Gianni De Michelis

Gianni De Michelis
Data i miejsce urodzenia	26 listopada 1940 Wenecja
Data i miejsce śmierci	11 maja 2019 Wenecja
Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres	od 22 lipca 1989 do 28 czerwca 1992
Przynależność polityczna	Włoska Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Giulio Andreotti
Następca	Vincenzo Scotti
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Gianni De Michelis (ur. 26 listopada 1940 w Wenecji, zm. 11 maja 2019 tamże^[1]) – włoski polityk, nauczyciel akademicki, eurodeputowany, minister w licznych rządach.

Ukończył w 1963 studia z zakresu chemii na Uniwersytecie Padewskim. Pracował na tej uczelni jako wykładowca, w latach 1980–1999 był profesorem uniwersyteckim. Od 1976 zasiadał w kierownictwie Włoskiej Partii Socjalistycznej. Należał do najbliższych współpracowników Bettina Craxiego.

W latach 1964–1980 i ponownie od 1990 do 1995 zasiadał w radzie Wenecji. W okresie 1976–1994 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych VII, VIII, IX, X i XI kadencji. W drugiej połowie lat 80. przez rok kierował grupą deputowanych PSI.

W 1980 po raz pierwszy wszedł w skład rządu jako minister do spraw skarbu państwa. Stanowisko to zajmował przez trzy lata. W okresie kierowania rządem przez Bettina Craxiego pełnił funkcję ministra pracy i ochrony socjalnej (1983–1987). Od 1988 do 1989 był wicepremierem, następnie do 1992 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych.

Jego karierą polityczną zachwiało śledztwo Mani pulite prowadzone w związku z tzw. aferą Tangentopoli, które doprowadziło na początku lat 90. do upadku większości włoskich partii politycznych. Gianni De Michelis został oskarżony o szereg przestępstw korupcyjnych i następnie skazany na kary pozbawienia wolności za wręczanie łapówek i nielegalne finansowanie partii.

Do działalności partyjnej powrócił w 1996, powołując wraz z innymi dawnymi działaczami PSI Partię Socjalistyczną. Po zjednoczeniu się z Ligą Socjalistyczną został jednym z liderów Nowej Włoskiej Partii Socjalistycznej, która przystąpiła do centroprawicowego Domu Wolności.

W wyborach w 2004 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego^[2]. W 2005 przejął władzę w NPSI, gdy sądownie unieważniono wybór Vittoria Craxiego na sekretarza partii, co doprowadziło do rozłamu u socjalistów. W 2006 został wybrany deputowanym, jednak odmówił objęcia mandatu, pozostając w PE.

W 2007 przegrał walkę o przywództwo w NPSI na rzecz Stefano Caldoro, który sprzeciwiał się porzuceniu dotychczasowej koalicji Silvia Berlusconiego. Gianni De Michelis wraz ze swoimi zwolennikami (wśród których znalazł się europoseł Alessandro Battilocchio) utworzył Partię Socjalistyczną, z którą po kilku miesiącach wszedł do większego ugrupowania o tej samej nazwie. W 2009 nie kandydował w wyborach europejskich.

Został odznaczony Złotym Orderem Wolności Republiki Słowenii (1992)^[3].

• Gianni De Michelis, esteri.it [zarchiwizowane 2012-05-18]  (ang.).