928, finał 1922

• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2018-09-24]  (ang.).
• ZbigniewZ. Dutkowski ZbigniewZ., T – jak tenis, JanJ. Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979 .
• RobinR. Finn RobinR., Helen Wills Moody, Dominant Champion Who Won 8 Wimbledon Titles, Dies at 92 [online], nytimes.com, 3 stycznia 1998 [dostęp 2017-01-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-01-24]  (ang.).
• SteveS. Flick SteveS., Obituary: Helen Wills Moody [online], independent.co.uk, 3 stycznia 1998 [dostęp 2014-01-09] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-10]  (ang.).

• Sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy