Банкнота^[2][3] или книжна пара^[4][5] — паричен симбол која има определена парична вредност. Банкнотата се издава од страна на емисиона банка. За првпат банкнотите биле користени во Кина во 7 век а во Европа тие престигнале во 1660 година. Банкнотите првобитно биле издавани од комерцијални банки, од кои законски се барало да ги откупат средствата за законско плаќање (обично златна или сребрена паричка) кога биле предадени на главниот благајник на банката од која потекнувале. Овие комерцијални банкноти се тргувале само по номинална вредност на пазарот кој бил опслужуван од страна на банката издавач на истите. ^[6] Комерцијалните банкноти биле заменети со националните банкноти кои биле (и сѐ уште се) издавани од централните банки.

Националните банкноти се воглавно законски платежни средства, што значи дека инструментот за плаќање е дозволен и регулиран со закон или признаен од правен систем при подмирувањето на обврските.

^[7] Историски гледано, банките се обидувале да се осигураат дека секогаш можат да им платат на своите клиенти во монети кога тие презентираат банкноти за плаќање. Оваа практика на "поддршка" на белешките со нешто од кое има „вистинска“ вредност е основата за историјата на централната банка за поддршка на нивните валути со злато или сребро. Денес, повеќето национални валути немаат поддршка во скапоцени метали или стоки и имаат вредност само од декрет. Со исклучок на монетите со колекционерска вредност кои се изработуваат од некој благороден метал, монетите се користат за пониски апоени, додека банкнотите се користат за повисоки апоени.