Budynek Zespołu Szkół Gastronomicznych w Bydgoszczy
 Widok od ul. Konarskiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Konarskiego 5 |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
3 |
| Rozpoczęcie budowy |
1882 |
| Ukończenie budowy |
1884 |
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
 53°07′31″N 18°00′22″E/53,125278 18,006111
| |
| Strona internetowa | |
Budynek Zespołu Szkół Gastronomicznych w Bydgoszczy – zabytkowy budynek oświatowy, położony przy ul. Konarskiego 5 w Bydgoszczy.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Budynek znajduje się w centrum Bydgoszczy, w zachodniej pierzei ul. Konarskiego. Od wschodu sąsiaduje z parkiem Kazimierza Wielkiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Budynek został wzniesiony w latach 1882-1884 dla Wyższej Szkoły dla Dziewcząt (niem. Höhere Mädchenschule)[a]. Autorem projektu był miejski radca budowlany Wilhelm Lincke[1]. Była to dziesięcioletnia szkoła średnia, dająca wykształcenie ogólne. Uczennice pobierały lekcje języka francuskiego, a od 1907 r. także łacińskiego. W 1882 r. założono także trzyletnie seminarium kształcące nauczycielki dla szkolnictwa żeńskiego. Mimo wysokiego czesnego napływ kandydatek był bardzo duży i przekraczał możliwości lokalowe budynku[2].
W latach 1909–1911 wyższa szkoła dla dziewcząt uległa reorganizacji na: liceum miejskie, czteroletnie seminarium nauczycielskie oraz dwuletnią szkołę dla wychowawczyń żłobków i przedszkoli (niem. Frauenschule). W szkołach tych uczyły się głównie dziewczęta pochodzenia niemieckiego[2].
Od 1920 r. w budynku mieściła się Żeńska Szkoła Wydziałowa, której w 1928 r. nadano imię Marii Konopnickiej. Był to typ szkoły pośredniej między powszechną a średnią, o kierunku ogólnokształcącym z elementami kształcenia zawodowego[b]. Nauka w szkole była płatna i trwała 6 lat. Na początku swojej działalności liczyła 194 uczennic, a w 1925 r. – 719. Większość uczniów pochodziła z Bydgoszczy i okolic, a udział dzieci pochodzenia robotniczego w 1930 r. sięgał ok. 15%. Duży nacisk kładziono na prace ręczne, czemu sprzyjały dobrze wyposażone pracownie przedmiotowe. Kres istnieniu szkoły położyła ustawa o ustroju szkolnictwa z 1932 r. likwidująca szkolnictwo wydziałowe. W 1935 r. placówkę połączono ze szkołą męską i przeniesiono do budynku przy ul. Chwytowo 16[3].
Od 1936 roku w opuszczonym budynku umieszczono Prywatne Żeńskie Gimnazjum Krawieckie[4], zaś po II wojnie światowej w 1946 r. – Publiczną Szkołę Spożywczą nr 6 z wydziałami: piekarskim, cukierniczym i rzeźnickim[5].
W 1952 r. do gmachu wprowadzono zawodową szkołę odzieżową oraz szkołę gastronomiczną. W latach 1952–1957 było to Technikum Gastronomiczne i Zasadnicza Szkoła Gastronomiczna o specjalności: żywienie zbiorowe, kucharz. W 1978 r. zmieniono nazwę na Zespół Szkół Gastronomicznych i Odzieżowych w Bydgoszczy, a w roku 1984 przekształcono w Zespół Szkół Gastronomicznych. W jego skład wchodziły: Zasadnicza Szkoła Gastronomiczna, Technikum Gastronomiczne, Technikum Gastronomiczne dla Pracujących, a od 1990 r. także Liceum Zawodowe o specjalności kelner bufetowy[6].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Budynek został wzniesiony w stylu eklektycznym. Jest dwupiętrowy, podpiwniczony, nakryty niskim dachem czterospadowym. Bryła posiada bogatą artykulację, niewielkie skrzydła boczne, ryzalit środkowy od frontu oraz wydatne w elewacji tylnej. Nietynkowana elewacja zdobiona jest ceglanymi fryzami. Kondygnacje wydzielone są gzymsami i szerokimi nyżami o geometrycznych wzorach. Całość zwieńczona jest wydatnym okapem, wspartym na kroksztynach. Okna są zamknięte półkoliście, zaś drzwi główne i boczne ujęte uskokowymi portalami[1].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Ryzalit frontowy -
Ryzalit boczny -
Widok z parku Kazimierza Wielkiego
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Parucka Krystyna. Zabytki Bydgoszczy – minikatalog. „Tifen” Krystyna Parucka. Bydgoszcz 2008
- ↑ a b Historia Bydgoszczy. Tom I. Do roku 1920: red. Marian Biskup: Bydgoszcz: Państwowe Wydawnictwo Naukowe Warszawa-Poznań 1991. ISBN 83-01-06666-0, str. 588
- ↑ Historia Bydgoszczy. Tom II. Część pierwsza 1920-1939: red. Marian Biskup: Bydgoszcz: Bydgoskie Towarzystwo Naukowe 1999. ISBN 83-901329-0-7, str. 690
- ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Bydgoszczy na 1939 r.
- ↑ Michalski Stanisław red. Bydgoszcz wczoraj i dziś 1945-1980. Państwowe Wydawnictwo Naukowe Warszawa-Poznań 1988. ISBN 83-01-05465-4
- ↑ https://web.archive.org/web/20110129022730/http://www.gastronomikbd.republika.pl/ dostęp 7-12-2010
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Umiński Janusz: Bydgoszcz. Przewodnik. Regionalny Oddział PTTK „Szlak Brdy”, Bydgoszcz 1996.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
