HMS „Engadine”

HMS „Engadine”
Klasa	okręt-baza wodnosamolotów
Historia
Stocznia	William Denny and Brothers
Położenie stępki	1910
Wodowanie	23 września 1911
Wielka Brytania
Nazwa	SS „Engadine”
Wejście do służby	1911
Wycofanie ze służby	1914
Royal Navy
Nazwa	HMS „Engadine”
Wejście do służby	13 sierpnia 1914
Wycofanie ze służby	listopad 1919
Wielka Brytania
Nazwa	SS „Engadine”
Wejście do służby	1930
Wycofanie ze służby	1933
Stany Zjednoczone
Nazwa	SS „Corregidor”
Wejście do służby	1933
Wycofanie ze służby	17 grudnia 1941
Los okrętu	zatopiony przez minę
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1676 t
Długość	96 m
Szerokość	12 m
Zanurzenie	4,9 m
Napęd
turbiny parowe o mocy łącznej 6000 shp, trójłopatowa śruba
Prędkość	21 węzłów (39 km/h)
Uzbrojenie
4 działa 12-funtowe 2 działa 3-funtowe 1 x 2-funtowe działo przeciwlotnicze (od 1915 roku)
Wyposażenie lotnicze
4–6 wodnosamolotów Short 184
Załoga	250 oficerów i marynarzy
Multimedia w Wikimedia Commons

HMS Engadine – okręt-baza wodnosamolotów z okresu I wojny światowej.

Okręt został oryginalnie zbudowany jako prom pływający na linii Folkestone–Buologne przez William Denny and Brothers^[1]. Został zwodowany 23 września 1911 roku i nazwany imieniem doliny Engadyna w Szwajcarii^[1].

„Engadine”, wraz z siostrzanymi HMS „Riviera” i HMS „Empress”, został przejęty przez Royal Navy w 1914 roku, a następnie zmodernizowany w Chatham Dockyard(inne języki)^[1]. Podczas budowy wymieniono rufowe kominy na dźwigi i hangar, dzięki czemu okręt mógł przenosić cztery wodnosamoloty Short 184^[1]. Okręt nie posiadał pokładu startowego; samoloty były spuszczane na dół do morza w celu wystartowania, a następnie podnoszone z wody po wylądowaniu.

Jego samoloty brały udział w nalocie na Cuxhaven w 25 grudnia 1914 roku^[1]. Po nieudanym nalocie „Engadine” został przekazany Cunnard Steamship Company, gdzie przeprowadzono dalsze modyfikacje, zastępując między innymi tymczasowe, płócienne hangary stałymi hangarami z solidnymi ścianami^[1].

Po powrocie do służby okręt stacjonował w Granton od lipca do października 1915 roku, a następnie został włączony do Battle Cruiser Fleet (BCF) stacjonującej w Forsyth^[2]. Służba „Engadine” jako okrętu lotniczego BCF trwała do końca 1917 roku^[2].

Podczas bitwy jutlandzkiej jeden z jego wodnosamolotów, pilotowany przez porucznika Fredericka S. Rutlanda i jego obserwatora G.S. Trewina, przeprowadził zwiad powietrzny niemieckiej floty^[2]. Był to pierwszy przypadek w historii, kiedy samolot przeprowadził zwiad nieprzyjacielskiej floty w akcji^[2]. Pod koniec bitwy „Engadine” uratował załogę uszkodzonego HMS „Warrior”, przed wzięciem go na hol^[2]. W późniejszym okresie wojny „Engadine” służył na Morzu Śródziemnym^[2].

W grudniu 1919 roku został sprzedany z powrotem swoim pierwotnym właścicielom South Eastern and Chatham Railway^[2]. W następnych latach statek został sprzedany Southern Railway (1923), wyczarterowany Instone Line (1932) i sprzedany Fernandez Hermanos Inc. w 1933 roku^[2].

W 1941 roku nazwa statku została zmieniona na SS „Corregidor” i służył na Filipinach^[2]. 17 grudnia 1941 roku statek, mający na swoim pokładzie 1200 pasażerów uciekających z Manili, został zatopiony w pobliżu Corregidoru przez minę, najprawdopodobniej postawioną przez japoński okręt podwodny I-124^[3]. Amerykańskie kutry typu PT; PT-32, PT-34 i PT-35 uratowały 282 rozbitków, z których siedmiu zmarło później w wyniku odniesionych ran^[3].

• J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-281-8. OCLC 67375475. Brak numerów stron w książce
• R.D. Layman: Before the Aircraft Carrier: The Development of Aviation Vessels, 1849-1922. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1989. ISBN 978-0-87021-210-9. Brak numerów stron w książce