Ewa Bonacka
 Ewa Bonacka w 1937 r. | |
| Imię i nazwisko |
Felicja Zofia Ewa Bonacka-Daszewska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 grudnia 1912 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
| Lata aktywności | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Felicja Zofia Ewa Bonacka-Daszewska (ur. 28 grudnia 1912 w Koziatynie, zm. 23 października 1992 w Warszawie) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna oraz reżyser teatralny.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się 28 grudnia 1912 w Koziatynie, ówcześnie na terenie guberni kijowskiej Imperium Rosyjskiego (obecnie w obwodzie winnickim, Ukraina)[1][2] jako córka Adama[3].
W 1927 ukończyła Oddział Dramatyczny Konserwatorium Muzycznego w Warszawie. Występowała na scenach Teatru Praskiego w Warszawie (1927–1928), Teatru Polskiego w Katowicach (1929–1930), Polskiego Teatru Dramatycznego we Lwowie (1931–1936) oraz Teatru Ateneum w Warszawie (1935–1939).
Po wojnie grała na deskach Teatru Wojska Polskiego w Łodzi (1946–1948). Od 1949 była aktorką, a następnie także reżyserem w Teatrze Narodowym w Warszawie. Od 1948 roku należała do PZPR[4]. Była także członkinią Komisji Kultury PRON[5]. W 1976 przeszła na emeryturę, ale nadal zajmowała się reżyserią teatralną. Wyreżyserowała m.in. Żółtą szlafmycę Witolda Rudzińskiego w Teatrze Muzycznym w Lublinie (1979) i Franciszka Zabłockiego w Teatrze Narodowym w Warszawie (1984) oraz Zemstę Aleksandra Fredry w Słupskim Teatrze Dramatycznym (1986).
Występowała również w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca Aleksandra Fredry w reż. Henryka Szletyńskiego (1960), Powrót Ulricha Bechera w reż. Lucyny Tychowej (1962), Ruchome piaski Piotra Choynowskiego w reż. Jana Bratkowskiego (1963), Fantazy Juliusza Słowackiego w reż. Jerzego Antczaka (1965) oraz w Kresach Józefa Lenarta w reż. Bogdana Trukana (1965).
Od 15 kwietnia 1935 była drugą żoną scenografa Władysława Daszewskiego.
Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 32-1-16)[6].
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]- Za winy niepopełnione (1938) – aresztantka
- O czym się nie mówi... (1939) – Stefka
- Naprawdę wczoraj (1963) – właścicielka hotelu w Darłowie
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
- Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)[3]
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (22 lipca 1955)[7]
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1966)
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- I nagroda na Telewizyjnym Festiwalu Teatrów Dramatycznych dla sztuki Kobiety z Niskavuori z Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi (1965)[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ewa Bonacka. Biography w bazie IMDb (ang.). (ang.)
- ↑ Według innych danych urodziła się w Kazatinie w obecnym Kazachstanie, zob. Ewa Bonacka w bazie filmpolski.pl; Ewa Bonacka w bazie Filmweb
- ↑ a b M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” - wskazana jako Ewa Daszewska.
- ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 78. ISBN 83-223-2073-6.
- ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 111.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-09-18].
- ↑ M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27 - Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1955 r. nr 0/1400 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki - wskazana jako Ewa Daszewska.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Ewa Bonacka w bazie IMDb (ang.)
- Ewa Bonacka w bazie Filmweb
- Ewa Bonacka w bazie filmpolski.pl
- Ewa Bonacka-Daszewska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09].
- Ewa Bonacka na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Ewa Bonacka na zdjęciach w bibliotece Polona
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
