Genius loci
Genius loci (łac. „duch opiekuńczy danego miejsca”) – duch lub demon władający albo opiekujący się jakimś miejscem.
Według mitologii rzymskiej opiekuńcza siła, coś, co sprawia, że dana przestrzeń jest jedyna w swoim rodzaju (tam też często przedstawiana w postaci węża). Duchy opiekuńcze miejsc lub poszczególnych osób powszechnie występują również w innych wierzeniach (również słowiańskich czy chrześcijańskich).
W kontekście współczesnej teorii architektury genius loci ma głębokie implikacje dla tworzenia miejsc, mieszcząc się w filozoficznej gałęzi fenomenologii. Tę dziedzinę dyskursu architektonicznego badał przede wszystkim norweski teoretyk Christian Norberg-Schulz w swojej książce Genius Loci: Towards a Phenomenology of Architecture.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.