კოჭბაანი
| სოფელი | |
|---|---|
|
კოჭბაანი | |
| ქვეყანა |
 საქართველო |
| მხარე | კახეთის მხარე |
| მუნიციპალიტეტი | საგარეჯოს მუნიციპალიტეტი |
| თემი | კოჭბაანი |
| კოორდინატები | 41°53′15″ ჩ. გ. 45°07′42″ ა. გ. / 41.88750° ჩ. გ. 45.12833° ა. გ. |
| ცენტრის სიმაღლე | 960 მ |
| მოსახლეობა | 132[1] კაცი (2014) |
| ეროვნული შემადგენლობა | ქართველები 100 % |
| სასაათო სარტყელი | UTC+4 |
.svg)    | |
კოჭბაანი — სოფელი საქართველოში, საგარეჯოს მუნიციპალიტეტში, მდებარეობს მდინარე ივრის მარჯვენა ნაპირზე. თემის ცენტრი (სოფლები: ბოტკო, გორანა, იკლივგორანა, ოთარაანი, სასადილო, ხინჭები). ზღვის დონიდან 960 მეტრი, საგარეჯოდან 65 კილომეტრი.
ისტორია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ადგილობრივ მოსახლეობაში გავრცელებული თქმულების მიხედვით, თამარ მეფეს ზაფხულში ლაშქრითურთ ივრის ხეობაში გამოუვლია. მდინარის მეორე ნაპირზე გადასვლისას მეფეს წყალი კოჭებამდე მისწვდენია. „მეფეს კოჭი დაებანაო“, - უთქვამთ და ადგილისათვის კოჭბაანი დაურქმევიათ.
სოფელში აღმოჩენილი არქეოლოგიური მასალა (ინახება საქართველოს ეროვნული მუზეუმის სიმონ ჯანაშიას სახელობის საქართველოს მუზეუმში) მოწმობს, რომ აქ ადამიანი უკვე ბრინჯაოს ხანიდან სახლობდა.
კოჭბაანის მიდამოები, კერძოდ, იალნოს მთები, მოხსენიებულია ვაჟა-ფშაველას მოთხრობაში „ივანე კოტორაშვილის ამბავი“. მოთხრობის მიხედვით, ივანემ სწორედ იალნოს მთის ძირში, ციცაბო კლდის თავზე მდგომ კვირიკეს ეკლესიაში, კომბლით ამოხოცა დამალული ორმოცი ლეკი.
1976 წლიდან 1986 წლამდე აქ მოსახლე ფშაველების თაოსნობით, იმართებოდა სახალხო დღესასწაული „ვაჟაობა“, ახალგაზრდების თაოსნობით კი - „ფშავ-ხევსურული ლექსის ზეიმი“.
დემოგრაფია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]2014 წლის აღწერის მონაცემებით სოფელში ცხოვრობს 132 ადამიანი.
| აღწერის წელი | მოსახლეობა | კაცი | ქალი |
|---|---|---|---|
| 2002[2] | 138 | 67 | 71 |
| 2014[1] |  132 |
74 | 58 |
იხილეთ აგრეთვე
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ადგილის დედა (კოჭბაანი)
- კოჭბაანის ეკლესია კვირია
- კოჭბაანის პირველი ეკლესია
- კოჭბაანის მეორე ეკლესია
- კოჭბაანის მესამე ეკლესია
- კოჭბაანის სამაროვანი
ლიტერატურა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 6, თბ., 1983. — გვ. 8.
- არჩემაშვილი ლ., საქართველოს ისტორიისა და კულტურის ძეგლთა აღწერილობა, ტ. 1-III, თბ., 2019. — გვ. 117.
სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ 1.0 1.1 მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2014). ციტირების თარიღი: 7 ნოემბერი, 2016.
- ↑ საქართველოს მოსახლეობის 2002 წლის პირველი ეროვნული საყოველთაო აღწერის ძირითადი შედეგები, ტომი II
| ||||||||||
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
