Anna Seniuk
.jpg)
| |
| Imię i nazwisko |
Anna Seniuk-Małecka |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 listopada 1942 |
| Zawód | |
| Lata aktywności |
od 1963 |
| Zespół artystyczny | |
| Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1964–1969) Teatr Ateneum w Warszawie (1969–1977, 1991–2003) Teatr Powszechny w Warszawie (1977–1982) Teatr Polski w Warszawie (1982–1991) Teatr Narodowy w Warszawie (od 2003) | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Anna Seniuk-Małecka[1] (ur. 17 listopada 1942 w Stanisławowie) – polska aktorka teatralna i filmowa, profesor sztuk teatralnych (1998), od 1998 profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dzieciństwo spędziła w Krzeszowicach, Jawiszowicach[2] i w Zatorze pod Oświęcimiem. Później mieszkała w Krakowie, gdzie uczęszczała do VII Liceum Ogólnokształcącego im. Zofii Nałkowskiej, mieszczącego się wówczas przy ulicy Michałowskiego, a następnie podjęła studia w szkole teatralnej, choć początkowo myślała o studiach z zakresu konserwacji zabytków bądź historii sztuki.
W 1964 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie i zadebiutowała na scenie rolą Irmy w Wariatce z Chaillot J. Giraudoux w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. W latach 1964–1970 była aktorką Starego Teatru w Krakowie. Następnie wchodziła w skład zespołów Teatru Ateneum (1970–1974, 1991–2003), Teatru Powszechnego w Warszawie (1977–1982) i Teatru Polskiego (1982–1991). Od roku 2003 występuje w Teatrze Narodowym w Warszawie[3].
Występowała także w Teatrze Telewizji, w filmach i w licznych serialach. Niezapomnianą kreację aktorską Magdy Karwowskiej stworzyła w jednym z najpopularniejszych polskich seriali telewizyjnych: Czterdziestolatku i Czterdziestolatku 20 lat później w reżyserii Jerzego Gruzy. Współpracuje z Teatrem Polskiego Radia od lat 70. XX w. Do tej pory zagrała ponad 40 ról radiowych, wśród nich znalazły się także słuchowiska dla dzieci.
Otrzymała wiele nagród. W 1979 roku została nagrodzona Nagrodą Prezesa Rady Ministrów II stopnia za kreacje aktorskie. Laureatka Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza – przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr” – za sezon 1991/1992, za rolę Dulskiej w Moralności Pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej w Teatrze TV i Nagrody im. Ireny Solskiej (2016)[4].
Tytuł naukowy profesora uzyskała 22 lipca 1998 roku[1].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Była żoną polskiego kompozytora Macieja Małeckiego (rozwód w 1994 roku), z którym ma dwójkę dzieci: syna Grzegorza (aktora) i córkę Magdalenę (muzyka).
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]- 1963: Weekendy – Magda
- 1963: Zacne grzechy – wiejska dziewczyna
- 1965: Głos ma prokurator – Zofia Trepa
- 1965: Niekochana – kelnerka w kawiarni w Sukiennicach
- 1966: Lenin w Polsce – dziewczyna
- 1968: Tabliczka marzenia – Eliza, żona Stefana
- 1968: Stawka większa niż życie – Elsa Schmidtke
- 1968: Lalka – prostytutka Magdalenka
- 1970: Romantyczni – służąca
- 1970: Przygoda Stasia – matka Stasia
- 1971: Zabijcie czarną owcę – matka Tymona
- 1971: Kardiogram – Teresa
- 1971: Niedziela Barabasza – Żona Barabasza
- 1973: Żółw – żona Rafała
- 1973: Czarne chmury – Magda Domaradzka
- 1974–1977: Czterdziestolatek – Magda Karwowska
- 1974: Ile jest życia – Daniela
- 1974: Godzina za godziną – przyjaciółka Tadeusza
- 1974: Krajobrazy Żeromskiego – lektorka (głos)
- 1974: Potop – Marynia Gasztowtówna-Pacunelka
- 1974: Gąszcz – Marta Chwalkówna
- 1975: Moja wojna, moja miłość – znajoma ojca Marka
- 1976: Motylem jestem, czyli romans 40-latka – Magda Karwowska
- 1978: Bilet powrotny – Antonina
- 1979: Panny z Wilka – Julcia
- 1979: Pełnia – bufetowa Zosia
- 1979: Ojciec królowej – Maria Kazimiera
- 1979: Kung-fu – Rowicka
- 1980: Ćma – Magda – kochanka Jana
- 1980: Tylko Kaśka – matka Kaśki
- 1981: Konopielka – Handzia
- 1983: Soból i panna – gospodyni Marcela
- 1983: Szaleństwa panny Ewy – Szymbartowa
- 1984: Tumor Witkacego – Anna Liptowska grająca rolę Rozhulantyny, żony Tumora Mózgowicza
- 1984: Szaleństwa panny Ewy – Szymbartowa
- 1990: Europa, Europa – działaczka hitlerowska
- 1992: Szwedzi w Warszawie – Hipolitowa, gospodyni Rafałowicza
- 1992: Gdy rozum śpi (Coupable d'innocence)
- 1993: Przypadek Pekosińskiego – koleżanka Danusia
- 1993: Czterdziestolatek 20 lat później – Magda Karwowska
- 1993–1994: Bank nie z tej ziemi – Magda „Maggie” Kropkowska
- 1993: Wow
- 1995: Awantura o Basię – doktorowa Budzisz
- 1995: Opowieść o Józefie Szwejku i jego najjaśniejszej epoce
- 1995: Opowieść o Józefie Szwejku i jego drodze na front – Palivcova
- 1996: Tajemnica Sagali – sąsiadka Zawilskich
- 1996: Awantura o Basię – doktorowa Amelia Budzisz (nie występuje w czołówce)
- 1997: Pokój 107 – mama Irka
- 1998: Gwiezdny pirat – pisarka Jadwiga Kurcewicz
