Airco DH.1

Airco DA.1A
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Aircraft Manufacturing Company Limited Savages Limited of King’s Lynn
Konstruktor	Geoffrey de Havilland
Typ	samolot myśliwski i rozpoznawczy[a]
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcji drewnianej
Załoga	2
Historia
Data oblotu	1915
Dane techniczne
Napęd	1 silnik Bardmore (Renualt)[b]
Moc	121 KM (89,5 kW) (70 KM (52,2 kW))[b]
Wymiary
Rozpiętość	12,5 m
Długość	8,83 m
Wysokość	3,45 m
Powierzchnia nośna	39,58 m²
Masa
Własna	730 kg (615 kg)[b]
Startowa	1061 kg (927 kg)[b]
Osiągi
Prędkość maks.	145 km/h (129 km/h)[b]
Pułap	4115 m[c]
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy Lewis kal. 7,7 mm
Użytkownicy
Wielka Brytania,  Australia
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Airco DH.1 – brytyjski samolot myśliwski i rozpoznawczy z okresu I wojny światowej.

W 1914 roku głównym konstruktorem w wytwórni lotniczej Aircraft Manufacturing Company Limited, produkującej samoloty na podstawie licencji braci Farman, został Geoffrey de Havilland, który opracował pierwszy samolot wytwórni^[1]. Od jego nazwiska otrzymał on oznaczenie DH.1. Prototyp samolotu był gotowy w styczniu 1915 roku i po oblataniu znalazł się w zainteresowaniu lotnictwa brytyjskiego z uwagi na ustawienie stanowiska obserwatora z przodu (co zapewniało doskonałą widoczność) i planowane jego uzbrojenie. Royal Flying Corps zwróciło jednak uwagę na słabe osiągi samolotu, a zwłaszcza na małą moc silnika. Pomimo zainteresowania lotnictwa, wytwórnia zrezygnowała z jego produkcji na rzecz budowy kolejnego samolotu Airco DH.2. Wytwórnia przekazała jednak plany DH.1 do wytwórni Savages Limited of King’s Lynn^[1], w której zamontowano w samolocie silnik Beardmore o mocy 121 KM, przez co poprawiły się jego osiągi, choć jednocześnie zwiększyła się masa. W wytwórni tej wyprodukowano 99 samolotów z mocniejszym silnikiem, oznaczonych jako DH.1A^[2]. Samoloty produkowane seryjnie zostały także wyposażone w karabin maszynowy obsługiwany przez obserwatora^[1][3].

Samoloty DH.1A znalazły się na wyposażeniu lotnictwa brytyjskiego, gdzie służyły w 14. dywizjonie RFC^[3], działającym na Bliskim Wschodzie. Jeden z tych samolotów znalazł się na wyposażeniu 1. dywizjonu Australian Flying Corps^[4]. Samolot użytkowano na froncie na Bliskim Wschodzie do 1917 roku. Pozostałe samoloty służyły do szkolenia pilotów i obserwatorów i znalazły się na wyposażeniu Centralnej Szkoły Lotniczej w Upavon, siedmiu dywizjonów szkolnych i jednym dywizjonie zapasowym^[3].

Samolot DH.1 był dwupłatem o konstrukcji drewnianej, kratownicowej. W przedniej części kadłuba mieściła się gondola z miejscami dla załogi, z przodu kabina obserwatora, a za nią pilota. Za fotelami załogi znajdował się silnik napędzający śmigło pchające. Podwozie było stałe, klasyczne z płozą ogonową^[1].

• Donald Hannah: De Havilland. Stamford: Key Publishing Ltd, 1982, s. 10, 61, 65. ISBN 0-946219-00-1. (ang.).
• A.J. Jackson: De Havilland Aircraft Since 1909. Putnam Aeronautical Books, 1987, s. 44–46. ISBN 978-0-85177-802-0. (ang.).
• J.M. Bruce: De Havilland Aircraft of World war One. Londyn: Arms and Armour, 1991, s. 9–12. ISBN 1-85409-069-0. (ang.).