Douglas Alexander

Douglas Alexander (2024)
Data i miejsce urodzenia	26 października 1967 Glasgow
Minister ds. rozwoju międzynarodowego
Okres	od 28 czerwca 2007 do 11 maja 2010
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Hilary Benn
Następca	Andrew Mitchell
Minister ds. Szkocji
Okres	od 5 maja 2006 do 27 czerwca 2007
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Alistair Darling
Następca	Des Browne
Minister transportu
Okres	od 5 maja 2006 do 27 czerwca 2007
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Alistair Darling
Następca	Ruth Kelly
Kanclerz Księstwa Lancaster
Okres	od 13 czerwca 2003 do 8 września 2004
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Gus Macdonald(inne języki)
Następca	Alan Milburn
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Douglas Garven Alexander (ur. 26 października 1967 w Glasgow) – brytyjski politolog, historyk, prawnik i polityk. Członek Partii Pracy. Były brytyjski minister ds. rozwoju międzynarodowego i koordynator kampanii wyborczej Partii Pracy wyborami parlamentarnymi w 2010 r. Poseł do Izby Gmin w latach 1997–2015 i ponownie od 2024.

Jest synem lekarza Douglasa N. Alexandra. Większość dzieciństwa spędził w Bishopton w hrabstwie Renfrewshire. Naukę rozpoczynał w Park Mains High School w pobliskim Erskine. Tam w 1982 r., jako 15-letni uczeń, wstąpił do Partii Pracy. W 1984 r. uzyskał stypendium i rozpoczął naukę w prestiżowym Lester B. Pearson College w Victorii. Uzyskał tam International Baccalaureate Diploma. Następnie powrócił do Szkocji i rozpoczął studia historyczne i polityczne na uniwersytecie w Edynburgu, a następnie na uniwersytecie stanowym Pensylwanii. Podczas pobytu w USA pracował dla Partii Demokratycznej, biorąc udział m.in. w nieudanej kampanii prezydenckiej Michaela Dukakisa w 1988 r. Po powrocie do kraju został autorem przemówień ówczesnego ministra przemysłu i handlu w gabinecie cieni, a dziś brytyjskiego premiera, Gordona Browna. Później postanowił wrócić na uczelnię, aby podjąć studia prawnicze.

W 1995 r. szkockie struktury Partii Pracy wysunęły go jako kandydata w spowodowanych śmiercią jednego z członków Izby Gmin wyborach uzupełniających w okręgu Perth and Kinross. Przegrał wprawdzie z kandydatką SNP Roseanną Cunningham, ale za jego sukces poczytano zepchnięcie na trzecią lokatę przedstawiciela torysów. Zwróciło to na niego uwagę lidera laburzystów, Tony’ego Blaira. W wyborach powszechnych w maju 1997 r. Alexander wystartował z okręgu Perth, ale ponownie przegrał z Roseanną Cunningham. W listopadzie tego samego roku samobójstwo popełnił laburzystowski deputowany Gordon McMaster, wybrany w okręgu Paisley South, który znajdował się w tym samym hrabstwie gdzie Alexander dorastał. Partia uznała go za naturalnego kandydata do kolejnych wyborów uzupełniających. Tym sposobem, za trzecią próbą, dostał się wreszcie do parlamentu.

W 2001 r. był szefem bardzo udanej kampanii wyborczej, która przyniosła Blairowi reelekcję. Niejako w nagrodę został wiceministrem odpowiedzialnym za sprawy konkurencyjności i handlu elektronicznego, najpierw w resorcie handlu i przemysłu, a potem w urzędzie gabinetu. W czerwcu 2003 r. otrzymał prestiżową, lecz głównie tytularną funkcję Kanclerza Księstwa Lancaster. Nieoficjalnie mówiono, że jego rzeczywistym zajęciem miała być praca nad strategią wyborczą partii. We wrześniu 2004 r. wrócił do zajmowania się kwestiami handlu jako wiceminister w resorcie handlu, a także spraw zagranicznych.

Po wyborach z 2005 r., w których wystartował w okręgu Paisley and Renfrewshire South, został wiceministrem spraw zagranicznych ds. europejskich (w tej roli odwiedzał m.in. Polskę). Choć nie był członkiem gabinetu, otrzymał od premiera przywilej stałego uczestniczenia w jego posiedzeniach. W maju 2006 r. został ministrem transportu i, równocześnie, ministrem ds. Szkocji.

24 czerwca 2007 r. nowy lider Partii Pracy, Gordon Brown, zapowiedział mianowanie go szefem kampanii tej partii przed kolejnymi wyborami. Cztery dni później, już jako premier, mianował go ministrem ds. rozwoju międzynarodowego, co uczyniło Alexandra osobą odpowiedzialną za pomoc rozwojową udzielaną przez Wielką Brytanię innym krajom. Alexander pozostał na tym stanowisku do przegranych wyborów w 2010 r.

Wszedł w skład gabinetu cieni Eda Milibanda. Początkowo pełnił w nim funkcję ministra pracy i emerytur (2010–2011), a następnie ministra spraw zagranicznych (2011–2015)^[1]. Alexander był posłem do wyborów w 2015 roku, kiedy to pokonała go Mhairi Black, kandydatka Szkockiej Partii Narodowej, która została najmłodszą członkinią Izby Gmin od 1832 roku.

Z powodzeniem kandydował do Izby Gmin w wyborach w 2024. Uzyskał wówczas mandat z okręgu Lothian East(inne języki)^[2]. 6 lipca 2024 został powołany na stanowisko ministra stanu (wiceministra) ds. polityki handlowej i bezpieczeństwa gospodarczego w Ministerstwie Biznesu i Handlu(inne języki)^[3].

Ożenił się z Jacqueline Christian, ma dwoje dzieci (syna i córkę). Jego ojciec został prominentnym szkockim duchownym, a siostra członkinią Szkockiego Parlamentu.

• David Torrance, The Scottish Secretaries, Birlinn, 2006 (ISBN 978-1841584768)

• Oficjalna strona Douglasa Alexandra. douglasalexander.org.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-10)].