- 1999: Przygody dobrego wojaka Szwejka – Palivcova
- 2000: Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości – Dzidzia
- 2001: Garderoba damska – Dorota
- 2005: Egzamin z życia – Jadwiga Kleiberg
- 2006: Dziki jeździec – starsza pielęgniarka
- 2007: Chłopiec na galopującym koniu – pielęgniarka Basia
- 2009: Laura – teściowa Zbyszka
- 2010: Na dobre i na złe – Jagoda Kwiecińska, babcia Bartka
- 2011: Wszyscy kochają Romana – Maryla
- 2011: Licencja na wychowanie – matka Romy i Julii
- 2012: Wszystkie kobiety Mateusza – Barbara Okońska
- 2012: Ja to mam szczęście! – Adela, matka Joanny
- 2013: Kanadyjskie sukienki – Zofia Michalska
- 2014: Brancz – Alicja Lemańska, matka Szymona
- 2015: Nie rób scen – Krystyna, babcia Olgi
- 2017: Syn Królowej Śniegu – Zofia
- 2018 – 2022: Leśniczówka – doktor Czesława Ździebłowska
- 2020: Mały zgon – Teresa, matka Ryszarda
- 2022: Niebezpieczni dżentelmeni – pani Leszczyńska
- 2024: Nic na siłę – Halina Madej
Polski dubbing
[edytuj | edytuj kod]- 1975: Pszczółka Maja
- 1976: Pogoda dla bogaczy
- 1991: Amerykańska opowieść. Fievel jedzie na Zachód – Kitty
- 1995: Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy – Maria Ragetti
- 1996: Byli sobie odkrywcy
- 1998−1999: Podróże z Aleksandrem i Emilią – Emilia
- 2005: Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i stara szafa – pani Bóbr
- 2009: Dzwoneczek i zaginiony skarb – wróżka Duszka
- 2009: Dzieci Ireny Sendlerowej – matka Ireny
- 2011: Gnomeo i Julia – pani Bluebury
Publikacje książkowe
[edytuj | edytuj kod]- Anna Seniuk czyta "Wichrowe wzgórza" Emily Brontë (książka z płytą MP3; Agora 2012, ISBN 978-83-11124-62-2; seria: "Mistrzowie słowa");
- Warszawa lata 70. (album fotografii; autorka słowa wstępnego; wybór fotografii Jan Łoziński; Wydawnictwo Bosz – Narodowe Archiwum Cyfrowe 2015, ISBN 978-83-7576-255-6);
- Nietypowa baba jestem czyli Anna Seniuk w rozmowie z córką Magdaleną Małecką-Wippich (Wydawnictwo Znak Literanova 2016, ISBN 978-83-240-3708-7)
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2011)[5]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2002)[6]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1988)
- Złoty Krzyż Zasługi (1977)
- Odznaka Zasłużony Działacz Kultury (1989)
- Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011)[7]
- Złota Honorowa Odznaką „Za zasługi dla Warszawy” (1989)
- Złota Odznaka Klubu Miłośników Teatru za zasługi w dziedzinie upowszechniania kultury (1968)
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- 1977: Nagroda główna za rolę Karoliny David w Nocy Trybad Per Olova Enquista w reżyserii Ernsta Günthera z Teatru Powszechnego w Warszawie na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych
- 1979: Laureatka Nagrody Prezesa Rady Ministrów II stopnia za kreacje aktorskie.
- 1988: Laureatka „Złotej Syrenki”.
- 1997: „Wielki Splendor” – nagroda Teatru Polskiego Radia[8].
- 1999: Laureatka Telekamery 1999 dla najlepszej aktorki.
- 2000: Laureatka „Złotego Mikrofonu” za kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia oraz adaptację i reżyserię spektakli radiowych Balladyny Juliusza Słowackiego i Pchły Szachrajki Jana Brzechwy.
- 2004: „Tele Maska” dla najlepszej aktorki w Teatrze Telewizji Polskiej.
- 2004: Grand Prix i Nagroda publiczności dla przedstawienia dyplomowego Akademii Teatralnej w Warszawie Księżniczka na opak wywrócona Calderona na 15. Międzynarodowym Festiwalu Szkół Teatralnych „Istropolitana Project 2004” w Bratysławie.
- 2007: Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie teatru.
- 19 maja 2012: Wielka Nagroda Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji (razem z Jerzym Stuhrem)[9].
- 2016: Nagroda im. Ireny Solskiej
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Prof. Anna Seniuk-Małecka, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2011-09-08].
- ↑ Kocha Kraków. To tu usłyszała kiedyś: Ech, Seniuk to była bomba. dziennikpolski24.pl, 2014-04-18. [dostęp 2016-12-18].
- ↑ Twarze – Anna Seniuk
- ↑ k, Anna Seniuk z „Solską” [online], AICT Polska [dostęp 2017-03-08].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 107, poz. 1082
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 57, poz. 777
- ↑ Nagrody dla ludzi teatru. mkidn.gov.pl, 6 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 listopada 2013)]. (pol.).
- ↑ Wielki Splendor – nagrody Teatru Polskiego Radia wręczone. prsa.pl, 2008-12-01. [dostęp 2010-12-06].
- ↑ Festiwal „Dwa Teatry” na antenach TVP. Telewizja Polska SA, 2012-05-14. [dostęp 2012-05-29].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Anna Seniuk w bazie filmpolski.pl
- Anna Seniuk, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09].
- Anna Seniuk w bazie IMDb (ang.)
- Anna Seniuk w bazie Filmweb
- Anna Seniuk na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
